Si Amanda ay isinilang sa mundong puno ng karangyaan. Maganda, matalino, at nakatakda sa isang malalaking pangarap—ngunit higit sa lahat, bilog ang mundong kanyang ginagalawan dahil sa kasintahan niyang si Mark Anthony Reyes, isa sa pinakapinupuntiriyang batang CEO sa bansa. Ang kanilang nalalapit na kasal ay tinaguriang “Wedding of the Year,” at tila buhay ni Amanda ay isang maingat na ininyustong fairy tale: bawat damit, bawat galaw, at bawat imahe ay sining ng pag-iingat.
Si Mark, sa kabilang banda, ay may pinagmulan na kabaligtaran sa marangyang mundo ni Amanda. Hindi siya isinilang sa yaman; sa halip, sa sariling sipag, talino, at determinasyon, itinayo niya ang kanyang kompanya mula sa wala. Ang kanyang ina ang naging inspirasyon niya—isang simpleng babae na nagtiis at nagpursige matapos mawalang-bisa ang kanyang ama. Ngunit sa puso ni Amanda, isang palaisipan ang tanong: “Kailan ko makikilala ang iyong ina, love?”
Palaging sagot ni Mark: “Malapit na. Sa probinsya siya, nag-aayos ng ilang bagay. Darating din siya, at ipapakilala kita sa kanya.” Ngunit kahit lumipas ang araw, wala siyang larawan, wala siyang sinuman, hanggang sa isang linggo bago ang kasal.
Sa mga huling paghahanda, dumating sa mansyon ang isang matandang babae na si Aling Martha—isang pansamantalang kasambahay na kinuha upang tumulong habang abala si Amanda sa isang business trip. Siya’y payat, nakayuko, nakasuot ng payak—hindi akma sa ekspektasyon ni Amanda para sa isang katulong. Kaya’t hindi nagtagal, nagsimula siyang manghusga: “Hindi man lang marunong gumamit ng vacuum! At may amoy-lupa pa!”
Sa pagdaan ng mga araw, si Amanda ay naging malupit na amo. Bawat pagkakamali ni Aling Martha, gaano man kaliit, ay ginawang dahilan para sa panlalait at insulto. Kahit na tahimik lamang siya at tumatanggap ng mga utos, hindi niya pinigilan ang kanyang sarili sa pagdurusa sa kanyang mata.
Ngunit dalawang araw bago ang kasal, isang trahedya ang naganap—nawala ang mamahaling hikaw ni Amanda. Nilabag ang kanyang silid, tinignan bawat sulok. Si Aling Martha lang ang kasama. “Hindi ko po alam, Señorita,” mahina niyang sagot. Ngunit hindi nagtagal naging paniniwala ni Amanda na siya ang nagnakaw. Sa galit, ginanito niya ang matanda—inararo, hinampas ng walis, pinalayas sa gitna ng ulan.
Pagkaraan, nang naghahanda si Amanda sa banyo, natagpuan niya ang kanyang hikaw—nahulog lang pala mula sa tenga. Isang saglit ng katigasan ng loob ang dumaloy sa kanyang dibdib. Alam niyang may pagmali, ngunit ang pride ang nanaig sa kanya.
Hindi nagtagal, bumalik si Mark nang maaga upang sorpresahin si Amanda. Ngunit ang sorpresang natanggap niya ay ang pagkawala ng fiancée sa paglalambing, at sa halip, isang malamig na amoy ng tensyon ang bumalot sa pagitan nila.
“I sent her away,” ani Amanda. “She stole from me.” Ngunit ni hindi man lang nag-alala sa narinig ni Mark—ang babae niyang nilalapitan bilang tahanan ay pinalayas, sinaktan, at tinawag na magnanakaw. At sa bawat hakbang, sa bawat salitang nailabas, nasabi siya ni Mark ng isang bagay na magpapabagsak sa lahat.
Sa isang mesa sa sala, inabot ni Mark kay Amanda ang isang silver frame. Nakita niya ang isang batang larawan—isang batang si Mark na yakap ang isang babae. Si Aling Martha. “Hindi mo ba namumukhaan?” wika ni Mark. “Nanganak siya sa akin.” Ang kanyang tinanggap bilang katulong ay ang tunay niyang ina.
“Pagsubok ito,” sigaw ni Mark. “Gusto niyang makita kung sino ka sa likod ng iyong rampa, kung paano mo tratuhin ang mga taong wala sa pedestal mo.” Ngunit ang ginawa ni Amanda—paninisi, pananakot, pagmamahal na may kondisyon—ay sumalamin sa isang pusong hindi pa handang mahalin nang buo.
Hindi na niya tinanggap ang paumanhin ni Amanda. “Ang pagmamaktol ay isang pagpili,” sinabi ni Mark, at kinuha niya ang engagement ring mula sa kaniyang daliri: “Tapos na tayo.”
Ang araw-araw na perpektong imahe ni Amanda ay naputol. Siya’y iniwan sa labas, dala ang kahihiyan. Samantala, si Mark ay bumalik sa ina—sa maliit na bahay na basang-basa sa ulan, may mga pasa sa katawan, nagdurusa sa sakit at luha. Ni yakap niya ang ina. “Patawad, ‘Nay,” wika niya. “Kasi ngayon lang natin nalaman ang katotohanan.”
Kinansela ang kasal. Naging usap-usapan sa mataas na lipunan ang kanilang kaguluhan. Ngunit para kay Mark, iyon ang pinakamatalinong hakbang: ibalik ang dangal ng kanyang ina, ipatayo sa probinsya ang bahay na tanaw ang dagat—ang paboritong tanawin nito.
Natuto siyang ang pag-ibig ay hindi lamang sa pagitan ng dalawang tao. Ito’y pagtanggap sa lahat ng bahagi: sa nakaraan, sa pamilya, sa mundong minsang inibaraha. Natuto rin si Amanda—na ang daplis sa pagkatao ay hindi madaling labhan; ang sugat sa dangal, hindi basta-basta mawawala.