Para kay Amelia, ang buhay ay laging laban. Biyuda sa murang edad at may pitong taong gulang na anak na si Leo, ipinagpapatuloy niya ang araw sa pagtitinda ng kakanin at pagtanggap ng labada. Sa kabila ng hirap, nananatiling matamis ang kanyang mga ngiti—lalo na kapag nakikita niyang masaya ang anak.
Sa dulo ng kanilang eskinita nakatayo ang isang lumang bahay na pag-aari ni Lola Nena, isang matandang biyuda na halos walang nakakaalam tungkol sa nakaraan. Tahimik, malayo ang tingin, at halos hindi nakikihalubilo. Hanggang isang araw, tinulungan siya ni Amelia sa pagbitbit ng mabigat na bayong. Mula roon, nagsimula ang unti-unting paglapit nila—dala ng kabaitan ni Amelia at masayahing presensya ni Leo.
Makalipas ang ilang taon, naging parang pamilya sila kay Lola Nena. Ngunit isang umaga, natagpuan ang matanda na payapang pumanaw, hawak ang isang lumang litrato. Laking gulat ni Amelia nang dumating ang isang abogado: lahat ng ari-arian ni Lola Nena, kasama ang bahay, ay iniwan para sa kanya.
Kasama ng mana ay isang sobre na naglalaman ng susi at liham:
“Amelia, anak, salamat sa pagbabalik ng liwanag sa aking huling mga taon. Ang bahay na ito ay iyo na. Ngunit higit pa roon, buksan mo ang maliit na pinto sa ilalim ng hagdan. Doon mo matatagpuan ang tunay na pamana.”
Sa gabay ng liham, binuksan ni Amelia ang pinto sa ilalim ng hagdan. Isang baul ang naghihintay—puno ng mga lumang gamit, litrato, at isang talaarawan. Doon niya natuklasan ang nakatagong kwento:
Si Lola Nena ay may anak na babae, si Lilia, na itinakwil matapos mabuntis sa isang binatang hindi katanggap-tanggap sa pamilya. Sa huli, si Lilia ay nawala at hindi na muling nakita. Ngunit sa mga pahina ng talaarawan, isinulat ni Lola Nena ang huling rebelasyon:
Si Amelia mismo ang anak ni Lilia. At si Leo—na may balat na hugis bituin sa sakong—ang apo na matagal nang inaasam ni Lola Nena.
Hindi napigilan ni Amelia ang pagluha habang niyakap ang talaarawan. Sa wakas, nabuo ang piraso ng kanyang nakaraan. Ang bahay na iniwan sa kanya ay hindi lamang mana—ito ang tahanan ng kanyang pamilya, ang pinagmulan na matagal niyang hinanap.
“Umiiyak si Mommy dahil sa saya, anak,” bulong niya kay Leo. “Dahil sa wakas, nakauwi na tayo.”
Mula noon, muling nabuhay ang lumang bahay. Sa halip na lungkot, napuno ito ng tawanan, halakhak, at bagong pag-asa. Ang tunay na pamana ni Lola Nena ay hindi kayamanan, kundi ang muling pagkakabuo ng pamilyang winasak ng nakaraan—at muling pinagtugma ng tadhana.