May mga lihim na hindi kailanman natatabunan ng panahon. Tahimik silang naghihintay—hanggang sa may taong magising upang buksan muli ang nakaraan. Para kay Officer Rosario Diaz, beteranong tagabantay sa Red Hollow International Airport, ang araw na iyon ay dumating sa anyo ng isang buntis na estranghera… at ng isang asong tumahol na parang nakakita ng multo.
Maingay ang umagang iyon sa Terminal C. Sa gitna ng mga maleta at ingay ng mga anunsyo, nakatayo si Rosario kasama ang kanyang matapat na kasangga, si Bobby, isang Belgian Malinois na may pang-amoy na di kayang tapatan ng anumang makina. Ngunit nang dumaan ang isang babaeng nakasuot ng madilim na salamin sa loob ng gusali, biglang nagbago ang lahat.
Tahimik muna si Bobby—hanggang sa tumahol ito. Isang sigaw ng babala, hindi galit. Bago pa makalapit si Rosario, bumagsak ang babae sa sahig. Sa pagkalat ng laman ng kanyang bitbit—mga bote, papel, at isang sobre na may sulat na “Paumanhin”—may kumislap sa kamay nito: isang lumang dog tag, gasgas ngunit malinaw ang nakaukit na pangalan.
Pablo Suarez.
Nabigla si Rosario. Ang pangalang iyon ay matagal na niyang tinapos kasama ng isang kabaong. Si Pablo ay kasamahan niya noon—at ang lalaking hindi na nakabalik mula sa isang misyon. Kaya bakit hawak ng isang buntis ang tag niya? At bakit ganoon ang reaksyon ni Bobby—ang parehong reaksyon noong araw na namatay si Pablo?
Ang Babae at ang Liham
Nang magkamalay ang babae sa klinika, ang una niyang sinabi ay pangalan ni Rosario. “Kilala mo siya,” mahinang sabi nito. “Si Pablo.”
Doon bumagsak ang pader ng katahimikan. Ipinakilala ng babae ang sarili bilang Mario Santos—anak ni Pablo Suarez mula sa isang sibilyang tagasalin sa Kandahar, si Belen. Kamamatay lang ni Belen, at mula noon, may mga taong sumusunod kay Mario, hinahalughog ang kanyang tahanan, at naghahanap ng isang bagay na iniwan ng kanyang ama.
Sa sulat ni Pablo na dala ni Mario, nakasaad ang mga salitang tila galing sa kabilang buhay: “Kung nababasa mo ito, ibig sabihin ay nabigo akong protektahan ka. May mga taong hahanapin ka, hindi dahil sa kung sino ka, kundi dahil sa kung ano ka.”
Ang Unang Babala
Habang pinoproseso ni Rosario ang liham, isang litrato ang natagpuan niyang nakadikit sa pinto ng kanyang opisina—larawan ni Mario sa isang bus stop, may nakasulat sa likod:
“Hindi ikaw lang ang may sulat.”
At sa loob lamang ng ilang minuto, naglaho si Mario mula sa klinika. Sa security footage, dalawang “paramedic” ang kitang nagdala sa kanya. Sa kanilang uniporme, halos hindi makitang patch: RION.
Isang pangalan na matagal nang binalot ng takot—isang dating black-ops unit na opisyal nang binura sa talaan.
Ngunit ngayon, muli itong kumikilos.
Ang Pagbabalik ni Rosario
Hinarap ni Rosario ang nakaraan. Tinawag niya ang dalawa sa mga tanging pinagkakatiwalaan niya noon—Alby Cran, dating NSA analyst na ngayon ay paranoid hermit, at Paula Voss, ex-Recon operative na dalubhasa sa mga imposibleng operasyon.
Sa tulong nila, nabuksan ang “ghost file” ng huling misyon ni Pablo. Sa video, nakatali si Pablo, pinipilit magsalita tungkol sa “anak.” Ngunit nanahimik siya hanggang sa huli. Iyon ang araw na naglaho siya sa mga talaan.
