Isang malakas na ulan ang bumabalot sa buong kapatagan nang marinig ni Matías Sandoval, ang nag-iisang rancher sa malayong estansya, ang kakaibang ingay mula sa kamalig. Sa gitna ng unos, bitbit ang lampara, tinahak niya ang maputik na daan—at doon nagsimula ang gabing hindi niya malilimutan.
Sa loob ng kamalig, nakita niya ang isang dalagang basang-basa sa ulan, halos walang malay, at yakap-yakap ang dalawang bagong silang na sanggol na mahigpit na nakabalot sa kumot.
“Hindi ka puwedeng manatili rito,” mahina ngunit mariing sabi ni Matías, habang inilalapit ang lampara upang mas makita ang dalaga.
“Hindi ito ligtas para sa isang ina at dalawang sanggol.”
Tumingala ang babae, ang mga mata’y puno ng luha at pagod.
“Wala na akong mapuntahan… kahit ngayong gabi lang.”
Sa labas ay humahampas ang hangin, at bawat kidlat ay nagliliwanag sa kanilang mga mukha—ang isa’y lalaking sanay sa pag-iisa, at ang isa nama’y babaeng may dalang misteryong di pa kayang sabihin.
Ang kanyang pangalan—Elena.
At ang mga sanggol, Santiago at Esperanza.
Hindi alam ni Matías kung bakit, ngunit sa pagbigkas ng mga pangalang iyon, may kumislot na alaala sa kanyang puso—isang sakit na matagal nang nilimot. Sa isang iglap, nagpasya siya.
“Sige. Malapit lang ang bahay. Dito muna kayo hanggang tumila ang bagyo.”
At sa gabing iyon, sa gitna ng unos at katahimikan ng kabundukan, nagsimula ang isang kwento ng pagtakas, paghilom, at pag-ibig na hindi nila inaasahan.