Umuulan nang gabing iyon. Malamig ang hangin, at ang kalangitan ay parang walang hangganan ng dilim. Sa tapat ng malaking mansiyon ni **Don Eduardo Castillo**, isang batang babae ang nanginginig, hawak ang lumang panyo at basang sapatos.
Ang pangalan niya ay **Lira**, labing-isang taong gulang, ulila sa magulang. Nakatayo siya sa harap ng *gate*, nanginginig sa gutom. Ilang araw na siyang walang makain, at ang tanging baon niya ay pag-asa.
Nang bumukas ang *gate*, lumabas ang matandang hardinero, si Mang Tonyo.
“Ano’ng ginagawa mo rito, iha? Bawal dito.”
“Mang Tonyo,” mahina niyang sabi, **“gusto ko lang po sanang magtrabaho. Kahit maglinis lang po, kapalit ng pagkain.”**
Ngumiti nang may awa si Mang Tonyo, ngunit umiling. “Hindi nagpapapasok ng mga estranghero si Don Eduardo. Baka pagalitan lang ako.”
Ngunit bago pa siya makaalis, may boses na dumating mula sa loob. **“Sino ‘yan?”** Ang boses ni Don Eduardo—malamig, mabigat, at puno ng awtoridad.
—
**II. Ang Kasunduan ng Alak at Gutom**
Lumabas si Don Eduardo, suot ang mamahaling *robe*, hawak ang baso ng alak. Sa kanyang likod, makintab ang sahig, maririnig ang tunog ng yaman.
“Anong gusto mo, bata?”
“Sir…” nanginginig si Lira, “gusto ko lang po sanang maglinis ng bahay niyo kapalit ng pagkain. **Kahit po isang pinggan lang.”**
Tiningnan siya ni Don Eduardo mula ulo hanggang paa—basang bata, may putik sa pisngi, at mga mata na puno ng takot ngunit may kakaibang ningning.
“Marami nang batang lumapit sa akin. Lahat sinungaling. Lahat manlilinlang,” malamig niyang sabi. “Pero kung gusto mo, sige. **Linisin mo ang kusina. Kung hindi mo matapos bago maghatinggabi—wala kang kakainin.**”
Tumango ang bata. “Opo, Sir.”
—
**III. Ang Dangal ng Isang Pinggan**
Pagpasok ni Lira, naamoy niya ang halimuyak ng *roasted chicken*, *sinigang*, at mga tinapay na nakahilera sa mesa. Ngunit hindi siya lumapit. Direkta siyang nagtungo sa kusina.
Doon, sinimulan niyang hugasan ang bawat plato, punasan ang bawat sahig, linisin ang bawat sulok—kahit nanginginig ang katawan niya sa gutom. **Hindi siya nag-aksaya ng isang segundo para tumingin sa pagkain.**
Pagdating ng alas-dose, natapos niya. Pagod na pagod, umupo siya sa sahig.
Lumapit si Don Eduardo, hawak pa rin ang alak. “Bata, natapos mo nga. Pero bakit di ka kumain? Gutom ka, ‘di ba?”
Ngumiti lang siya, mahina. **“Ang sabi niyo po, tapusin ko muna bago kumain. Gusto ko pong matupad ang pangako ko, Sir.”**
Tahimik si Don Eduardo. Matagal na siyang hindi tinawag na “Sir” nang may ganitong respeto. Lahat ng tao sa paligid niya ay yumuyuko dahil sa pera—ngayon, narito ang isang batang gutom, ngunit may dangal.
Inilapag niya ang pinggan ng mainit na kanin at ulam. “Kumain ka.”
—
**IV. Ang Pagbabago ng Milyonaryo**
Kinabukasan, pinabalik ni Don Eduardo si Lira. At kinabukasan ulit. Hanggang sa araw-araw na siyang pumapasok. Hindi na lang siya basta tagalinis—siya na ang nag-aalaga ng hardin, nagluluto, at minsan, nagdadala ng ngiti sa bawat sulok ng bahay na dati’y puno lang ng katahimikan.
Isang araw, tinanong siya ni Don Eduardo: “Lira, bakit ka laging ngumingiti kahit mahirap ang buhay mo?”
> **“Kasi po, Sir, pag hindi ako ngumiti, baka makalimutan kong may bukas pa.”**
Natigilan ang matanda. Walang mas matalas na salita kaysa roon. Sa mga simpleng tugon ng bata, tila narinig niya ulit ang tinig ng kanyang anak na babae, si **Clarissa**—ang anak na matagal nang pumanaw, sampung taon na ang nakalipas.
—
**V. Ang Pagbubunyag ng Dugo**
Lumipas ang mga buwan. Ginawang tagapangalaga ni Don Eduardo si Lira. Binigyan niya ito ng kwarto, bagong uniporme, at pagkakataong mag-aral.
Ngunit isang gabi, habang nagliligpit si Lira ng mga libro, nahulog ang lumang *pendant* na laging suot ni Don Eduardo. Binuksan niya ito, at doon niya nakita ang larawan ng batang babae na hawak ng isang babae—**magkapareho ng mukha ni Lira.**
Lumapit siya kay Don Eduardo. “Sir, sino po ito?”
Tumingin ang matanda, at natulala. “‘Yan ang anak kong si… **Clarissa**.”
Kinuha ni Lira sa bulsa ang lumang litrato na lagi niyang dala—litrato ng kanyang ina. Pinagsama nila ang dalawang larawan. **Magkapareho.**
“Sir…” nanginginig ang boses ni Lira. **“’Yung nanay ko po… si Clarissa.”**
Tumigil ang oras. Ang lalaking akala niya’y walang puso—ngayon, lumuhod sa harap niya, umiiyak. **“Lira… apo kita.”**
—
**VI. Ang Aral ng Tadhana**
Sa loob ng maraming taon, naglakad si Don Eduardo sa dilim ng kalungkutan, habang si Lira, sa kalye, ay lumalakad sa gutom. At sa isang gabi ng ulan, pinagtagpo sila ng Diyos—isang apo na naghahanap ng pagkain, at isang lolo na naghahanap ng kapatawaran.
Simula noon, ang dating malamig na mansiyon ay naging tahanan ulit. Ang dating matigas na puso ni Don Eduardo ay natutong muling umibig—hindi sa pera, kundi sa sarili niyang dugo.
**Ang Aral:** Ang kabutihan, kahit maliit, ay may kapangyarihang bumalik sa’yo sa paraang hindi mo inaasahan. **Ang batang ginutom mo ngayon ay maaaring siya rin palang magpapakain sa kaluluwa mong tuyot sa pagmamahal.** At minsan, sa isang basong tubig at pinggan ng kanin, nagtatago ang pinakamagandang himala ng buhay: ang pagkikita ng mga pusong matagal nang hinahanap ang isa’t isa.