“Lumayas ka! Hindi kita anak!”
Iyan ang mga salitang paulit-ulit kong naririnig tuwing gabi sa aking isip—mga salitang ako mismo ang nagsambit habang bumubuhos ang ulan noong gabing iyon.
Labing-apat na taong gulang pa lamang si Mia noon—maputla, payat, nanginginig habang bitbit ang kanyang lumang bag. Wala siyang sinabi. Tumingin lang siya sa akin, luhaan, bago dahan-dahang lumakad papalayo sa gitna ng unos.
Ako si Ramon Castillo, may-ari ng isang maliit na hardware sa Quezon City.
Nang pumanaw ang asawa kong si Lina sa isang aksidente, kasabay din nitong namatay ang kapayapaan ko. Isang kaibigan niya ang nagbunyag sa libing—na bago kami nagpakasal, may ibang lalaki raw sa buhay ni Lina.
Hindi ko ito pinaniwalaan… hanggang sa matagpuan ko ang mga lumang liham sa aparador.
Mga sulat na nagsasabing, “Para sa ating anak, si Mia.”
Parang sumabog ang mundo ko. Naging abo ang lahat ng alaala.
At mula noon, tuwing makikita ko ang mukha ni Mia, nakikita ko si Lina—ang babaeng nagtaksil sa akin.
Kaya isang gabi, lasing sa galit at lungkot, itinaboy ko ang batang iyon palabas ng bahay.
Hindi ko man lang siya binigyan ng kahit anong gamit.
Lumipas ang mga taon.
Ang bahay ay nanahimik—masyadong tahimik.
Kahit may pera ako, parang wala akong dahilan mabuhay.
Tuwing dumaraan ako sa dating paaralan ni Mia, pakiramdam ko ay naririnig ko ang boses niya:
“Pa, sandali lang! Hintayin mo ako!”
Ngunit paglingon ko, walang tao.
Isang hapon, kumatok sa bahay ko ang isang babae na nakasuot ng puting uniporme.
“Magandang hapon po. Ako si Dra. Miranda mula St. Luke’s Hospital,” mahinahon niyang sabi.
May kakaiba sa kanya—ang kanyang mga mata, ang ngiti, pati ang boses… lahat ay pamilyar.
“Ikinalulungkot ko, Sir,” aniya. “Gusto ko lang ipaalam… si Mia po, siya ang tunay ninyong anak.”
Para akong tinamaan ng kidlat.
“Anong sinabi mo?” halos pabulong kong tanong.
Tumango siya. “Ako po ay genetic researcher. Sa isang DNA study, lumabas na kayo po ang biological father ni Mia Castillo. Mayroon kaming eksaktong tugma mula sa inyong insurance record.”
Nanlambot ako sa kinatatayuan ko.
“Buhay pa ba siya?”
“Oo po… pero mahina ang lagay niya. Nasa ospital siya, may kidney failure. Kayo lang ang may tugmang kidney donor.”
Wala na akong naalala pagkatapos noon.
Nang matauhan ako, nasa ospital na ako—sa labas ng silid kung saan nakaratay si Mia.
Payat siya, maputla, halos hindi gumagalaw.
“Na-rescue raw siya sampung taon na ang nakalipas,” sabi ng nurse.
“Isang pamilyang mabait ang nagpaaral sa kanya. Naging guro siya. Pero nitong dalawang taon, lumala ang kanyang sakit.”
Pumasok ako.
Pagmulat ng kanyang mata, tumingin siya sa akin at ngumiti—isang ngiti na parang sinag ng araw matapos ang bagyo.
“Pa… alam kong darating ka.”
Nanginig ang mga kamay ko habang hinahaplos ang noo niya.
“Anak, patawarin mo si Papa… Ako ang dahilan ng lahat.”
Umiling siya. “Wala ‘yon, Pa… Masaya ako na nakita kita bago ako makatulog nang payapa.”
Hindi ko napigilan ang luha ko.
“Hindi ka matutulog! Ililigtas kita!”
Agad kong pinirmahan ang pahintulot sa operasyon. “Kunin niyo ang bato ko. Iligtas niyo ang anak ko!”
Pitong oras ang operasyon.
Nang magising ako, narinig ko ang doktor:
“Pareho kayong ligtas. Ang transplant ay matagumpay.”
Ngunit hindi nagtagal, nagkaroon ng komplikasyon.
Nagkasakit akong muli, at si Mia ay nakaranas ng impeksiyon.
Ilang araw siyang walang malay—hanggang isang umaga, narinig ko ang mahina niyang boses:
“Pa…”
Niyakap ko siya nang mahigpit.
“Nandito na ako, anak. Hindi na kita iiwan.”
Ngumiti siya, may luha sa mata.
“Pa, mabuhay ka nang mabuti. Iyan lang ang gusto ko.”
Ngunit kinabukasan, habang mahimbing siyang natutulog, huminto ang kanyang paghinga.
Tahimik lang siya, parang batang payapa.
Niyakap ko siya hanggang sa tuluyang lamig ang kanyang mga kamay.
Inilibing ko si Mia sa tabi ng puntod ng ina niya.
Sa kanyang lapida, ipinaukit ko:
“Sa anak kong nagturo sa akin ng tunay na pag-ibig at kapatawaran.”
Ngayon, mag-isa akong nakatira sa Tagaytay.
Sa harap ng aking bahay, tumubo ang mga pulang gumamela—ang paboritong bulaklak ni Mia.
Tuwing umaga, kapag hinahaplos ng hangin ang mga talulot, naririnig ko ang tila pabulong niyang tawa:
“Pa, hindi na ako galit sa’yo.”
Ngumiti ako.
At sa wakas, sa puso ko—natagpuan ko rin ang kapayapaan.