Nang magsimula ang proseso ng cremation, humiling siya ng isang huling pagkakataon upang buksan ang kabaong. Isang paalam na lamang sana — ngunit sa halip, nakakita siya ng paggalaw sa tiyan ng kanyang yumaong asawa. Pinigilan niya ang lahat. Tumawag siya ng mga doktor at pulis. At ang natuklasan nila ay nagpatahimik sa buong bulwagan.
Sa makapal na usok ng crematorium, nakatayo si Daniel, malamig ang mga kamay, pinagmamasdan ang kabaong ng kanyang asawang si Clara. Tatlong araw pa lang ang lumipas mula nang bawian ito ng buhay dahil sa biglaang cardiac arrest — anim na buwang buntis si Clara noon.
Sa gitna ng kanyang pamamanhid, sumisigaw ang isip ni Daniel na hindi pa siya handang magpaalam. Habang unti-unting itinutulak ng mga tauhan ang kabaong papasok sa apoy, bigla siyang sumigaw, “Sandali lang! Pakiusap, sandali lang…”
Nagkatinginan ang lahat. Lumapit siya, nanginginig, at marahang inalis ang takip ng kabaong. Gusto lang sana niyang haplusin ang malamig na pisngi ng asawa. Pero sa halip, napako ang tingin niya sa tiyan ni Clara.
Gumalaw ito.
Isang mahinang panginginig sa ilalim ng tela. Muli itong gumalaw, mas malinaw, parang may buhay sa loob.
“Diyos ko…” bulong ni Daniel. “Hindi ‘yan puwedeng totoo.”
At sa pagitan ng takot at pag-asa, sumigaw siya: “Itigil n’yo ang lahat! Tumawag kayo ng doktor!”
Nagsimula ang kaguluhan. Tumigil ang apoy. Pumasok ang mga mediko at pulis. Isang doktor ang mabilis na lumapit, inilagay ang stethoscope sa tiyan ni Clara. Ilang segundo ng katahimikan—at saka narinig nila ito.
Isang tibok.
Mahina, ngunit malinaw.
Walang oras para sa pagdadalawang-isip. Sa mismong sahig ng crematorium, isinagawa ang emergency caesarean. Habang ang ilan ay nananalangin, ang iba ay umiiyak, nanonood kung paano muling ipinanganak ang pag-asa sa gitna ng kamatayan.
Pagkaraan ng ilang minuto, isang munting iyak ang pumunit sa katahimikan. Isang sanggol — maputla, nanginginig, ngunit buhay.
Hinawakan ni Daniel ang kanyang mukha, hindi makapaniwala. “Clara…” bulong niya, “isa sa atin ay nabuhay.”
Ang mga doktor ay nagmadaling ibalot ang sanggol sa mainit na kumot at isinugod sa ospital. Sinundan sila ni Daniel, halos wala sa sarili. Ang daan patungong ospital ay tila walang katapusan — bawat segundo ay parang oras.
Pagdating sa neonatal intensive care unit, nagtrabaho ang mga doktor nang walang tigil. Ang sanggol ay kulang sa timbang, mahina, at halos hindi humihinga. Ngunit patuloy ang tibok ng puso.
“May pag-asa siya,” sabi ng doktor kay Daniel. “Ngunit kailangan nating manalangin.”
Sa mga sumunod na araw, halos hindi na umalis si Daniel sa tabi ng incubator. Pinanood niya ang munting dibdib na dahan-dahang umaangat, at ang mga daliring bahagyang gumagalaw.
“Ikaw lang ang natitira sa akin,” bulong niya. “Ikaw ang huling alaala ng iyong ina.”
Makalipas ang ilang linggo, nagsimulang lumakas ang bata. Pinangalanan niya itong Mira, mula sa salitang miracle.
Ang kwento ay kumalat sa buong lungsod: “Bata, Nabuhay sa Loob ng Crematorium.”
Pero para kay Daniel, hindi ito tungkol sa himala — kundi sa pag-ibig na hindi kayang lamunin ng apoy.
Isang taon ang lumipas. Sa isang parke na punô ng liwanag ng araw, nakaupo si Daniel habang nakikipaglaro si Mira sa damuhan. Hawak niya ang paboritong laruan ni Clara — isang maliit na oso na binili niya noong buntis pa siya.
Ngayon, bawat tawa ng bata ay musika sa kanya. Bawat hinga ay paalala ng gabing muntik na niyang sunugin ang sarili niyang pag-asa.
Hindi na bumalik si Daniel sa crematorium. Pero tuwing gabi, habang pinapatay niya ang ilaw sa kwarto ni Mira, palihim siyang tumitingala sa langit at binubulong,
“Clara, nandito siya. Buhay ang ipinagkaloob mong liwanag.”
May mga kuwento na nagsisimula sa kamatayan, ngunit nagtatapos sa muling pagsilang.
At minsan, ang himala ay hindi galing sa langit—kundi sa apoy na tumangging sumunog sa pag-asa.