Sa murang edad na sampu, ang mundo ni Miguel ay tila isang kulungan ng katahimikan. Lumaki siya sa bahay-ampunan matapos masawi ang kanyang mga magulang sa isang trahedya sa daan. Ang espasyo sa pagitan ng kanyang kama at lumang upuan sa likod ng klase ang nagsilbing uniberso niya—maliit, madilim, at walang tinig.
Tahimik siyang bata. Hindi nagtataas ng kamay, hindi sumasali sa laro, laging nakatungo na tila ang pagtingin sa mata ng iba ay nagbubukas ng sugat na hindi pa naghihilom.
Ngunit may isang bagay na nanatili—isang awit mula sa kanyang ina. Isang oyayi na tinatawag niyang “Awit ng Tala.” Sa bawat gabi sa dormitoryo, mahinahon niya itong binubulong, parang panalangin na humahaplos sa kanyang sugatang puso.
Ang Guro na Kaaway
Sa eskwelahan, hindi siya nakahanap ng kanlungan. Ang mismong guro niya sa musika, si Mrs. Dela Cruz, ang pinagmulan ng kanyang paghihirap. Dati itong mang-aawit na hindi natupad ang mga pangarap. Ang pagkabigo ay naging poot, at si Miguel ang naging paborito niyang puntirya.
“Bakit hindi ka kumakanta, Miguel? Pipipi ka ba?” madalas niyang sigaw sa klase, kasunod ang tawanan ng mga kaklase, lalo na ni Adrian, ang paboritong estudyante niyang mayaman at mayabang.
Ang Hamon
Isang araw, inanunsyo ang taunang programa ng paaralan. At sa harap ng lahat, ipinahayag ni Mrs. Dela Cruz:
“Ang ating special number ay manggagaling kay… Miguel.”
Halakhakan ang sumunod. Ang layunin ay malinaw—ipahiya siya. Pinilit siyang umawit ng kantang mahirap, punô ng matataas na nota. Araw-araw, pinapagalitan siya sa ensayo:
“Boses kalawang! Wala kang pag-asa!”
Sa gabi, yakap niya ang lumang litrato ng kanyang mga magulang. Umiiyak, nagtatanong sa Diyos kung bakit siya pinaparusahan.
Ang Liwanag
Hanggang isang araw, lumapit sa kanya ang punong-guro, si Mrs. Bautista, isang mahinahon ngunit matatag na babae. “Miguel,” wika niya, “ang tunay na lakas ay madalas nagmumula sa ating pinakamalalim na sugat. Ipakita mo kung sino ka.”
Ang Entablado
Dumating ang araw ng kompetisyon. Puno ang auditorium ng mga magulang, guro, at estudyante. Tinawag ang pangalan niya, at habang naglalakad siya papunta sa gitna ng entablado, narinig niya ang mga bulungan at hagikhikan.
Nagsimula ang musika. Nanginginig siya, halos hindi makahinga. Ngunit ipinikit niya ang mga mata at naalala ang tinig ng kanyang ina.
Sa halip na kantahin ang piyesang ibinigay ng guro, binigkas niya ang sariling awit. A cappella.
“Munting tala sa dilim ng gabi…”
Ang tinig niya, mahina sa simula, ay lumakas kasabay ng tibok ng kanyang puso. Bawat nota’y puno ng pangungulila at pag-ibig.
“…ilawan mo ang aking landas, hanggang sa pagsikat ng araw.”
Tahimik ang lahat. Ang tawanan ay napalitan ng luha. Ang ilan ay napayuko, nahihiya sa kanilang panlilibak. Si Mrs. Dela Cruz, namutla, habang ang plano niyang ipahiya ang bata ay nagbalikwas laban sa kanya.
Pagkatapos ng kanta, ilang segundo ng katahimikan—at biglang bumuhos ang palakpakan. Malakas, taos-puso, walang katulad.
Ang Pagbabago
Mula sa hanay ng mga panauhin, tumayo ang isang sikat na kompositor, si Maestro Vergara. Umakyat siya sa entablado at lumuhod sa harap ng bata.
“Anak, ano ang pamagat ng kantang iyon?” tanong niya, namumugto ang mga mata.
“Awit po ng Tala. Lullaby po ng nanay ko,” sagot ni Miguel sa pagitan ng luha.
At sa sandaling iyon, naintindihan ng lahat—hindi iyon basta kanta. Isa iyong panalangin, isang alaala, isang himig ng kaligtasan.
Kinabukasan, sinuspinde si Mrs. Dela Cruz. Samantala, inalok ni Maestro Vergara si Miguel ng scholarship sa kanyang foundation para sa musika.
Ang Tunay na Himig
Hindi agad sumikat si Miguel, ngunit nagbago siya. Nakita siyang muling ngumingiti, may gitara sa kamay, natututo kasama ang bagong mentor. Natuto siyang tumingin sa mata ng iba, natutong magmahal sa sarili.
At sa bawat tugtog ng kanyang kanta, dala niya ang alaala ng kanyang mga magulang—hindi bilang sugat, kundi bilang ilaw.
Isang oyayi na handa na niyang ibahagi, hindi lamang sa entablado, kundi sa buong mundo.