Hindi ko alam kung bakit, pero parang may nagtulak sa akin na umuwi nang mas maaga mula sa business trip ko sa Singapore. Isang linggo pa sana bago ang uwi ko, pero may kutob akong hindi ko maipaliwanag. Wala akong sinabihan—ni si Mama, ni si Miguel, ang asawa ko. Gusto ko siyang sorpresahin.
Pagdating ko sa kalye namin, napansin kong may mga sasakyan sa labas ng bahay. May mga tempurang palamuti, mga lobo na kulay asul at pink, at isang malaking banner na nakasabit sa harap ng gate:
“Welcome Home, Baby Miracle!”
Natigilan ako. “Baby?” bulong ko sa sarili. Hindi ko naman alam na may baby shower kami. Dahan-dahan akong lumapit, pinark ang kotse sa isang kalye ang layo, at naglakad.
Pagpasok ko sa bahay, tumigil ang oras. Sa gitna ng sala, nakita ko ang matalik kong kaibigan—si Celine—buntis. Anim na buwan siguro. Nakangiti siya habang hinahaplos ng aking biyenan ang kanyang tiyan, at si Mama ko ay nagbubuhos ng juice sa mga baso ng mga bisita.
Hindi ko maintindihan. Bakit ganito? Bakit sila andito?
“Handa na ba ang kwarto ng baby?” tanong ni Tita Nora.
“Halos tapos na,” sagot ni Celine, nakangiti. “Si Miguel pa mismo ang nagpipinta. Ayaw niyang may ibang gumawa.”
At parang sinadyang banggitin ng langit ang pangalan niya—dumating si Miguel, bitbit ang cake. Nakangiti siya, nilapitan si Celine, at walang pag-aalinlangang niyakap ito mula sa likod. Ipinatong niya ang kamay sa tiyan nito, sabay sabi:
“Ang ganda ng magiging kwarto ng baby natin.”
Nanginginig ang mga kamay ko. Ang “baby natin”?
Parang may sumabog sa loob ng dibdib ko.
Nakatingin sa akin si Mama, nanlaki ang mga mata, at agad akong nilapitan.
“Anak… hindi ka namin inaasahan ngayon. Labas muna tayo, please.”
Tinabig ko siya.
“Labas? Para saan, Ma? Para maitago pa nila ang ginawa nila sa akin?”
Tahimik ang lahat. Si Celine, namutla. Si Miguel, hindi makatingin.
“Honey… makinig ka muna—”
“’Wag mo akong tawaging honey!” sigaw ko. “Gaano katagal n’yo akong ginagago?”
Walang sumagot. Kahit si Papa, na nasa gilid, ibinaba lang ang ulo.
Lumapit si Celine, umiiyak.
“Hindi namin sinasadya, Mia. Nagkamali lang kami—”
“Hindi sinasadya?” natawa ako nang mapait. “Anong tawag mo sa anim na buwang pagbubuntis? ‘Oops’?”
Tahimik. Tanging tunog ng tibok ng puso ko ang naririnig ko.
Lumapit si Mama, umiiyak.
“Anak, isipin mo ang bata. Hindi ito kasalanan niya.”
Tumingin ako sa kanya, malamig ang mga mata.
“Ma, dalawang taon akong nagtrabaho sa abroad para sa pamilyang ito. Wala kayong naisip noon kung anak ko man o hindi—pero ngayon, bigla kayong may malasakit?”
Si Miguel, napayuko.
“Pwede ba tayong mag-usap sa labas? Hindi mo alam ang lahat.”
“Hindi ko kailangang malaman ang lahat, Miguel. Alam kong niloko mo ako—at sapat na ‘yon.”
Nilapitan ko ang mesa ng regalo, kinuha ang isang maliit na kahon, at ibinato sa kanya.
“Regalo ko ‘yan para sa ‘anak mo’. Sana magkasya sa kanya.”
Tumayo ako, diretsong lumabas sa pinto. Ang mga kapitbahay, nag-uusyoso na. Wala akong pakialam. Sumakay ako sa kotse at nagmaneho—kahit saan, basta makalayo.
Pagkatapos ng Bagyo
Nag-check in ako sa hotel. Doon, sa wakas, ako bumigay. Umiiyak ako nang walang tunog, nang paulit-ulit kong tanungin ang sarili: Paano nila nagawa ito sa akin?
Kinabukasan, tumawag ang abogado ko.
“Ma’am, gusto mo pa bang ituloy ang legal separation na pinag-usapan natin dati?”
“Hindi na legal separation,” sagot ko. “Gusto ko ng diborsyo. At gusto kong siguraduhin na wala siyang makukuhang kahit anong ari-arian o sentimo mula sa akin.”
Ipinasa ko sa kanya ang lahat ng dokumento: kontrata, titulo ng bahay, bank transfers. Ako ang nagbayad ng lahat. Wala si Miguel kundi pangalan sa papel.
Paglabas ko sa opisina, pakiramdam ko nakahinga ako nang maluwag—kahit masakit.
Lumipas ang mga araw. Paulit-ulit tumatawag si Miguel. Paulit-ulit kong hindi sinasagot. Hanggang isang araw, dumating siya sa hotel. Payat, gusgusin, parang hindi na siya natulog ng ilang araw.
“Mia, please. Wala akong ibang mapuntahan.”
“Hindi ko problema ‘yan.”
“Wala akong bahay, wala akong pera—”
“Eksakto. Ganyan din ako dati. Pero ako, pinili kong tumayo, hindi mangloko.”
Nakatitig siya sa akin, luhaan.
“Wala kang puso.”
Ngumiti ako. “Tama ka. Kasi ibinigay ko sa’yo, at sinira mo.”
Isinara ko ang pinto sa mukha niya.
Ang Tunay na Hustisya
Lumipas ang mga buwan. Nakita ko sa social media na si Celine ay iniwan din si Miguel. Niloko rin daw siya nito—o baka siya na ang napagod. Hindi ko na inalam ang detalye.
Ang mahalaga: pareho silang nagdusa.
At ako?
Nakabili ako ng bagong condo, nakabalik sa trabaho, at unti-unting nabuo muli ang sarili ko.
Sa tuwing makikita ko ang sarili kong nakangiti sa salamin, alam kong iyon ang ngiti ng babaeng lumaban, bumangon, at hindi na muling papayag na maging biktima.
At sa tuwing may magtatanong kung bakit ako laging kalmado, simple lang ang sagot ko:
“Dahil minsan, umuwi ako nang mas maaga—at doon ko natutunan kung gaano kahalaga ang makita ang katotohanan, kahit masakit.”