Sa Maynila, isang maulang gabi noong 2018, nagbago ang buhay ni Isabel Cruz.
Tatlong buwan siyang buntis noon, nakaupo sa gilid ng kama, tangan ang pregnancy test habang humahagulhol.
Sa harap niya — ang asawa niyang si Marco, isang ambisyosong engineer na noon ay bagong-promote bilang project manager.
“Isa, ipalaglag mo na lang ‘yan,” malamig nitong sabi.
“Hindi ko pa kaya maging ama. May mga plano pa ako.”
Tumingin siya rito, nagbabakasakali na nagbibiro lang.
Pero hindi. May ibang babae si Marco — si Julia, anak ng may-ari ng kumpanyang pinagtatrabahuhan niya.
At dahil sa babaeng iyon, itinuring ni Marco na sagabal ang sariling pamilya.
Ang Desisyong Magpapabago ng Lahat
Hindi nagmakaawa si Isabel. Hindi siya naghabol.
Nang gabing iyon, habang tulog si Marco, tahimik siyang nag-empake.
Isang bag, ilang pirasong damit, passport, at maliit na sobre ng ipon mula sa maliit na negosyong online.
Sa mesa, iniwan niya ang sulat:
“Ang gusto mong kalayaan, ibinabalik ko.
Pitong taon mula ngayon, makikita mo kung ano ang nawala sa’yo.”
Kinabukasan, tumulak siya papuntang Singapore, kung saan nagtatrabaho bilang nurse ang kanyang kaibigan na si Rina.
Doon siya nagsimulang muli — walang asawa, walang pamilya, pero may dinadalang bagong pag-asa sa sinapupunan.
Pitong Taong Pagbangon
Lumipas ang mga taon.
Si Isabel, na dating tahimik na maybahay, ay naging matagumpay na negosyante sa larangan ng health and wellness.
Itinayo niya ang “Aurora Organics”, isang skincare brand na nagsimula sa maliit na apartment, gamit ang mga halamang galing sa probinsya ng kanyang lola.
Sa tulong ni Rina, lumago ang negosyo.
At habang siya’y umuunlad, lumalaki rin ang kambal niyang anak na lalaki — sina Ethan at Elian, parehong matatalino at mababait, may mga mata at ngiti na kopyang-kopya sa amang hindi nila nakilala.
Pitong taon siyang tumahimik, ngunit hindi siya nakalimot.
Hindi dahil sa galit — kundi dahil sa pangako: na balang araw, babalik siya, hindi para maghiganti, kundi para ipakita kung sino talaga ang may panalo.
Ang Pagbabalik
Mayo 2025.
Isang puting SUV ang huminto sa tapat ng Grand Horizon Hotel sa Makati.
Mula rito, lumabas ang isang babaeng naka-corporate dress — elegante, mahinahon, at may dalawang batang lalaki sa tabi.
Si Isabel.
Ngayon, siya na ang CEO ng Aurora Global, isang multinational skincare company na kakapasok sa real estate venture.
At sa araw na iyon, may business meeting siya.
Ang nakatakdang kausap — Marco del Rosario, Executive Director ng SkyBuild Developments.
Pagpasok ni Marco sa conference room, natigilan siya.
Ang babaeng nasa harap niya, ang ex-wife na iniwan niya pitong taon na ang nakalipas.
Kalmado si Isabel, tila hindi naapektuhan sa kanyang pagkagulat.
“Marco,” bati niya. “Matagal na rin, ano?”
“Isabel… ikaw ba ‘yan?” halos hindi makapaniwala si Marco.
“Oo. Pero ngayong araw, hindi bilang asawa mo ang kaharap mo — kundi bilang partner sa negosyo.”
Tumigil si Marco. Ang dating simpleng babaeng iniwan niya ay ngayo’y matatag, mayaman, at respetado.
Habang siya — nanatiling empleyado sa kompanyang muntik nang malugi.
Ang Pagkikita ng mga Mata
Matapos ang meeting, papalabas na sana si Isabel nang biglang tumakbo ang dalawang bata.
“Mommy, can we go now?” tanong ng isa habang humahawak sa kamay niya.
Napako ang tingin ni Marco sa mga bata.
Pareho silang may mga mata niya.
“Isabel… sila ba—?”
Ngumiti siya nang banayad.
“Oo. Ang mga batang gusto mong ipalaglag noon.”
Nanghina si Marco, halos di makapagsalita.
“Bakit hindi mo sinabi?”
“Hindi mo naman tinanong,” malamig na sagot ni Isabel. “Mas pinili mong maging malaya, ’di ba? Kaya hinayaan kitang makuha ang gusto mo. Pero ako, pinili kong mabuhay — kasama nila.”
Ang Hustisya ng Panahon
Makalipas ang ilang linggo, kumalat sa business community ang balita:
Ang bagong CEO ng Aurora Global ay ang dating asawa ni Marco del Rosario.
Naging tsismis ang nakaraan nilang dalawa — kung paanong iniwan ni Marco ang buntis niyang asawa para sa anak ng may-ari ng kumpanya.
Unti-unti, bumagsak ang kredibilidad ni Marco.
Tinalikuran siya ng mga kliyente, sinibak sa posisyon, at iniwan din ng babaeng ipinalit niya kay Isabel.
Isang araw, sa gitna ng ulan, humarap siya sa harap ng opisina ni Isabel.
Basang-basa, nagmamakaawa.
“Isabel… patawarin mo ako.
Pitong taon akong walang kapayapaan.
Namimiss ko kayo. Namimiss ko ang mga bata…”
Tahimik lang siyang tumingin, may lungkot sa mga mata pero wala nang poot.
“Marco,” sabi niya, “ang problema mo, hindi mo minahal kami — minahal mo lang ang sarili mo.
At kapag gano’n, wala kang mararating.”
Hinawakan niya ang mga kamay ng anak at tumalikod.
“Mga anak, magpaalam na tayo.”
Sabay sabing, “Goodbye, Tito.”
Habang naglalakad sila palayo, si Marco ay nanatiling nakatayo sa ulan — mag-isa, nilalamon ng sarili niyang pagsisisi.
Ang Tunay na Paghihiganti
Sa isang panayam makalipas ang ilang buwan, tinanong si Isabel:
“May galit ka pa ba sa lalaking iyon?”
Ngumiti siya.
“Wala na. Hindi ko siya kailangang saktan. Ginawa na iyon ng karma para sa akin.”
At sa kanyang journal, isinulat niya:
“Ang lakas ng babae ay hindi nasusukat sa dami ng luha,
kundi sa kakayahan niyang bumangon habang dala ang sugat.
Pinatawad ko siya — pero hindi ko kailanman kinalimutan kung paano ko minahal ang sarili ko.”