Isang marangyang kasal ang ginanap sa isang sikat na hotel. Dumating ang mga mamahaling sasakyan, at nagliliwanag ang mga bisitang suot ang kani-kanilang magarang kasuotan. Ngunit ang pinakamalaking pag-uusapan ng araw na iyon ay hindi ang kasal mismo, kundi ang hindi inaasahang pagdating ng isang babae — si Isabel, ang dating asawa ng lalaking ikakasal.
Matagal na niyang tiniis ang pang-aapi at pagdurusang ibinigay sa kanya ni Javier, isang lalaking iniwan siya noong panahong pinakakailangan niya ng karamay. Ipinangako ni Javier sa kanyang bagong kasintahan, si Marina, na ipapakita niya sa lahat kung gaano siya kalayo na sa nakaraan — at bilang bahagi ng kanyang pagpapakitang-gilas, inanyayahan niya mismo si Isabel sa kanilang kasal. Hindi dahil sa respeto, kundi upang ipahiya ito sa harap ng lahat.
Ngunit hindi niya inasahan kung paano babaliktad ang lahat.
Habang tahimik na nag-uusap ang mga bisita, isang itim na limousine ang dahan-dahang huminto sa tapat ng pulang karpet. Bumukas ang pinto, at mula rito ay lumabas si Isabel — elegante, matatag, at may ningning sa mga mata. Suot niya ang isang navy blue evening gown na lalong nagpalutang sa kanyang ganda. Hindi na siya ang babaeng dating iniwan — siya ngayon ay isang larawan ng tagumpay at dignidad.
Sumunod sa kanya ang tatlong bata — mga triplets na nakabihis nang maayos, bawat isa’y may hawak na puting bulaklak. Habang naglalakad sila papasok, lahat ng mata ay nakatuon sa kanila. Ang mga bisita ay napabulong:
“Mga anak niya ba iyon?”
“Kay Javier kaya?”
Nang makita ni Javier ang mga bata, napako siya sa kinatatayuan. Namutla siya, at halatang naguguluhan. Si Marina, ang kanyang bride, ay nagsimulang mamutla rin habang pinipisil ang hawak niyang bouquet.
Tahimik ngunit matatag ang bawat hakbang ni Isabel habang umaakyat sa hagdanan. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, ngumiti siya — hindi ng galit, kundi ng tapang.
“Tinawag mo ako rito para mapahiya,” wika niya sa malamig ngunit buo ang loob na tinig. “Ngayon, tingnan mo ako. Hindi ako ang dating babaeng iniwan mo. Hindi ako natalo — at hindi ako nag-iisa. Ang mga batang ito… sila ang mga biyayang iniwan mo sa akin.”
Walang masabi si Javier. Ang kanyang kayabangan ay naglaho, at ang kanyang tinig ay halos hindi na marinig. “Hindi… imposible…”
Ngumiti si Isabel, ngunit may lungkot at tagumpay sa kanyang mga mata. “Wala nang kailangang patunayan. Ang mga sugat na iniwan mo, sila ring nagturo sa akin kung paano tumayo muli.”
Lumapit ang isa sa mga triplets at iniabot ang bulaklak nito kay Marina. Isang inosenteng kilos, ngunit sapat para tuluyang gumuho ang composure ng nobya. Inilapag niya ang kanyang bouquet at tahimik na umatras, hindi makatingin sa mga tao.
Bumaling si Isabel sa mga bisita at marahang nagsalita:
“Ang buhay ay hindi tungkol sa pera o sa kasikatan. Ito ay tungkol sa pag-ibig, sa pamilya, at sa lakas ng loob na bumangon kahit ilang ulit kang bumagsak.”
Nagpalakpakan ang mga panauhin. Hindi para sa magkasintahan, kundi para sa babaeng minsang pinahiya ngunit ngayon ay naging simbolo ng katatagan.
At sa sandaling iyon, napagtanto ni Javier na walang halaga ang kayamanan o kapangyarihan kung ang puso ay walang laman — at kung ang taong minsan mong binale-wala ay siya palang tunay na kayamanan na iyong nawala.