Sa isang liblib na baryo sa tabing-dagat ng San Miguel, kung saan ang bawat alon ay tila may kasamang dasal, nakatira si Lira, isang dalagang lumaki sa kahirapan ngunit may pusong mas malawak pa sa karagatan. Ang kanyang ama, si Mang Nestor, ay isang mangingisdang nagsusumikap sa araw-araw, samantalang ang kanyang ina ay matagal nang sakitin. Para kay Lira, ang buhay ay umiikot sa dalawang bagay—ang pamilya at ang dagat na parehong nagbibigay-buhay at panganib.
Isang gabi ng malakas na unos, nagpasya si Mang Nestor na pumalaot upang sagipin ang mga lambat bago tuluyang tangayin ng hangin. Kasama niya si Lira, na pilit na tumulong kahit pinipigilan. Sa gitna ng nagwawalang alon, isang kakaibang tanawin ang lumitaw—isang lalaki, walang malay, palutang-lutang sa dilim. Dali-dali nilang nilapitan at isinakay sa kanilang bangka. Hindi nila alam, ang lalaking iyon ang magbabago sa takbo ng kanilang mga buhay.
Nang magkamalay ang estranghero, hindi niya maalala kahit ang sarili niyang pangalan. Ang tanging tanda ng kanyang nakaraan ay isang kwintas na may inisyal na “A.M.” at isang mamahaling relo na halos kasinhalaga na ng bahay nila. Pinangalanan siya ni Lira ng “Aris”, mula sa salitang arisin—sapagkat ito raw ay inahon ng dagat.
Habang pinapagamot ni Lira si Aris, unti-unti itong natutong mamuhay bilang isang simpleng tao. Tinuruan siya ni Mang Nestor manghuli ng isda, mag-ayos ng lambat, at mamuhay nang marangal. Sa bawat ngiti ni Lira, nakikita ni Aris ang kapayapaang hindi niya maipaliwanag. Sa paglipas ng mga araw, unti-unti silang nahulog sa isa’t isa—isang pag-ibig na sinelyuhan sa ilalim ng liwanag ng buwan at alon ng San Miguel.
Ngunit ang kapayapaan ay hindi nagtagal. Isang dalagang taga-bayan, si Clarisse, na kilala sa pagiging anak ng pinakamayamang negosyante, ay nagkaroon ng pagkahumaling kay Aris. Nang mapagtanto niyang mas pinili ng lalaki ang anak ng isang mangingisda kaysa sa kanya, pinasok niya ang galit at paninira. Ipinakalat niya ang tsismis na si Aris ay isang kriminal na tumatakas mula sa Maynila. Naging malamig ang tingin ng mga tao sa kanya, at kahit si Mang Nestor ay pinayuhang umiwas.
Ayaw idamay si Lira, kaya isang gabi, umalis si Aris. “Kapag natagpuan ko kung sino ako, babalik ako,” ang huling salitang iniwan niya, kasabay ng kwintas na minsang naging tanging palatandaan ng kanyang nakaraan.
Lumipas ang mga buwan, at sa bawat agos ng alon, si Lira ay patuloy na naghihintay. Hanggang isang araw, isang balitang umalingawngaw sa radyo: “Natagpuan ang nawawalang tagapagmana ng Arcenas Group—si Adrian Arcenas, matapos ang halos isang taon ng pagkawala.” Nang makita ni Lira ang larawan, nanlamig siya. Si Aris… ay si Adrian.
Pinili niyang pumunta sa Maynila upang magpaliwanag, ngunit paano makalalapit ang isang anak ng mangingisda sa mundo ng mga taong may pader na bakal at yaman? Paulit-ulit siyang tinanggihan sa gate ng mansyon ng Arcenas, hanggang sa isang araw, sa isang charity event sa tabing-dagat kung saan si Adrian ang panauhing pandangal, nagtagpo silang muli.
Sa unang titig pa lang, tila muling bumalik ang mga alaala kay Adrian. “Ikaw… ikaw ang dahilan kung bakit ako nabuhay,” ang sabi nito habang lumuluha. Nagyakapan sila sa harap ng mga tao—isang tagpong pinagtagpo ng tadhana at panahon.
Ngunit ang tunay na laban ay noon pa lang nagsisimula. Ang ina ni Adrian, si Donya Regina, ay mariing tumutol sa kanilang relasyon. “Hindi mo maipagmamalaki ang isang babaeng amoy alat at pawis,” malamig niyang sabi. Pinili ni Lira ang lumayo upang hindi makasira sa pamilya ni Adrian, kahit durog ang kanyang puso.
Ngunit nagbago ang lahat nang magkasakit nang malubha si Donya Regina. At ang nag-alaga sa kanya, sa kabila ng lahat ng panghahamak, ay si Lira. Walang bahid ng galit o hinanakit—tanging malasakit at kababaang-loob. Sa huling sandali, bago mamatay ang matanda, mahina niyang sinabi: “Ngayon ko lang nakita ang tunay na kayamanan—ang puso mo, anak.”
Makalipas ang ilang buwan, muling nagbalik si Lira sa San Miguel. Akala niya’y tapos na ang lahat. Ngunit isang umagang payapa, dumating ang isang yate sa kanilang dalampasigan. Mula rito bumaba si Adrian, suot pa rin ang parehong kwintas na minsang iniwan. Lumapit siya at marahang nagsalita:
“Hindi ako bumalik bilang Arcenas… kundi bilang lalaking minsang inahon mo mula sa dagat.”
At sa dalampasigang minsang naging saksi ng unos, muling nagtagpo ang dalawang pusong dinala ng alon, ngunit pinagbuklod ng tadhana.