Tahimik ang bawat umaga sa gilid ng gubat kung saan nakatayo ang maliit na kubo ni Mang Ramon. Sa edad na animnapu’t walo, bawat araw niya ay tila ritwal ng kalungkutan—punong-puno ng alaala ng yumaong asawa niyang si Lorna. Sampung taon na siyang namumuhay mag-isa, sapat na ang tanim na gulay sa likod-bahay at ang mainit na kape para harapin ang isa pang araw ng katahimikan. Ang tanging ingay sa paligid ay ang huni ng mga ibon at paminsang pagdalaw ng batang si Boyet mula sa baryo.
Ngunit isang gabing malakas ang ulan, ang katahimikan ay winasak ng isang kakaibang pangyayari. May kaluskos sa labas, at sa pag-aakalang hayop-gubat lamang, laking gulat ni Mang Ramon nang makita niya sa harap ng kanyang pinto ang isang kumot na may bakas ng putik at dugo. Sa ilalim nito, natagpuan niya kinabukasan ang isang dalaga—maputla, may mga galos, at basang-basa ang buhok. Walang pagkakakilanlan, walang maalala.
Sa halip na itaboy, nanaig ang awa ni Mang Ramon. Kinupkop niya ang dalaga, na nagpakilala bilang Lia, isang pangalang tila napulot mula sa kawalan. Sa mga sumunod na araw, unti-unting nabuhay ang kubo. Ang simpleng pagluluto, pagdidilig ng halaman, at pagpapakain sa manok ay naging sandali ng kwentuhan at pagtuklas sa isa’t isa. Sa kabila ng amnesia, si Lia ay nagpakita ng kabaitan at kasipagan, at tila muling nagbigay-kulay sa mundo ni Mang Ramon.
Ngunit hindi nagtagal, kumalat ang balita tungkol sa “misteryosong babae” sa kubo ni Mang Ramon. Ang mga simpleng tsismis sa tindahan ay naging malisyosong kwento—si Mang Ramon ay tinawag na baliw, at si Lia ay hinusgahan bilang espiritu, kriminal, o kabit ng matanda. Nang dumating ang mga tanod ng barangay dala ang papel na nagsasabing may “mapanganib” na babaeng nawawala, lalo pang nag-alab ang takot ng mga taga-baryo.
Sa kabila ng panlalait at banta, nanindigan si Mang Ramon para kay Lia. Para sa kanya, si Lia ay hindi estranghera kundi sagot sa kanyang panalangin—isang anak na muling nagparamdam ng silbi sa kanyang mundo.
Ang misteryo ay nagsimulang malutas nang dumating ang mga pulis mula sa kabilang bayan. Si Lia ay hindi kriminal. Siya pala ay si Lia Mendoza, isang ina na biktima ng malagim na trahedya—isang bangka ang tumaob sa gitna ng bagyo, at nawala ang kanyang nag-iisang anak, si Anna. Ang trauma ay nagbura sa kanyang alaala at nagtulak sa kanya sa gubat.
Sa pagbabalik ng alaala matapos makita ang pendant na may pangalang “Anna,” gumuho ang mundo ni Lia. Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na siya nag-iisa. Si Mang Ramon ay nanatili sa tabi niya, isang matatag na haligi ng suporta. Sa tulong ng awtoridad, natagpuan si Anna—buhay at ligtas sa isang medical center. Ang muling pagkikita ng ina at anak ay nagpaiyak sa buong komunidad.
Isang hapon, ang mga dating mapanghusgang kapitbahay, sa pangunguna ni Kapitan Ernesto, ay umakyat sa kubo ni Mang Ramon upang humingi ng tawad. Isa-isang lumapit ang mga nagsalitang masakit, may dalang regalo at luha. Tinanggap sila ni Mang Ramon nang walang galit.
Ang pagbabalik-loob na iyon ang simula ng bagong kabanata. Ang kubo ni Mang Ramon ay naging Hardin ni Mang Ramon, isang proyekto pangkabuhayan kung saan tinuruan niya ang bata at matatanda na magtanim—hindi lang halaman kundi kabutihan at pagkakaisa. Ang matandang minsang binalot ng lungkot ay naging “Lolo Ramon ng Bayan,” simbolo ng pag-asa at kapatawaran.
Sa huli, si Lia at Anna ay nanatili sa tabi ni Mang Ramon, tinuring siyang ama at lolo. Ang kubo, na dating simbahan ng kalungkutan, ay naging tahanan—itinayo hindi sa dugo kundi sa kabutihan, pagtanggap, at pag-ibig na walang hinihinging kapalit. Ang kuwento nila ay naging alamat sa baryo, paalala na kahit sa gitna ng dilim at panghuhusga, ang isang butil ng kabutihan ay kayang magbunga ng hardin ng pag-asa.