Pitong taon kaming mag-asawa ni Mica, at sa pitong taong iyon, iisang dasal lang ang lagi naming inuusal gabi-gabi:
“Lord, bigyan N’yo po kami ng anak.”
Walang buwan na lumilipas na hindi kami umaasa. Pero sa bawat negatibong resulta ng pregnancy test, parang may tinutulos na karayom sa puso namin. Habang nakikita ko ang ibang mag-asawang may kasamang mga anak sa parke, napapahigpit lang ang hawak ko sa kamay ni Mica, sabay sabing, “Darating din ang para sa atin.”
Hanggang isang araw, dumating nga.
Ang Himala na Matagal Namin Inantay
Isang umaga, lumapit si Mica na may hawak na maliit na stick. Nanginginig ang mga kamay niya.
“Leo…” mahinang sabi niya, “…positive.”
Parang tumigil ang oras. Hindi ako nakapagsalita. Napayakap na lang ako sa kanya nang mahigpit, at sa unang pagkakataon sa maraming taon—umiyak ako, hindi dahil sa sakit, kundi sa labis na tuwa.
Mula noon, ginawa kong misyon ang alagaan siya. Ako ang tagaluto, taga-masahe, at taga-bili ng kahit anong pagkaing maisipan niya sa dis-oras ng gabi. Gusto kong maramdaman niya kung gaano ko kamahal ang himalang dinadala niya.
Pero habang lumalaki ang tiyan niya, may napansin akong kakaiba.
Hindi lang siya basta nagbabago—parang may unti-unting lumalayo sa akin.
Ang Pagbabagong Hindi Ko Maunawaan
“Love, gusto mo bang sinigang? Paborito mo ‘to,” tanong ko minsan.
“Hindi ako gutom,” malamig niyang sagot, halos hindi ako nilingon.
Akala ko, hormonal lang. Pero araw-araw, palala nang palala.
Hindi na siya nakikipag-usap, bihira nang ngumiti, at minsan, nakikita kong umiiyak siya mag-isa.
“May problema ba, Mica? May nagawa ba akong mali?” tanong ko isang gabi.
Umiling siya. “Wala, Leo. Pagod lang ako.”
Pero alam kong hindi iyon totoo.
Hanggang isang gabi, habang natutulog siya, napansin kong may hawak siyang lumang litrato — isang batang babae na mga lima o anim na taong gulang. Sa likod ng larawan, nakasulat:
“Para kay Mommy.”
Kinabahan ako. Sino ang batang ‘to?
Ang Lihim na Matagal Niyang Dala
Kinabukasan, hindi ko na napigilan ang sarili ko.
“Mica, sino ‘yung bata sa litrato?” tanong ko.
Napahinto siya.
Tumulo ang luha bago pa man siya makasagot.
“Leo… may kailangan akong aminin.”
Tahimik lang ako, pinakinggan ko siya habang nanginginig ang boses.
“Bago tayo nagkakilala, nagkaroon ako ng anak.
Bata pa ako noon, nagkamali ako.
Iniwan ko siya sa bahay-ampunan kasi… wala akong kakayahang buhayin siya.”
Hindi ako nakapagsalita. Hindi dahil sa galit, kundi dahil sa bigat ng sikreto na iyon. Ilang taon na pala niyang dinadala nang mag-isa ang ganitong sakit.
“Bakit hindi mo sinabi sa akin noon?” mahina kong tanong.
“Natakot ako,” sagot niya, umiiyak.
“Akala ko kapag nalaman mo, iiwan mo ako. Pero ngayong buntis ako ulit, hindi ko mapigilan… parang may kasalanan akong kailangang itama.”
Lumapit ako’t niyakap siya nang mahigpit.
“Hindi ako galit, Mica. Pero sana, simula ngayon, wala nang sikreto. Hindi mo kailangang harapin mag-isa.”
Doon siya tuluyang umiyak — hindi na iyak ng hiya, kundi ng ginhawa.
Dalawang Himala sa Isang Buhay
Pagkaraan ng siyam na buwan, ipinanganak niya si Lia, isang batang babaeng parang liwanag sa mahabang dilim ng buhay namin.
At doon namin naisip — baka panahon na rin para hanapin ang anak na matagal niyang iniwan.
Hindi madali. Kailangan naming humingi ng tulong sa records, social workers, at ilang organisasyon.
Hanggang sa isang araw, nakatanggap kami ng tawag.
“Natagpuan namin siya.”
Dalawampu’t isang taong gulang na, maganda, at may ngiti na kapareho ng ngiti ni Mica noong unang beses ko siyang nakilala.
Ang Pagkikita ng Ina at Anak
Noong araw ng pagkikita nila, halos hindi gumalaw si Mica. Nanginginig, takot, sabik.
Paglabas ng dalaga, walang salitang lumabas.
Niyakap lang nila ang isa’t isa nang mahigpit—iyakan ng dalawang taong parehong nasugatan ng panahon.
Tahimik akong nakatayo sa gilid.
Hanggang sa lumapit sa akin ang dalaga, at mahina niyang sinabi:
“Salamat po, Tito Leo, sa hindi n’yo siya iniwan.”
Ngumiti ako. “Dapat ako ang magpasalamat. Dahil sa inyo, natutunan kong ang pamilya, hindi lang sa dugo sinusukat — kundi sa pusong marunong magpatawad.”
Ang Tunay na Himala
Ngayon, sa bahay naming puno ng tawanan — ni Lia, ni Mica, at ng anak niyang matagal niyang pinangarap makita ulit — alam kong kumpleto na kami.
Dati, akala ko ang himala ay ang pagkakaroon ng anak.
Ngayon, alam ko na —
ang tunay na himala ay ang pusong marunong magmahal at magpatawad, kahit huli na.
At sa bawat umagang nakikita kong karga ni Mica ang aming sanggol habang katabi niya ang dalagang anak na muling bumalik sa kanyang buhay, nasasabi ko sa sarili ko:
Ang Diyos talaga, hindi lang nagbibigay ng milagro — ibinabalik din Niya ang mga pusong minsang nawala sa atin. ❤️