Sa opisina kung saan ako nagtatrabaho, dumating ang bagong empleyado — si Mira. Maputi, maganda, may tindig ng isang modelo. Pero higit sa lahat, halatang mayaman — pamangkin daw ng isa sa mga pinakamalaking investor ng kumpanya. Sa unang araw pa lang niya, lahat ay napatingin: mamahaling bag, designer shoes, at pabangong amoy hotel lobby. Pero sa likod ng kinang, may halong yabang ang ngiti niya — parang tingin sa amin ay mga ordinaryong nilalang lang.
Isa sa mga madalas niyang asarin ay si Lena, isang tahimik at simpleng empleyado. Laging naka-puting blouse at lumang flat shoes, hindi mahilig mag-ayos pero palaging maayos magtrabaho. Mabait siya sa lahat, kaya lang — madalas siyang gawing biro ng mga katulad ni Mira.
Isang umaga, pumasok si Mira na may dalang iced coffee. Pagkakita kay Lena na abala sa pag-aayos ng mga dokumento, ngumisi siya.
“Grabe, Lena. Parang araw-araw kang galing probinsya. Hindi ka ba nahihiyang maglakad sa lobby nang ganyan ang suot?”
May ilan na tumawa, ang iba naman nagkunwaring busy. Ngumiti lang si Lena at mahinahon ang sagot:
“Basta maayos ang trabaho ko, ayos na rin ako.”
Napataas ang kilay ni Mira.
“Ay naku, dapat matuto kang mag-level up. Hindi ito palengke. Dapat classy ka!”
Pagkasabi niya noon, bigla niyang sinadya — ibinuhos ang kape diretso sa blouse ni Lena. Tumalsik sa mesa, nabasa ang mga papel.
Tahimik ang lahat. Si Lena, namutla at nanginginig, pilit pinupunasan ang sarili gamit ang tissue.
Ngumisi si Mira.
“Oops, sorry ha! Nadulas lang ang kamay ko. Hindi naman siguro mahal ‘yang blouse mo?”
Bago pa may makasagot, bumukas ang pinto ng opisina ng direktor. Lumabas si Direktor Ramon, kilala sa pagiging istrikto at walang kinikilingan. Tumigil ang lahat sa ginagawa.
Tiningnan niya ang eksena — si Lena, basang-basa at tahimik, habang si Mira ay kunwaring walang nangyari.
“Ano’ng nangyari rito?” malamig niyang tanong.
Agad sumabat si Mira.
“Sir, aksidente lang po. Nadulas lang ako.”
Tahimik si Direktor Ramon. Lumapit siya kay Lena at marahang tinanong,
“Nasaktan ka ba? Okay ka lang, love?”
Parang may sumabog na bomba sa loob ng opisina. Ang salitang “love” ay parang kulog na kumulog sa katahimikan. Nagtinginan ang lahat. Si Mira, napamulagat.
“S–sir… asawa niyo po siya?”
Tumingin si Direktor Ramon nang diretso sa kanya.
“Oo. Siya ang asawa ko. At higit doon — isa siya sa mga taong unang nagtayo ng kumpanyang ‘to bago ka pa man pumasok.”
Namula si Mira, hindi makatingin.
“Sir, pasensiya na po… hindi ko alam…”
“Hindi ako ang dapat mong hingan ng tawad,” malamig na tugon ni Ramon. “Siya.”
Lumapit si Mira kay Lena, nanginginig at halos lumuha.
“Ate… patawarin mo ako. Hindi ko alam… napahiya lang ako. Sorry talaga.”
Ngumiti si Lena, mahinahon pero matatag ang boses:
“Hindi ako galit. Pero sana tandaan mo, ang halaga ng tao ay hindi nasusukat sa damit o sa pangalan. Ang tunay na class, galing sa paggalang.”
Tahimik ang buong opisina.
Pagkatapos, tumingin si Direktor Ramon sa lahat at sinabi:
“Sa kumpanyang ito, hindi kailangan ng mayaman — kailangan namin ay mga marangal.”
Paglabas nilang mag-asawa, naiwan si Mira, luhaan, habang dahan-dahang tumutulo ang natirang kape sa sahig — paalala ng isang aral na hindi matutunan sa mamahaling paaralan: