Humahalimuyak ang bagong lutong tinapay sa Marley’s Diner, ang maliit na kainan sa Maple Street na abot-kaya pa rin sa budget ni Ethan Parker, labing-anim na taong gulang, na halos wala nang laman ang tiyan. Biyernes ang kanyang paboritong araw—ito lang ang araw na kayang makabili ng mainit na pagkain pagkatapos mag-ipon para sa gamot ng ina.
Nagpa-part-time siya sa car wash pagkatapos ng klase. Ang ina niyang si Linda ay matagal nang may sakit sa likod mula nang pumanaw ang ama. Mahalaga bawat sentimo, pero sa araw na iyon, mas pinili niyang kumain kaysa magutom muli.
Umorder siya ng pinakamurang pagkain—isang mangkok ng tomato soup at isang pirasong tinapay—at tahimik na naghintay habang tumutulo ang ulan sa bintana.
Biglang bumukas ang pinto at pumasok ang isang matandang mag-asawa—basa, giniginaw, magkahawak-kamay. Ang lalaki ay may punit na coat at nanginginig sa tuhod, samantalang ang babae ay may kumikiskis na sapatos sa sahig. Kitang-kita ang gutom at pagod sa kanilang mukha.
“Ubus na po ang lunch special,” paliwanag ng waitress. “Sabaw na lang po ang natitira.”
Muli nilang tiningnan ang barya nila, sabay hagulgol sa maliit na halaga. Natigilan si Ethan, hawak ang kutsara. Mabango ang pagkain, ngunit mas mabango ang pagkakataong gumawa ng tama.
Tahimik siyang tumayo at lumapit sa counter. “Pwede niyo po bang ibigay sa kanila ang pagkain ko?”
Nagulat ang waitress. “Sigurado ka ba? Ni hindi mo pa natitikman.”
Ngumiti si Ethan. “Mas kailangan po nila.”
Bago pa man makasagot ang matanda, lumabas siya ng diner. Narinig niya ang mahina ngunit taos-pusong boses ng babae: “Pagpalain ka, anak.”
Kinagabihan, nagluto siya ng instant noodles para sa sarili at sa ina, hindi ikinuwento ang nangyari. Ang mas mahalaga ay ang kapayapaan sa puso.
Kinabukasan, may kumatok sa pinto. Isang matangkad na lalaki sa mamahaling suit ang nakatayo sa harap.
“Magandang umaga. Ikaw ba si Ethan Parker?”
“Opo, sir,” sagot niya, nagtataka.
“Ako si Henry Thompson,” pakilala ng lalaki. “Gusto kitang pasalamatan sa ginawa mo kahapon.”
“N–nung kahapon po?” gulat na tanong ni Ethan.
Ngumiti si Henry. “Sa Marley’s Diner. Ibinigay mo ang pagkain mo sa dalawang matanda—sila ang mga magulang ko.”
Nanlaki ang mata ni Ethan. “Sila po… magulang niyo?”
Tumango si Henry. “Nahuli sila ng bagyo habang papunta sa diner para sa kanilang anniversary lunch. Hindi mo sila kilala, pero tumulong ka pa rin.”
“Gutom lang sila, sir… Siguro kahit sino gagawin iyon,” sabi ni Ethan, nahihiya.
“Hindi lahat,” sagot ni Henry. “Napakabihira ngayon. Kaya narito ako.”
Iniabot niya ang puting sobre. Sa loob, may sulat-kamay: ‘Salamat sa pagpapaalala na may kabutihan pa sa puso ng kabataan. Hindi lang pagkain ang ibinigay mo—pag-asa ang ipinabaon mo.’ Kasama rin ang tseke.
“Sampung libong dolyar,” aniya. “Regalo ng pamilya namin. Matagal na ang ama ko hindi nakakakita ng ganitong kabutihan sa isang estranghero.”
Agad umiling si Ethan. “Hindi ko po ito matatanggap. Hindi ko ginawa iyon para sa pera.”
Ngumiti si Henry. “Alam ko. Kaya mas lalo ka nilang hinangaan. At may isa pa… naghahanap kami ng part-time employee sa Thompson Motors, may scholarship din para sa graduate.”
Hindi makapagsalita si Ethan. “Sabihin mo… oo,” natatawa si Henry. “Minsan ginagantimpalaan ng buhay ang kabutihan sa paraan na hindi mo inakala.”
Ilang taon ang lumipas, naging Junior Manager si Ethan sa Thompson Motors at nagtatrabaho sa gabi para sa business management degree. Pero sa puso niya, siya pa rin ang binatilyong naniniwala na isang simpleng kabutihan—isang mangkok ng sabaw—ay kayang baguhin ang mundo.
Sa bawat maulang hapon, bumabalik siya sa Marley’s Diner, nagbabayad para sa pagkain at iniwan ang amoy ng sabaw bilang alaala ng kabutihang hindi nakalimutan.