Sa dulo ng isang mahabang kalsada, napapalibutan ng matatataas na akasya, nakatayo ang mansyon ng pamilyang De la Vega. Malamig at tahimik, ang mga pader nito ay parang nagtatago ng mga lihim — bawat sulok ay puno ng panuntunan at istriktong disiplinang nagmumula sa tagapagmana ng kayamanan, si Don Ramon de la Vega.
Dito dumating si Lisa, 18 anyos, mula sa probinsya, dala lamang ang lumang bag at isang sulat ng rekomendasyon. Ang layunin niya ay simple: makapagtrabaho para matulungan ang may sakit niyang ina. Ngunit sa unang hakbang pa lang sa bakuran, ramdam na niya ang bigat ng mansyon. Sinalubong siya ng mahigpit na tingin ni Aling Berta, ang mayordoma.
“Tandaan mo,” malamig na babala ni Berta. “Mahigpit ang patakaran dito. Walang palpak, walang ingay.”
Si Don Ramon, matagumpay at malamig, ay kilala hindi lamang sa kayamanan kundi sa mahigpit na panuntunan sa kanyang anak. Ang pinakamalalim na lihim ng mansyon ay si Angelo, anim na taong gulang, bingi at hindi nagsasalita. Isang aksidente ang kumitil sa buhay ng ina ng bata at itinakda nito ang kanyang mundo sa katahimikan.
Ngunit si Lisa, sa kanyang inosenteng kabataan at pusong maawain, ay hindi nakaya ang lungkot ni Angelo. Isang gabi, natagpuan niya ang bata sa bintana, tahimik na nakatanaw sa ulan. Kahit hindi siya maririnig, sinubukan ni Lisa na makipag-ugnayan — hindi sa salita, kundi sa musika.
Gamit ang tambol na gawa sa lata at isang lumang gitara, ipinaramdam ni Lisa sa bata ang tunog sa pamamagitan ng vibrasyon. Sa bawat hampas at pagtugtog, unti-unting nagbago ang mga mata ni Angelo. Isang gabi, habang inaawitan niya ng “Bituing Marikit,” narinig ang unang tawa ni Angelo — isang tunog na matagal nang hindi narinig sa mansyon.
Ngunit dumating ang doktor mula Maynila at nagbigay ng malungkot na hatol: “Walang pagbabago sa pandinig ng bata.”
Hindi sumuko si Lisa. Patuloy niyang tinugtog ang gitara, pinahawak ang kamay ni Angelo sa instrumento. At sa isang himala, isang salita ang lumabas sa bibig ng bata: “Lisa.” Hindi nagtagal, tinawag niya ang ama: “Pa.”
Ang himalang ito ay nagbukas ng pinto para sa tiwala ni Don Ramon kay Lisa. Ngunit si Aling Berta, na dalawampung taon nang nakasama sa pamilya, ay nagtatag ng inggit. Sinubukan niyang sirain si Lisa sa pamamagitan ng maling paratang at paninira, ngunit bawat hakbang niya ay nabigo.
Sa huli, napagtanto ni Don Ramon ang nakaraan: ang ina ni Lisa, si Maria Consuelo, ay dating guro ng musika sa kumpanya, na maling napagbintangan at pinatalsik. Ang pag-aming ito ay naghilom sa kanilang mga sugat, at pinatawad ni Lisa si Don Ramon.
Ipinadala si Lisa sa Music Academy sa Maynila, kung saan sa loob ng dalawang taon, naging ganap siyang guro at dalubhasa sa pagtuturo ng musika sa mga batang may kapansanan sa pandinig.
Sa pagbabalik niya sa mansyon, hindi na siya ang simpleng katulong. Siya ay babaeng may tiwala sa sarili, dala ang pangarap na natupad, habang si Angelo ay lumaking binatilyo, marunong nang tumugtog at magsalita.
Sa kanilang muling pagkikita, ginanap ang isang konsiyerto para sa mga batang may kapansanan. Sa harap ng marami, inamin ni Don Ramon ang kanyang damdamin:
“Ikaw, Lisa, ang nagbigay ng dahilan para muling mabuhay ang aking anak. Mahal kita.”
Ang dating mansyon ng katahimikan ay naging tahanan ng musika at pagmamahal. Magkasama nilang itinaguyod ang “Ang Tinig ng Liwanag,” isang paaralan para sa mga batang may kapansanan sa pandinig.
Ang kwento ni Lisa ay patunay na ang tunay na himala ay hindi lang sa pagdinig ng mga tainga, kundi sa pakikinig sa tibok ng puso ng iba — isang himig ng pag-asa, pagpapatawad, at walang hanggang pagmamahal.