Isang umaga, nagising si August Monroe, 54 taong gulang at dating sundalo, nang bigla siyang balutin ng pangamba. Tatlong linggo na niyang hindi nakakausap ang anak niyang si Callie, na ngayon ay may-asawa na. Ang mga maikling mensahe nito ay malamig at iilan. Tinanggap ni August ang kutob niya: may mali.
Nagmadali siyang bumiyahe sa hacienda ng pamilya ng biyenan ni Callie. Pagdating niya, sinalubong siya sa pintuan ng ina ni Landon — si Marjorie — na may nakakalamig na ngiti.
“August, hindi sinabi ni Callie na darating ka,” sabi ni Marjorie.
“Nasaan ang anak ko?” tanong ni August.
“Nasa kubo sa hardin,” ang sagot ni Marjorie, may bahid ng pangungutya. “Hindi siya papayagang gumala sa loob ng bahay namin.”
Hindi nagdalawang isip si August. Tinawid niya ang damuhan, kumatok sa pintuan ng kubo — at doon nakita niya ang anak niyang pawis na pawis, namumula sa init ng humigit-kumulang 40ºC. Maliit ang espasyo: may duyan, laundry, bentilador na umiihip sa mainit na hangin.
Tumayo si August nang buong tapang at sinabi:
“Ano ’to, kalokohan ba ‘to? Dito ka mananatili sa ilalim ng init nang walang karapatang masukat?”
“Papa… hindi ka puwedeng nandiyan,” wika ni Callie, nanlilisik ang luha. “Sabi nila hindi pwedeng pumasok ang hindi kadugo.”
Nalungkot si August nang marinig iyon. Tatlong buwan raw umano si Callie nakatira doon, at walang anumang tao ang pinayagang sumilip — lalo na ang sariling ama.
“Ihanda mo ang gamit mo,” mariin na sabi ni August. “Uuwi ka na natin.”
Naguluhan at natakot si Callie, ngunit hindi nagpatinag si August.
Kinabukasan, bumalik si August — ngunit bilang ama, hindi bilang panauhin. Nilusob niya ang habol ni Marjorie at nagpahayag:
“Hindi ako magpapadala sa mga patakaran ninyo. Papasok ako dito bilang ama!”
Nagkaguluhan ang buong hacienda nang dumating sina Landon at si Marjorie. Hindi makapaniwala si Landon na tatlong buwan niyang pinabayaang manirahan si Callie sa kubo sa hardin nang wala siyang ideya.
“Ano’ng ginawa ninyong ganito sa asawa ko at sa anak ko?” tanong ni August nang matapang.
“Hindi siya bahagi ng Keats,” sagot ni Marjorie nang may hinihiwalay na ngiti.
Tumawa nang mapait si August.
“Hindi siya Keats — pero si Landon ang may hawak ng pangalan niya. Ngayon, kung pipilitin ninyo siyang mabuhay doon, makikita ninyo kung gaano kataas ang bayad sa hindi paggalang sa aking pamilya.”
Lumabas si Callie, may dala-dalang maliit na maleta. Ipinangako ni August:
“Callie, hindi ito pagwaglit. Ito ay pagtatanggol. Kasama kita palagi.”
Sa huling saglit, nang umatras si Marjorie at Landon, napako sa ere ang tahimik na kapangalan ng digmaan.