Ang Pagsagip kay Mario
Gamit ang mga bakas mula sa encrypted data, natunton nila ang kinaroroonan ni Mario—isang lumang warehouse na pag-aari ng shell company ni Rion. Sa gitna ng putukan, nailigtas nila ang babae. Sa apartment nito, natagpuan nila ang isang lumang piano na may nakatagong kahon sa loob—mga litrato nina Pablo at Belen, isang lumang cassette, at isang brass key na may numerong 047.
Sa tape, boses ni Belen:
“Anak, kung naririnig mo ito, hindi ka nila kailangang maintindihan. Ang totoo, sila ang takot sa’yo.”
Ang susi ay nagdala sa kanila sa isang lumang bangko sa Arlington. Sa loob ng deposit box, walang kayamanan—tanging mga dokumento, larawan, at isang DNA report na may tatak:
HELIX PROTOCOL.
Ang Katotohanan
Ayon sa ulat, si Mario ay may “Anomalous Genetic Markers”—isang indikasyon ng eksperimento ng DARPA noong 1990s para sa tinatawag na Helix Program, proyekto sa paglikha ng mga sundalong may pinagsamang pisikal at mental na kakayahan.
Si Belen, ang ina ni Mario, ay isa sa mga “ideal hosts.” Si Pablo, ang itinalagang handler na umibig at nagtago sa kanya. Kaya’t si Mario—ang anak nila—ang nag-iisang matagumpay na resulta ng Helix Protocol.
Ang Paggising
Simula noon, nagsimulang magbago si Mario. Lumakas ang pandinig. Luminaw ang alaala. Nagkaroon siya ng koneksyon kay Bobby na higit pa sa tao’t aso. Hanggang sa isang gabi, ang isang offline laptop ay biglang nagbukas, nagpakita ng linya ng code:
“HELIX PH-1 ACTIVATED.”
“Hindi siya tina-trace,” sabi ni Paula. “Siya mismo ang signal.”
Ang Bunker
Dinala sila ng paghahanap sa isang lihim na pasilidad sa disyerto ng Arizona, kung saan nila hinarap si Dr. Julian Crest, utak ng Helix. “Ikaw ang nagtagumpay,” sabi ng matanda. “Ang iba, nabigo.”
Ngunit bago pa sila makaalis, sumalakay ang Rion. Sa gitna ng kaguluhan, nagising nang lubusan si Mario—parang may blueprint ng pasilidad sa kanyang isip. Ginabayan niya sina Rosario at Paula sa pagtakas, bawat liko at lagusan ay alam niya.
Hindi ito memorya. Ito ay programa.
Ang Iba Pang Gising
Sa mga file ni Crest, may listahan ng limang pangalan—mga kapareho ni Mario. Isa sa mga iyon ay si Robert Aquino, nasa Oregon.
Sa gabing iyon, naramdaman ni Mario ang presensiya nito, isang koneksyon sa isip. At sa unang pagkikita nila sa gitna ng kagubatan, habang humihingal sa gitna ng putukan, nagsalita si Robert:
“Akala ko ako lang.”
“Hindi,” sagot ni Mario. “Pareho tayong gising.”
Lima silang lahat. Lima ang nilalang ng Helix. At ngayong sila ay nagkita, alam nilang isang bagay na lang ang kailangang gawin: sirain ang sistemang lumikha sa kanila.
Ang Pagtatapos at Simula
Sa huling operasyon, ginamit nila ang “kill switch” ni Paula upang i-shut down ang network ng Helix. Tumigil ang mga signal, tahimik ang lahat. Sa unang pagkakataon, nakaramdam sila ng tunay na kalayaan.
Ngunit habang gumuho ang pasilidad at sumikat ang araw, tumingin si Mario sa kanyang mga kasamang tulad niya—hindi na mga eksperimento, kundi mga taong muling isinilang.
“Hindi pa ito wakas,” sabi niya, hawak ang lumang relo ni Pablo.
“Ngayon pa lang tayo magsisimula.”