Sa ilalim ng madilim na langit at malakas na pagbuhos ng ulan, sa kanto ng EDSA, may batang babae na basang-basa, nanginginig, at pilit na naglalako ng prutas sa mga dumadaang sasakyan. Sa kanyang lumang basket, nakalagay ang ilang saging, bayabas, at mangga — mga prutas na halos hindi na mabenta dahil sa ulan.
“Bili na po kayo… prutas po…” mahina niyang sabi habang nanginginig.
Ang pangalan niya ay Mira, sampung taong gulang. Araw-araw, pagkatapos tumulong sa ina niyang may sakit, lumalabas siya para magtinda. Wala siyang ama, at ang kita nila sa maghapong pagbebenta ang tanging pinagkukunan ng pambili ng bigas at gamot.
Habang patuloy ang ulan, naglalakad si Mira palapit sa waiting shed. Ilang tao lang ang naroon, karamihan nagmamadaling sumakay ng jeep. Wala ni isang tumigil para bumili.
Hanggang sa isang puting SUV ang huminto sa tabi niya. Bumukas ang bintana, at lumabas ang tinig ng isang lalaki.
“’Iha, anong ginagawa mo rito sa ulan?”
Nilingon siya ni Mira — isang lalaking nakabarong, mga nasa edad apatnapu, mukhang galing opisina.
“Magbebenta lang po ng prutas, Kuya. Kailangan po namin ng pambili ng gamot ni Nanay,” sagot ng bata habang pinupunasan ang mukha.
Tahimik na tumingin ang lalaki sa kanya, saka tinanong, “Magkano lahat niyan?”
“Ha? Lahat po?” nagulat si Mira.
“Oo, lahat. Bibilhin ko,” nakangiti niyang sabi.
“Mga… tatlong daan po siguro,” mahina niyang sagot.
Ngumiti ang lalaki at iniabot ang limang libong piso. “Eto, ’wag mo nang bilangin. Tago mo na ’yan, umuwi ka na. Basa ka na masyado.”
Nanlaki ang mata ni Mira. “Kuya, sobrang laki po nito! Hindi ko po kayang tanggapin!”
“’Yan ang bayad sa lahat ng prutas mo — at sa tapang mo. Pero may isang kondisyon,” sabi ng lalaki.
“Ano po ’yon?”
“Sa susunod, huwag ka nang magtinda sa ulan. Dapat nasa eskwela ka. Ako na ang bahala kay Nanay mo.”
Hindi agad nakaimik ang bata. Pero nakita ng lalaki sa kanyang mga mata ang halo ng gulat, tuwa, at pag-asa.
Kinabukasan, bumalik ang lalaki — si Mr. Andres, isang may-ari ng maliit na kumpanya. Hinanap niya ang bahay ni Mira sa barangay. Doon niya nakita si Aling Nena, ang ina ng bata, na nakahiga at hirap huminga.
“Sir, hindi ko po alam paano magpapasalamat…” sabi ni Aling Nena habang humahagulhol.
“Wala pong anuman. Ang gusto ko lang, makapag-aral si Mira,” tugon ni Andres.
Mula noon, siya na ang tumulong sa pag-aaral ni Mira. Nag-enroll ito muli at araw-araw, dala ang ngiting puno ng pag-asa.
Pagkalipas ng ilang taon, sa graduation ng high school, isang dalagang may medalya ang lumapit kay Mr. Andres.
“Tito Andres,” sabi niya habang iniaabot ang isang hinog na bayabas na binalot sa pulang ribbon. “Naalala niyo po ba ito? Ito po ang unang prutas na binili niyo sa akin.”
Napangiti si Andres, napaluha.
“Naalala ko, Mira. At ngayon, ikaw na ang bunga ng pag-asang tinanim mo noon.”
Niyakap siya ng dalaga. “Kung hindi dahil sa inyo, baka hanggang ngayon, nasa kalsada pa rin ako.”
Umiling si Andres at hinaplos ang kanyang buhok. “Hindi ako ang nagligtas sa’yo, Mira. Ikaw mismo ang lumaban para magbago ang buhay mo.”
Mula noon, naging parang mag-ama sila. Si Mira ay tumuloy sa kolehiyo sa tulong ni Andres. Sa bawat umuulang araw, lagi niyang naaalala —
ang araw na may isang taong tumigil sa gitna ng ulan, hindi lang para bumili ng prutas, kundi para iparamdam sa kanya na ang pag-asa ay hindi kailangang mamulubi, basta may pusong marunong tumulong.