Noong walong taong gulang pa lamang si Gabriel, ang pinakamamahal niyang kapatid na babae, si Ana, ay apat na taong gulang pa lamang. Si Ana ay may makinis na buhok, laging nakangiti, at palaging humihingi ng karga.
“Kuya Gabriel, buhatin mo ako! Gusto kong sumama sa labas!”
Isang hapon, sinabi ni Mama Elena: “Gabriel, pupunta ako sa palengke. Ikaw muna ang magbantay kay Ana, ha? Huwag kayong lalabas!”
Tumango si Gabriel. Ngunit pagkaraan ng ilang minuto, dumating ang kanyang mga kaibigan, nagyayaya: “Tara sa court! May bago kaming bola!”
Sa murang edad, nadala siya ng tawag ng laro. Inisip niyang mabait naman si Ana, kaya dinala niya ito at pinaupo sa gilid ng court habang naglalaro ito ng kanyang manikang gawa sa tela. Ngunit nang tumindi ang laro, nakalimutan ni Gabriel ang lahat—pati ang kapatid niyang naghihintay.
Paglingon niya, wala na si Ana.
Nanginig si Gabriel. Tumakbo siya sa paligid, sumigaw, nagtanong, ngunit walang nakakita sa batang babaeng naka-rosas na damit. Nang malaman ni Mama Elena, halos himatayin ito. Si Papa Luis naman ay pinagalitan si Gabriel hanggang sa mangitim ang likod.
Gabing iyon, nakahiga si Gabriel sa sulok, pinakikinggan ang hagulgol ng kanyang ina. Bawat hikbi ay parang sumpa.
Ang Paghilom ng Sisi
Lumipas ang dalawampu’t tatlong taon. Hindi na nakalimutan ni Gabriel ang araw na iyon. Lumaki siyang puno ng pagsisisi. Si Mama Elena, dahil sa matinding kalungkutan, ay unti-unting nabulag. Sa altar ng bahay, laging may litrato ni Ana. Tuwing Hulyo 20, ang araw ng pagkawala nito, nagsisindi si Mama Elena ng kandila, umiiyak.
Ngayon, 31 taong gulang na si Gabriel. Nagmamay-ari siya ng isang maliit na motorcycle repair shop.
Isang gabi ng Oktubre, umuulan nang malakas. May kumatok ng ubod lakas sa kanyang shop.
Pagbukas niya, isang dalagang basang-basa, nanginginig, at may mga pasa sa mukha ang bumungad: “Kuya… tulungan mo ako. Hinahanap nila ako!”
Narinig ni Gabriel ang tunog ng mga motor at sigawan ng mga lalaki sa di-kalayuan. Agad niya itong pinapasok at isinara ang pinto. Ang dalaga, tinatayang 27 taong gulang, ay nakahawak sa isang lumang kuwintas na pilak.
“Galing ako sa bar sa Cubao… Tumakas ako…” paliwanag ng babae.
Ang Nunal at ang Dimples
Habang umiinom ng tubig ang babae, tumama ang liwanag ng ilaw sa kanyang mukha. Napatigil si Gabriel.
Ang luma at maliit na nunal sa may mata, at ang dimples sa kaliwang pisngi… Parang nakita na niya iyon dati. Sa isang lugar na matagal na niyang sinubukang kalimutan.
“Anong pangalan mo?” halos hindi makapaniwalang tanong ni Gabriel.
“Ako po si Ana…”
Bumagsak ang basong hawak ni Gabriel. Tumakbo siya sa loob, kinuha ang lumang larawan nilang magkapatid noong bata pa. Ang nunal, ang dimples—lahat ay tugma.
“Ana… ikaw ba ‘yan? Ikaw ba ang kapatid ko?”
Tahimik lang si Ana, nangingilid ang luha. Dahan-dahan niyang inabot ang kuwintas—hugis puso, kupas na ang kulay.
“Sabi sa akin, nakita raw akong mag-isa sa palengke noon. Ang kuwintas na ito raw ay tanging alaala ko… galing daw sa kuya ko.”
Yumuko si Gabriel at humagulhol. “Ako ‘yon, Ana! Ako ang kuya mo! Pinaghahanap kita sa loob ng dalawampu’t tatlong taon!”
Ang Muling Paghilom
Nang umuwi sila, sinalubong sila ni Mama Elena—halos bulag na, nakaupo sa lumang upuan.
“Ma…” tinig ni Gabriel, nangangalog, “Si Ana… bumalik na po.”
Bagaman hindi na siya nakakakita, inabot ni Mama Elena ang mukha ng anak, dahan-dahang hinaplos.
“Anak ko… ikaw ba talaga ito? Diyos ko… salamat… bumalik ka rin…”
Kalaunan, nalaman na si Ana ay dinukot at ibinenta, lumaki sa kamay ng ibang tao, at nang tumakas sa mga sindikato, napadpad pabalik sa Maynila.
Makalipas ang isang taon, unti-unting bumalik ang kulay sa tahanan ng mga Ramos. Si Mama Elena ay laging nakaupo sa labas, pinakikinggan ang tinig ni Ana na araw-araw ay nagbabasa sa kanya.
Itinatag ni Ana ang “Teresa Foundation,” ipinangalan sa kanilang ina, na tumutulong sa mga kababaihang nailigtas mula sa human trafficking. Tinulungan siya ni Gabriel sa lahat ng aspeto. Ang shop niya ay tinawag niyang “Redemption Motors,” at kalahati ng kita ay diretso sa foundation.
Sa unang Anniversary of Hope ng foundation, habang nagsasalita si Ana sa entablado, si Mama Elena ay nakaupo sa unahan, hawak ang kamay ni Gabriel.
“Dati,” sabi ni Ana, “pangarap ko lang makabalik sa pamilya. Ngayon, pangarap ko na magkaroon ng pamilya ang lahat ng nawalan.”
Sa tabi ni Mama Elena, si Gabriel—ang dating batang nawalan ng kapatid—ngayon ay isang lalaking natagpuan muli ang kanyang kaluluwa. Ang tatlong magkahawak na kamay ang muling nagtagpo, simbolo ng pag-ibig, paghilom, at pag-asa.