Mahigit isang taon ko nang kasintahan si Miguel — tahimik, responsable, at marangal. Isang inhenyero sa isang kompanya sa Quezon City. Ako naman si Clarisse, anak ng mga manggagawa mula sa Cavite. Simple lang ang buhay ko, pero totoo ang pag-ibig na dala ko para sa kanya.
Bago niya ako ipakilala sa kanyang pamilya, sinabi niya:
“Medyo istrikta si Mama, pero mabait naman. Huwag kang kabahan, gusto lang niya ang mga taong totoo.”
Kaya nang araw ng pagbisita, maaga akong nagising. Nagsuot ako ng isang simpleng beige na bestida, tinirintas ang aking buhok, at nagdala ng maliit na basket ng prutas at polvoron — gawang-bahay ni Mama.
Ang Hapunan
Pagdating ko sa bahay nila sa New Manila, agad kong naramdaman ang lamig ng mga mata ni Doña Teresa, ina ni Miguel. Makinis ang kanyang buhok na kulay pilak at elegante ang kilos, ngunit malamig ang bawat ngiti.
Nang magsimula kaming kumain, pinilit kong maging magalang — naghain ako ng sinigang, adobo, at pancit canton para sa lahat. Tahimik ang mesa.
Hanggang sa bigla siyang nagsalita, mahina pero malinaw:
“Iha, pakikuha nga ako ng isa pang pares ng chopstick. Hindi kasi magkatugma ang pares na ito.”
Tumigil ang lahat.
Tahimik si Miguel, pati ang kanyang ama.
At sa sandaling iyon, naintindihan ko.
Ang tinutukoy niyang “hindi magkatugma” ay hindi ang mga chopstick sa mesa — kundi ako at ang kanyang anak.
Ang Aking Sagot
Dahan-dahan kong ibinaba ang hawak kong chopstick, tiningnan ko siya sa mata, at kalmadong nagsabi:
“Walang chopstick na laging magkatugma.”
Tahimik. Walang kumibo.
Ngumiti ako ng mahina.
“Salamat po sa tanghalian,” sabi ko, bago ako marahang tumayo at nagpaalam. Naiwan si Doña Teresa na nakatulala sa mesa.
Pagdating ko sa labas, humabol si Miguel, halatang balisa.
“Clarisse, huwag kang magalit. Hindi niya sinasadya. Ganun lang talaga si Mama.”
Tumingin ako sa kanya at mahina kong sagot:
“Alam ko. Pero minsan, kahit hindi sinasadya… nakakasakit pa rin.”
Hindi ako umiyak, pero pakiramdam ko’y unti-unting lumalamig ang lahat — tulad ng sinigang sa hapag na hindi na nagalaw.
Ang Tawag
Gabi na nang tumunog ang aking telepono.
Ang pangalan sa screen — Doña Teresa.
Paos ang kanyang tinig, at may halong pagsisisi:
“Yung sinabi mo kanina… pinaalala mo ako sa sarili ko. Noong bata pa ako, ako rin ay ‘hindi magkatugmang chopstick’ para sa pamilya ng asawa ko. Siguro… nakalimutan ko kung gaano kasakit iyon.”
Hindi ako nakasagot. Dahil minsan, sapat nang manahimik para makapagpatawad.
Paglipas ng Panahon
Dalawang taon ang lumipas.
Ikinasal si Miguel sa iba — sa babaeng kasing-yaman ng pamilya nila. Nakita ko ang mga larawan nila sa social media. Ang ngiti ko, totoo, pero tahimik.
Sa sarili ko, bulong ko:
“Walang chopstick na perpektong magkatugma. Basta’t parehong handang kumain mula sa iisang pinggan, sapat na iyon.”
Pero si Miguel — ang lalaking minahal ko noon — ay hindi kailanman nagkaroon ng lakas ng loob na hawakan ang mga chopstick naming dalawa hanggang sa huli.