Sa bawat pagtilaok ng manok at pagbangon ng araw, muling nabubuhay ang kuwento ng isang dalagitang hindi kailanman sumuko sa buhay. Siya si Lira, isang batang ang mundo ay umiikot sa pagitan ng amoy ng saging, sigaw ng mga tinderang nag-aalok, at pangarap na tila napakalayo ngunit hindi kailanman nawawala sa kanyang puso.
Bago pa man magbukas ang mga tindahan, gising na si Lira. Sa maliit na puwesto sa palengke, maingat niyang inaayos ang bawat bungkos ng saging—mga prutas na naging tulay ng kanilang pamilya sa araw-araw na pag-asa. Ang bawat benta ay katumbas ng gamot ng kanyang inang si Aling Mercy, na matagal nang may karamdaman. Ngunit sa kabila ng kakapusan, hindi niya hinayaang lamunin siya ng panghihina.
Isang araw, nilapitan siya ng isang matandang lalaki na nais bilhin ang lahat ng kanyang paninda sa mababang halaga. Alam niyang lugi siya, ngunit tinanggap niya pa rin. “Hindi ito tungkol sa kita,” mahina niyang sabi, “kundi sa gamot ng aking ina.” Sa halagang iyon, kahit sandali, muling nagkaroon ng liwanag ang kanilang tahanan.
Ngunit sa likod ng kanyang pagod, may mga taong naging sandalan niya—si Mang Nelson, ang mabait na tindero ng bigas; si Ate Luming, na laging bumibili ng saging para sa kakanin; at si Joy, ang tapat na kaibigang laging nagpapatawa sa kanya. Sa piling nila, naramdaman ni Lira na hindi siya nag-iisa.
Hindi rin naging madali ang buhay sa paaralan. Madalas siyang asarin ng mga kaklase dahil sa amoy ng saging sa kanyang damit. Ngunit imbes na mahiya, ginawa niya itong inspirasyon. Sa bawat recitation, siya ang unang tumatayo. Sa bawat tanong ng guro, buong tapang siyang sumasagot. Sa tuwing napapansin siya ng kanyang guro, tila lumalakas ang kanyang loob—na kahit anak siya ng palengke, kaya rin niyang mangarap.
Sa gabi, binubuksan niya ang lumang kuwaderno na puno ng pangarap:
- Makapagtapos ng senior high school.
- Magkaroon ng sariling pwesto sa palengke.
- Mahanap ang kanyang ama o kahit balita tungkol dito.
- Matutong magtanim ng saging sa sariling lupa.
- Magkaroon ng sapat na pera para sa gamot ng kanyang ina.
Ang bawat pangarap ay hindi lamang sulat sa papel, kundi panata sa sarili.
Kasama ang kanyang kapatid na si Niko, patuloy silang lumalaban. Si Niko, kahit bata pa, ay nagsimulang magbuhat ng mga sako sa palengke upang makatulong. Sa bawat patak ng pawis nito, naramdaman ni Lira na mas lumalakas ang kanilang pag-asa.
Hanggang isang araw, dumating si Ginoong Villaceran, isang mayamang negosyante. Binili nito ang lahat ng paninda ni Lira at inalok siyang maging suplayer sa kanilang supermarket. Sa sandaling iyon, parang tumigil ang mundo. Hindi lamang ito benta—ito ay simula ng pagbabago.
Mula noon, unti-unting bumangon ang kanilang pamilya. Ang palengke, na dati’y simbolo ng pagod, ay naging simbolo ng tagumpay. Ang bawat sigaw ng tindera, bawat kaluskos ng plastic, ay musika ng pag-asa.
“Aahon tayo, kahit mabagal, aahon tayo,” bulong ni Lira sa sarili.
Ang kanyang kuwento ay paalala na ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa laki ng puhunan, kundi sa tibay ng puso. Na sa gitna ng kahirapan, may pag-asang patuloy na nabubuhay—basta’t may tapang, pagmamahal, at pananampalataya.