Si Lando de Leon ay nabubuhay sa ilalim ng araw. Ang kanyang balat ay kayumanggi, sinuong ang init at pawis, at ang mga kamay niya ay puno ng kalyo at galos. Hardinero siya, at ang kanyang buhay ay umiikot sa pag-aalaga ng buhay—mga halaman, bulaklak, at ang sampung taong gulang niyang anak na si Kiko, na may malubhang sakit sa puso.
Bawat sentimo ng sahod ni Lando ay inilalaan para sa gamot ni Kiko. Kaya nang makatanggap siya ng alok na magtrabaho sa “Mansyon de las Sombras,” tirahan ng misteryosong bilyonaryo na si Don Anastacio, tinanggap niya ito kahit may alinlangan.
Ang mansyon ay puno ng lihim. Iilan lamang ang staff, at mahigpit ang patakaran: huwag magsalita tungkol sa amo, huwag lumampas sa “main garden,” at huwag pupunta sa “West Wing,” kung saan nakatayo ang isang malaking patay na Akasya.
Isang araw, lumapit sa kanya ang matandang head butler, si Sir Miguel. “Gusto ni Don,” maingat na sabi nito, “na alisin mo ang patay na Akasya at palitan ng Fire Tree.”
Nagulat si Lando. ‘West Wing’? Hindi pa siya pinapunta roon noon. Kinabukasan, armado ng pala at kagamitan, tinungo niya ang lugar. Ang patay na puno ay nakatayo sa gitna ng damo, tila kalansay na nakaturo sa langit.
Habang hinuhukay, tumama ang pala niya sa isang matigas na bagay—hindi ugat, hindi bato. Dahan-dahan niyang nilinis ang paligid at nahipo ang isang makinis na ibabaw.
Isang maliit na kulay-puting kabaong, kasinglaki ng isang sanggol.
Napatigil si Lando, nanginginig. Maaaring siya ang nakakita sa madilim na sikreto ng mansyon. Ngunit naalala niya ang aral niya sa anak: “Ang katapatan, anak, ay pinakamahalagang halaman.”
Kinukuha niya ang radyo: “Si Lando po. Para kay Sir Miguel… May nakita po ako.”
Ilang minuto lang, dumating si Sir Miguel at dalawang guwardiya. Nakita nila ang kabaong. Namutla ang mukha ni Sir Miguel.
Ngunit hindi dinala sa pulis. Kasama si Don Anastacio, lumabas sa wheelchair niya sa hardin—unang beses sa maraming taon. Tumigil siya sa tabi ng kabaong, tumingin kay Lando, at iniwan ang katahimikan na mas mabigat pa sa init ng araw.
“Ikaw ang naghukay,” mahinang sabi ni Don Anastacio.
Dahan-dahan, binuhat ni Lando ang kabaong at inilapag sa damuhan sa harap ng bilyonaryo. Nang buksan niya ang takip, walang bangkay o pagkabulok. Ang laman: mga laruan, isang kupas na manika, music box, pilak na suklay na may nakaukit na letrang “S,” at isang locket na may natuyong bulaklak sa loob.
Umiiyak si Don Anastacio, tahimik, hawak ang locket. “Sofia…” bulong niya. Ang nakababatang kapatid niya. Ang batang nalunod sa ilog dekada na ang nakalipas.
Ipinakita ni Sir Miguel kay Lando: “Si Sofia po, kapatid ni Don Anastacio.”
Ikinuwento ng bilyonaryo ang pagluluksa ng pamilya, ang pangakong inaalagaan ang alaala ni Sofia, at ang dahilan kung bakit naging ermitanyo siya sa mansyon.
Ngunit nakilala niya ang katapatan at malasakit ni Lando—isang hardinero na nag-aalaga hindi lang ng halaman kundi ng buhay. Dahil dito, nabigyan siya ng lakas ng loob na ilabas ang lihim at protektahan ang alaala ng kapatid.
“Alam ko ang anak mo, Kiko,” sabi ni Don Anastacio. “At dahil sa iyo, may bagong simula tayo.”
Ipinagawa ni Don Anastacio ang “Sofia’s Garden Pediatric Foundation,” isang sentro para sa mga batang may sakit sa puso. Si Kiko, ang anak ni Lando, ang pinakaunang pasyente. Sagot lahat ng bilyonaryo—operasyon, gamot, at pangangalaga.
Si Lando ay hindi na lamang hardinero. Siya na ang Head Administrator ng West Wing.
Sa ilalim ng bagong itinanim na Fire Tree, si Kiko ay naglalaro. Si Lando ay nagdidilig. Si Don Anastacio, sa wheelchair, pinapanood ang mga bata at nakangiti. Ang mansyon na dating puno ng anino, ngayon ay puno ng tawanan at buhay.
“Salamat po, Don. Iniligtas ninyo ang buhay ng anak ko,” sabi ni Lando.
“Hindi lang ikaw, Lando. Tayong dalawa… iniligtas natin ang isa’t isa. Ikaw ang naghukay ng nakaraan ko para bigyan ako ng kinabukasan. At ako? Nagbigay lang ng lupa para may pagtamnan ka ng bagong buhay.”
Ang kwento nila ay paalala: ang mga lihim, minsan, ay hindi kabaong ng pagtatapos, kundi treasure chest ng bagong simula.