Sinabi ng asawa kong si Lara na uuwi siya sa probinsya para alagaan ang inang may sakit. Wala akong pagdududa — kilala ko siyang mapagmahal, maalaga, at hindi marunong magsinungaling. Ngunit sa isang gabi ng ulan, isang tuldok sa GPS ang tuluyang gumiba sa tiwala kong iyon.
Habang umuugong ang ulan sa bubong, tahimik akong nakaupo sa maliit naming sala. Sa ibabaw ng mesa, nakabukas ang cellphone ko — ang location sharing app naming mag-asawa. Dapat ay nasa bayan siya ng San Rafael, dalawang oras mula rito. Pero ang berdeng tuldok ay hindi gumagalaw, at hindi man lang malapit doon.
Nasa lungsod.
At higit pa — nasa loob ito ng isang motel sa tabi ng ilog.
Tumawag ako. Walang sagot. Nag-text ako. Walang reply.
Ang orasan sa dingding ay tumunog ng alas-onse. At sa bawat tik-tak, nararamdaman kong may bumabagsak sa loob ko — hindi ulan, kundi tiwala.
Hindi ko na kinaya. Kinuha ko ang susi ng kotse at lumabas sa gitna ng malakas na ulan. Habang tumatakbo ang wiper, paulit-ulit kong tinatanong ang sarili:
“Baka mali lang ang GPS… baka glitch lang ito…”
Ngunit sa bawat metro ng paglapit ko, mas lumilinaw ang takot.
Pagdating ko malapit sa motel, huminto ako. Nakita kong kumikislap ang mga pulang ilaw ng signage, na tila nanunuya sa dilim ng gabi. Nanlamig ako, pero mas malamig pa rin ang pakiramdam ng pagdududa sa dibdib.
Tinawagan ko ang kaibigan kong si Marco, isang pulis.
“Pare… kailangan ko ng tulong. Natatakot akong totoo ang iniisip ko.”
Ilang minuto lang, dumating siya kasama ang dalawang kasamahan. Dahil kilala ang lugar sa iligal na gawain, nagkunwari silang nag-iinspeksyon.
Habang sinusuri nila ang mga kuwarto, nanatili akong nakatayo sa labas, nakasandal sa pader, nanginginig hindi sa ulan, kundi sa kaba.
Maya-maya, bumukas ang pinto ng isang silid. Lumabas ang isang lalaking walang suot na pang-itaas, naguguluhan, at agad nagtakip. Sa likod niya — si Lara, nakabalot ng tuwalya, maputla, at nanginginig.
Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa.
“’Yan ba,” mahina kong tanong, “ang inang inaalagaan mo?”
Walang sumagot. Tanging patak ng ulan at paghinga naming tatlo ang maririnig.
Dumating ang mga kasamahan ni Marco at sinulat ang ulat. Sa papel ay nakasaad lamang:
“Dalawang kahina-hinalang indibidwal ang natagpuan sa loob ng motel…”
Ngunit para sa akin, sapat na iyon.
Hindi ko kailangang marinig pa ang paliwanag.
Kinabukasan, dinala siya sa presinto para magpaliwanag, dahil ang lalaking kasama niya ay may dating kaso ng estafa. Umupo ako sa harap ng mesa, tahimik lang. Si Marco ay tumingin sa akin, huminga nang malalim.
“Pasensya na, bro. Alam kong hindi mo deserve ‘to.”
Umiling ako. “Salamat. At least, tapos na ang mga tanong.”
Lumipas ang ilang araw, kumalat ang balita sa amin. Ang mga mata ng kapitbahay ay puno ng awa, at mga bulungan ang humahabol sa bawat paglabas ko ng bahay.
Hanggang sa isang araw, pinuntahan ako ni Lara matapos siyang palayain. Maputla, payat, at halos hindi ko na makilala.
“Please,” sabi niya habang umiiyak, “bigyan mo pa ako ng isa pang pagkakataon.”
Tinitigan ko siya. “Ang pagkakataon ay binibigay sa mga marunong magpakatotoo. Lahat ng pagkakataon, ginamit mo para magsinungaling.”
“Hindi ko naman intensyon—”
“Hindi mo na kailangang magpaliwanag,” putol ko. “Ang respeto, kapag nawala, wala nang paliwanag na makakabalik.”
Umalis ako, iniwan siyang umiiyak sa ulan — sa parehong lugar kung saan nawasak ang lahat.
Kinagabihan, inihain ko ang papeles ng diborsyo. Hindi ako pumunta sa korte; pinirmahan ko lang at hinayaan ang abogado ang bahala.
Iniwan ko sa kanya ang bahay at ipon — tanging ang anak naming apat na taong gulang ang kinuha ko.
Tatlong taon ang lumipas.
Si Lara ay matagal nang nawala sa eksena. Ako naman ay nagtatrabaho na ngayon bilang opisyal sa criminal investigation unit. Sa isang kaso ng online fraud, lumabas ang pangalan ng isang suspek — ang lalaking kasama ni Lara noon.
Sa kanyang pahayag, ganito ang nakasulat:
“Ginamit ko ang tiwala ng isang babaeng may asawa para makakuha ng pera. Hindi ko akalaing gano’n kalalim ang paniniwala niya sa akin. Patawarin sana ako.”
Nabasa ko iyon nang walang galit. Tanging kalungkutan.
Si Lara pala — hindi lang nangaliwa, kundi nalinlang din.
Sa gabing iyon, umulan muli. Umupo ako sa opisina, tinitingnan ang ilaw ng lungsod na naglalaro sa basang salamin.
“Ang mga taksil,” bulong ko, “minsan sila rin ang pinakamalalim na biktima. Pero kahit gano’n… wala na ring maibabalik.”
Pagkalipas ng ilang araw, nakatanggap ako ng liham. Walang pangalan ng sender.
Sa loob, isang lumang litrato naming tatlo — ako, siya, at ang anak namin — at ilang salitang nakasulat sa likod:
“Pasensya na. Siguro hindi mo na ako mapapatawad, pero salamat. Dahil minsan, may isang taong minahal ako nang totoo.”
Pinahid ko ang luha sa mata ko at inilagay ang larawan sa aking pitaka.
Lumabas ako sa ulan, huminga nang malalim, at sa unang pagkakataon matapos ang lahat, nakaramdam ako ng kapatawaran — hindi para sa kanya, kundi para sa sarili ko.
Moral ng Kuwento:
Ang katotohanan, gaano man kasakit, ay mas mabigat kapag itinago.
Dahil kapag kailangan mo nang gamitan ng GPS para hanapin ang taong mahal mo — ibig sabihin, matagal na siyang nawala, hindi sa lugar… kundi sa puso mo. 💔