Sa edad na 63, hindi ko akalaing muli akong iibig. Dalawa na ang naging asawa ko — ang una’y iniwan ako dahil sa kahirapan, at ang pangalawa nama’y kinuha ng sakit. Akala ko tapos na ang kabanata ng pag-ibig sa buhay ko, ngunit minsan talaga, dumarating ang kakaibang simula sa pinakahuli mong inaasahan.
Si Arvin, 34 anyos, ang pangatlong lalaki sa buhay ko — mas bata sa akin ng 29 na taon. Nakilala ko siya sa isang wellness class para sa mga senior citizen, kung saan siya ang instructor. Malambing siyang magsalita, may ngiting nakakahawa, at sa tuwing tinutulungan niya akong ituwid ang posisyon ko, pakiramdam ko’y muling bumabata ako.
Kaya nang ligawan niya ako, hindi ko na pinakinggan ang pagtutol ng aking mga anak. “Mama, baka niloloko ka lang niyan!” sabi ng panganay kong si Grace. Pero matigas ang loob ko. “Hindi habang-buhay ako maghihintay ng pahintulot n’yo para maging masaya,” sagot ko. At ilang linggo lang matapos iyon, nagpakasal kami ni Arvin sa isang simpleng seremonya sa munisipyo.
Ngunit isang linggo matapos ang kasal, nagsimula ang mga bagay na hindi ko maipaliwanag.
Tuwing umaga, paggising ko, mabigat at manhid ang aking mga paa. Sa gabi, tuwing alas-onse, palaging gigising si Arvin, lalapit sa akin, at marahang hahawakan ang aking mga binti. Akala ko noong una’y may masama siyang balak, ngunit hindi — marahan niyang minamasahe ang aking tuhod, tapos itututok ang isang infrared lamp sa aking paa.
“Relax lang, Love,” sabi niya. “Therapy lang ito, para dumaloy ang dugo.”
Pero bakit sa tuwing matapos siya, mas lalo akong nanlalata?
Isang linggo lang ang lumipas, hindi ko na kaya. Tinawagan ko si Grace.
“Anak, sunduin mo ako. Hindi ako mapalagay dito,” sabi ko sa telepono.
Nang dumating siya, nakita niya akong maputla, nanginginig, at halos hindi makalakad. Si Arvin naman ay abala sa kusina, gumagawa ng herbal drink. Hinila ako ni Grace sa gilid.
“Ma, sabihin mo nga — anong ginagawa ng lalaking ‘yon sa iyo gabi-gabi?”
Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag. “Pag alas-onse, yumuyuko siya sa paanan ko, minamasahe ako. Sabi niya, para raw sa circulation. Pero Diyos ko, parang torture ang ginagawa niya!”
Namula si Grace. “Akala ko… ibang klaseng ginagawa niya sa iyo!”
Nanlaki ang mata ko. “Ano bang iniisip mo, anak?! Hindi na ako kasing-bata n’yo!”
Pagbalik ni Arvin sa sala, nakita niyang bukas na ang maleta ko. “Lola…” (hindi ko alam kung bakit gano’n niya ako tawagin minsan) “…aalis po ba kayo? Kakabili ko lang ng bagong ginseng supplement para sa inyo.”
Tumayo ako at matatag na sinabi, “Pagod na ako, Arvin. Hindi ko na kaya ang mga ‘therapy’ mong iyan. Mas gusto kong umuwi.”
Tahimik siyang tumingin sa amin. Pagkatapos ng ilang segundo, mahina niyang sabi, “Kung gano’n, kailangan ko nang sabihin ang totoo.”
Napatingin kami ni Grace sa kanya.
“Hindi po ako nagpakasal sa inyo para sa pera o tahanan,” sabi niya. “Ako po ay isang rehabilitation therapist. Noong una pa lang kitang makita sa klase, alam kong may problema na ang iyong spinal nerves at varicose veins. Kaya gabi-gabi kong minamasahe at tinatapatan ng heat therapy. Masakit, oo, pero iyon lang ang paraan para hindi tuluyang manghina ang katawan mo.”
Napayuko ako. “Pero bakit mo ako pinakasalan kung pasyente lang pala ako?”
Tumitig siya sa akin, may lungkot sa mata. “Dahil may utang ako sa inyo.”
Nagulat ako. “Utang? Paano?”
Ngumiti siya nang mapait. “Noong nakaraang taon, nagbigay kayo ng tulong pinansyal sa isang batang lalaki para makapagsimula ng rehabilitation clinic. Hindi niyo alam kung sino siya, pero ako iyon. Nang mahanap ko kayo muli, gusto kong ibalik ang lahat ng kabutihan ninyo — kahit sa paraang kaya ko.”
Tahimik kaming tatlo. Ngunit hindi pa tapos si Arvin.
“May isa pa akong dahilan kung bakit ko ginawa ito…” sabi niya. “Ayaw ko pong mawala ulit kayo sa akin.”
Naramdaman kong kumabog ang dibdib ko. “Anong ibig mong sabihin?”
Huminga siya nang malalim, bago tumingin diretso sa akin.
“Hindi ko po kayo niligawan bilang babae… nilapitan ko kayo bilang anak. Ako po si Noel — ang batang iniwan ninyo noon sa pangangalaga ng inyong ina sa probinsya. Lumaki akong galit, nagtatanong kung bakit ako pinabayaan. Pero nang makita ko kayong muli, hindi ko kayang sabihing anak ninyo ako… kaya pinili kong alagaan kayo sa paraan na alam ko.”
Parang bumagal ang paligid. Nalaglag ang maleta ko, at nanlambot ang tuhod ko — hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pagkabigla.
Ang lalaking akala kong bagong pag-ibig… pala, ay bunga ng pag-ibig kong nakalimutan.