Ang pangalan ko ay Cassandra. Sa loob ng maraming taon, kilala ako bilang si “Cassandra Cruz,” isang woman-next-door na may simpleng buhay. Ang pagpili ko sa apelyidong ito ay isang desisyon na mamuhay nang malayo sa anino ng aking tunay na pamilya: Ang De Vera, isa sa pinakamalaking business empire sa bansa. Ayaw kong mahalin ako dahil sa yaman; gusto kong makilala ako dahil sa kung sino ako.
Ito ang dahilan kung bakit nagmahal ako nang buong-puso kay Lance Villaflor, isang arkitekto na tila mas gusto ang tahimik na buhay. Ngunit ang aking simpleng mundo ay agad na binuwag ng masakit na katotohanan: sa mundo ng mayayaman, ang halaga mo ay nasusukat sa apelyido, hindi sa pagkatao.
Ang Halik ng Pagmamahal na Napalitan ng Divorce Papers
Nagsimula ang pagbabago nang mabuntis ako. Unti-unting lumamig si Lance. Ang sitwasyon ay lalo pang lumala sa madalas na pagbisita ng kanyang ina, si Mrs. Villaflor, isang babaeng may malalim na pagtingin sa status at kayamanan. Ang kanyang mga salita ay laging patama: “Hindi ka bagay sa pamilya namin.”
Ang rurok ng aking pagdurusay ay dumating sa araw na ipinanganak ko ang aming anak. Ako ay nag-iisa sa delivery room, walang Lance, walang yakap, tanging malamig na ilaw at ang iyak ng aking sanggol.
Nang dumating sila, ang aking biyenan, si Lance, at ang kanyang sekretarya, si Tricia, hindi sila para bumati. Nakatayo sila sa paanan ng aking kama. Sa halip na halik ng pagmamahal, isang folder ng dokumento ang iniabot sa akin ni Mrs. Villaflor.
Mga divorce papers.
“Tapos na ang papel mo sa buhay ng anak ko,” malamig niyang pahayag. “Pinanganak mo na ang bata, ngayon, pwede ka nang umalis.”
Si Lance ay tahimik. Ang katahimikan niya ang pinakamasakit na tinig. Ang pag-ibig na inaakala kong matibay ay naglaho nang parang usok. Umalis ako sa ospital, bitbit ang aking anak at ang sugat ng betrayal.
“Hindi ko kailangan ng drama. Hindi ito ang buhay na gusto ko,” ang huling salita ni Lance. Sa sandaling iyon, ang aking sakit ay naging simula ng isang pangako: Hindi ko hahayaang lumaki ang aking anak sa anino ng kahinaan ng kanyang ama.
Ang Muling Pag-angkin sa Pangalan at Kapangyarihan
Mabilis akong bumalik sa Maynila at sa aking pamilya, ang mga De Vera. Sila ang nagmamay-ari ng De Vera Group of Companies, isang empire ng real estate at construction. Ito na ang panahon para gamitin ko ang tunay kong pangalan, at ang sakit ko, bilang gasolina.
Hindi na ako si Cassandra Cruz, ang simple woman na pwedeng tapakan. Ako si Cassandra De Vera, ang babaeng lumaban.
Nagsimula akong magtrabaho nang walang special treatment. Inaral ko ang bawat detalye ng negosyo. Ginamit ko ang aking drive at naging project manager, hanggang sa itinalaga ako bilang CEO ng De Vera Construction and Design, isang bagong subsidiary na mabilis na lumago sa ilalim ng aking pamamahala.
Ang Irony ng Tadhana: Ang Revenge ng Kontrata
Pagkalipas ng tatlong taon, muling nagkrus ang aming landas sa pinaka-nakakabigla na paraan.
Isang malaking hotel renovation project ang lumapag sa aming mesa. Nang makita ko ang kliyente, napangiti ako sa irony: Villaflor Builders. Ang kumpanya ng pamilya ni Lance.
Tinanggap ko ang kontrata. Hindi nila alam kung sino ang kumpanyang kinokontrata nila.
Sa araw ng initial meeting, dumating ang buong pamilya Villaflor—si Mrs. Villaflor, si Lance (ngayon ay VP na), at si Tricia (ang kanyang asawa na).
Pagpasok ko sa conference room, agad na tumayo ang lahat. Tiningnan ako ni Mrs. Villaflor nang walang pagkilala.
“Kayo po ba ang project head? Mas madali kaming makakausap kapag babae,” mayabang niyang tanong.
Kalmado akong ngumiti. “Hindi po ako project head, Mrs. Villaflor.”
Lalo siyang nagtaka. “Kung ganoon, sino ang inyong Boss?”
Dahan-dahan kong inilagay ang aking business card sa harap niya.
Cassandra De Vera-Cruz, CEO — De Vera Construction and Design.
Ang katahimikan ay tila yelo na bumalot sa silid. Si Lance ay nakatulala. Si Tricia ay namutla. Si Mrs. Villaflor ay halos hindi makahinga.
“Kayo… kayo pala ang may-ari ng kumpanyang—”
“Tama,” kalmado kong pinutol. “Ako ang may-ari ng kumpanyang magre-renovate ng hotel ninyo. Ako rin ang babaeng iniwan ninyong umiiyak sa ospital dahil ‘wala raw karapatan.’”
Tagumpay na May Ngiti at Dignidad
Ang meeting ay nagtapos nang walang labis na salita mula sa kanila. Bago ako lumabas, tiningnan ko silang tatlo.
“Sa loob ng tatlong taon, akala ninyo, ako ang nawalan. Pero kung hindi ninyo ako tinapon, hindi ako matututong tumindig nang mag-isa at bumalik sa aking tunay na puwesto. Ngayon, habang pinapaganda namin ang inyong hotel, gusto kong isipin ninyong minsan, tinulungan ninyong maging maganda ang buhay ng babaeng sinaktan ninyo.”
Lumabas ako ng conference room nang mataas ang noo. Ang aking business card ay patunay na ang pinakamagandang paghihiganti ay hindi galit, kundi tagumpay na may ngiti at dignidad.
Ang aral ng aking kuwento ay simple: Huwag kailanman maliitin ang babaeng tahimik. Dahil minsan, ang babaeng akala mo ay wala, ay siya palang may hawak ng negosyo na hindi mo na kontrolado. Ang tunay na yaman ay nasa resilience, hindi sa pera.