Noong ako ay dalawampung taong gulang, isang pagsabog sa kusina ang sumira hindi lamang sa aking balat, kundi sa paraan ng pagtingin ko sa sarili ko.
Isang gabi ng tag-init, nagkaroon ng gas leak habang nagluluto ako. Sa isang iglap, sumiklab ang apoy—at ang init nito ay nag-iwan ng mga bakas sa aking mukha, leeg, at likod. Mula noon, bawat salamin ay naging kalaban, at bawat tingin ng tao ay parang kutsilyong muling pumupunit sa aking balat.
Ilang taon akong nagtago sa anino. Wala nang nagtangkang lumapit—maliban kay Obipa, isang guro ng musika na bulag.
Hindi niya ako tinitigan. Nakinig siya. Narinig niya ang panginginig sa aking tinig, nadama ang bigat ng aking mga salita, at minahal niya ang taong nasa ilalim ng mga peklat.
Pagkatapos ng isang taon, nag-propose siya. At gaya ng inaasahan, may mga bulong mula sa paligid:
“Siguro tinanggap mo lang siya kasi hindi niya nakikita ang mukha mo.”
Ngumiti lang ako.
“Mas gugustuhin kong mahalin ng isang lalaking nakakakita ng kaluluwa ko kaysa sa isang lalaking nakikita lang ang aking balat.”
Simple lang ang aming kasal. Kaunting bisita, kaunting musika, at maraming pagmamahal. Suot ko ang damit na tumatakip sa lahat ng aking mga peklat—ngunit sa unang pagkakataon, hindi ko naramdaman ang hiya. Para bang sa piling ni Obipa, nakita ko rin muli ang sarili kong kagandahan.
Ang Lihim ni Obipa
Kinagabihan ng aming kasal, hinaplos ni Obipa ang aking mukha gamit ang kanyang mga daliri.
“Mas maganda ka pa kaysa sa inakala ko,” mahina niyang sabi.
Ngumiti ako, hanggang sa marinig ko ang mga salitang nagpahinto sa aking paghinga:
“Nakita ko na ang mukha mo kanina.”
Napaatras ako. “Paano? Hindi ba… bulag ka?”
Tumango siya. “Oo. Pero tatlong buwan na ang nakararaan, sumailalim ako sa operasyon. Nakakakita na ako—hindi malinaw, pero sapat para makilala ang mga hugis. Hindi ko sinabi kahit kanino, ni sa’yo, dahil gusto kong makilala ka muna ng puso ko bago ng aking mga mata.”
Nanatili akong tahimik habang nagpatuloy siya, “Nang una kitang makita, umiyak ako—hindi dahil sa iyong mga peklat, kundi dahil nakita ko kung gaano ka katapang mabuhay.”
At sa gabing iyon, natutunan kong ang tunay na pag-ibig ay hindi kailanman bulag—ito ay malalim.
Ang Hardin ng Katotohanan
Kinabukasan, habang tumutugtog siya ng gitara, tinanong ko, “Noon mo lang ba talaga ako nakita?”
Umiling siya. “Hindi. Dalawang buwan bago ang kasal, nakita na kita sa isang maliit na hardin.”
Ikinuwento niya kung paanong araw-araw, pagkatapos ng therapy, dumaraan siya roon at nakikita akong nakaupo sa lilim, nakasuot ng scarf.
“May batang nahulog ang laruan, pinulot mo, at ngumiti ka. Sa sandaling iyon, nakita ko ang liwanag sa loob mo. Hindi ko nakita ang peklat—nakita ko ang kagandahan na hinulma ng sakit.”
Umiiyak akong nakinig. Ilang taon kong pinaniwala ang sarili na wala nang magmamahal sa akin, pero heto siya—minahal ako kahit bago pa man ako “makita.”
Nang hapong iyon, magkahawak-kamay kaming bumalik sa hardin. Tinanggal ko ang aking scarf sa harap ng araw at sa mga taong naroon. Tumingin sila. Pero sa unang pagkakataon, hindi ko ininda. Malaya ako.
Larawan ng Tunay na Kagandahan
Makalipas ang ilang linggo, binigyan kami ng mga estudyante ni Obipa ng photo album mula sa kasal. Natakot akong buksan ito, takot na makita ang mga peklat na pilit kong tinatago.
Habang binabaliktad namin ang mga pahina, isang larawan ang huminto sa aking paghinga.
Ako—nakapikit, tinatamaan ng liwanag mula sa bintana, mukhang payapa.
Walang retoke. Walang pagtatago.
Hinawakan ni Obipa ang kamay ko. “Iyan ang babaeng minahal ko,” sabi niya.
Doon ko naunawaan: ang kagandahan ay hindi tungkol sa balat kundi sa katapangang harapin ang mundo kahit pa ito’y masakit.
Epilogo: Ang Paningin ng Puso
Ngayon, naglalakad ako nang walang takip sa mukha.
Ang mga mata ni Obipa—nakakakita man o hindi—ay nagpakita sa akin ng katotohanan:
Ang tanging paningin na mahalaga ay yaong tumitingin sa sakit at pinipili pa ring magmahal.