Sa isang malawak na lupain sa Bulacan, matatagpuan ang isang hasyenda na pag-aari ng kilalang bilyonaryong si Don Ernesto Vergara. Siya ay isang lalaking nagsimula sa wala, nagtiyaga, at dumanas ng matinding hirap bago nakamit ang karangyaan. Siya ay kilala sa mundo ng negosyo bilang isang matalino at mahigpit na negosyante, ngunit sa kabila nito, mayroon siyang malambot na puso na nakalaan lamang para sa kanyang nag-iisang anak na si Isabella.
Lumaki si Isabela sa gitna ng karangyaan. Mamahaling kotse, pribadong eskuwelahan, at mga kasambahay na laging handang sumunod sa bawat utos niya. Dahil dito, nasanay siyang umiikot ang mundo sa kanyang mga kagustuhan. Ang bawat tapritso niya ay agad na natutugunan, at ang bawat utos ay agad na nasusunod. Sa paglipas ng panahon, lumaki siyang mayabang at mapagmataas, lalo na sa mga taong sa tingin niya ay mas mababa ang antas ng pamumuhay.
Isang gabi, habang kumakain sa kanilang malaki at mamahaling dining hall, napansin ni Don Ernesto ang masamang pagtrato ng kanyang anak sa kanilang mga kasambahay. “Yaya, bakit malamig na ang sopas ko? Ano bang ginagawa mo?” singhal ni Isabela. Hawak-hawak ang kutsara at naka-taas ang kilay. “Pasensya na po, senyorita. Maiinitan ko na lang po ulit,” nanginginig na sagot ng matandang yaya. “Huwag na! Sa susunod, siguraduhin mong mainit pa bago mo ihain. Hindi ba trabaho mo ‘yan?” matapang na tugon ni Isabela.
Tahimik lamang si Don Ernesto habang nakatingin sa kanyang anak. May bigat sa kanyang dibdib at lungkot sa kanyang mga mata. Pagkatapos ng hapunan, tinawag niya si Isabela sa kanyang opisina. Malaki ang kwartong iyon, puno ng mga lumang libro at larawan ng kanyang pinagmulan—ang buhay sa bukid bago siya umasenso. “Anak,” malumanay na wika ni Don Ernesto. “Napansin ko ang paraan ng pakikitungo mo sa mga tao. Hindi ba’t itinuro ko sa’yo na igalang sila anuman ang antas nila sa buhay?”
“Tay, hindi ko naman sila minamaliit, pero trabaho nila ‘yon kaya dapat gawin nila nang tama. Ako ba ang dapat mag-init ng sopas ko?” Umirap si Isabela at umupo sa harap ng mesa ng ama. Huminga nang malalim si Don Ernesto, pinipigil ang galit at naghahanap ng tamang salita. “Hindi sa ganoon, Isabela. Ang respeto ay hindi nakabatay sa trabaho ng tao. Ang yaya mo, ang mga kasambahay natin, sila ang kasama natin sa araw-araw. Hindi mo alam kung gaano kahirap ang buhay sa labas ng mansyon na ito.”
“Pero Tay, iba ang mundo ko sa mundo nila. Hindi ko naman piniling maging mayaman. Isa pa, hindi ba’t natural lang na ang mga mahihirap ay magtrabaho para sa mga may kaya?”
Natahimik si Don Ernesto. Sa puntong iyon, nakita niya na hindi na sapat ang mga salita upang ituwid ang ugali ng anak. Bumalik sa kanyang alaala ang kanyang kabataan, kung paano dati siyang isang batang maralita na nagbubuhat ng sako-sako ng palay para lang makakain. Naalala niya ang pawis at pagod, at kung paano siya dinala ng tadhana at sipag sa kinalalagyan niya ngayon. Naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad bilang ama. Ayaw niyang lumaki si Isabela na walang malasakit at pag-unawa sa kapwa. Ang pinakamalaking takot niya ay baka isang araw, kapag wala na siya, mawalan ng halaga ang lahat ng kayamanang kanyang pinaghirapan dahil hindi marunong magpahalaga ang anak.
Kaya’t isang gabi, habang mag-isa siyang nakaupo sa beranda at nakatingin sa mga bituin, nagdesisyon siya. “Isabela, kailangan mong matuto. Hindi pwedeng puro karangyaan lang ang alam mo. Kung hindi, masisira ka,” bulong niya sa sarili.
Kinabukasan, muling kinausap ni Don Ernesto ang anak. Ngayon ay mas seryoso ang kanyang tinig. “Anak, darating ang araw na hindi ako palaging nasa tabi mo. Kailangan mong matutong kumilala at gumalang sa lahat ng tao. Kung hindi mo ito matutunan ngayon, baka dumating ang panahong huli na.”
“Bakit parang pinoproblema mo ako, Tay? Wala naman akong ginagawang masama. Hindi ko kasalanan na ipinanganak akong mayaman,” tanong ni Isabela na may halong inis.
Ngumiti nang mapait si Don Ernesto. “Tama ka, hindi mo kasalanan. Pero kasalanan ko kung hindi kita matuturuan ng tamang asal.” Muling sumagi sa kanyang isipan ang ideya ng isang plano—isang paraan para gisingin si Isabela sa katotohanan ng buhay. Isang leksyon na hinding-hindi niya malilimutan.
Habang iniisip niya ito, ramdam niya ang bigat ng magiging desisyon. Alam niyang hindi magiging madali, ngunit alam din niyang ito ang tamang hakbang.
Isang linggo ang lumipas, at dumating ang araw ng plano ni Don Ernesto. Dinala niya si Isabela sa isang maliit na baryo sa tabi ng kanilang hasyenda. Dito, ipinakilala niya ang anak sa isang magsasaka na si Mang Juan.
“Anak, nais kong ipakilala sa iyo si Mang Juan. Isa siyang magsasaka na matagal nang nagtatrabaho sa aming mga bukirin. Gusto kong makita mo kung paano siya nagsusumikap araw-araw para sa kanyang pamilya,” wika ni Don Ernesto.
Sa unang pagkakataon, nakita ni Isabela ang hirap at pawis na isinusuong ng mga magsasaka tulad ni Mang Juan. Naramdaman niya ang bigat ng kanilang trabaho at ang dedikasyon nila sa kanilang pamilya.
Sa mga sumunod na linggo, ipinagpatuloy ni Isabela ang pagbisita kay Mang Juan. Natutunan niyang magtanim, mag-ani, at mag-alaga ng mga hayop. Unti-unti, nagbago ang kanyang pananaw sa buhay.
Dahil sa karanasang ito, natutunan ni Isabela ang tunay na kahulugan ng respeto at pagpapahalaga sa mga tao anuman ang kanilang estado sa buhay.
Ang kwento ni Isabela at Mang Juan ay isang paalala na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa materyal na bagay, kundi sa malasakit at paggalang sa kapwa.