Isang Maluhong Simula
Ang ballroom ng Grand Lotus Hotel sa New Delhi ay kumikislap sa liwanag ng mga chandelier at mamahaling bulaklak. Ako—Arjun Mehta, apatnapung taong gulang—ay nakatayo sa gitna ng marangyang kasal ko, habang ang mga bisita ay nag-aabot ng baso, at ang mga mata ng aking bagong asawa, si Priya, ay kumikislap sa tuwa.
May mga violin na tumutugtog ng malambing na musika, champagne na dumadaloy, at mga kamera na walang tigil sa pagkuha. Sa mga sandaling iyon, naniwala akong ako ang pinakamaswerteng lalaki sa mundo—isang matagumpay na negosyante, muling nagmamahal, at tinalikuran na ang mapait na nakaraan.
Hanggang sa tumigil ang aking tingin sa isang babae sa sulok ng silid.
Ang Nakaraang Bumalik
May hawak siyang tray ng mga baso, suot ang simpleng uniporme ng hotel, at maayos na nakapusod ang buhok. Ngunit kahit sa pagitan ng mga ilaw at ingay, agad ko siyang nakilala.
Si Meera.
Ang babaeng minsan kong pinakasalan.
Ang babaeng minsan kong minahal.
Ang babaeng minsan kong iniwan.
Natawa ako sa sarili ko, halos may halong pagmamataas. Anong kabalintunaan—narito ako sa kasal ko sa isang batang modelo, samantalang siya, na dati’y abala sa pagluluto at paglalaba, ay nagsisilbi ngayon sa mga bisita.
Narinig ko pa ang mga bulungan sa paligid:
“’Di ba siya ang dating asawa ni Arjun?”
“Aba, tingnan mo naman ang kapalaran.”
Ngumiti ako at nag-toast, iniisip na sa wakas ay nanalo ako sa laro ng buhay.
Hindi ko alam, sa loob lamang ng tatlumpung minuto, mababaliktad ang lahat.
Ang Katotohanang Nagpalamig sa Aking Kaluluwa
Habang abala ang lahat sa kasiyahan, lumapit sa akin ang isa sa mga pinakakilalang negosyante ng India—Mr. Devendra Khanna, ang taong matagal ko nang gustong maging kasosyo sa negosyo. Nakangiti siyang lumapit, may dalang baso ng alak.
“Arjun,” sabi niya, “isang karangalan na maimbitahan sa kasal ng isa sa pinakamatagumpay na lalaki sa lungsod.”
Ngumiti ako, ipinagyabang ang bagong simula ko.
“Ang karangalan ay sa akin, Mr. Khanna. Salamat at nakarating kayo.”
Ngunit bigla niyang itinigil ang ngiti. Nakatitig siya sa direksyon ng mga waitress, at nakita ko ang kanyang mga mata na lumambot. Sa sulok, naroon si Meera, nakayuko, bitbit ang tray ng alak.
Tumayo si Mr. Khanna, at sa harap ng lahat, nagsalita.
“Patawad, ngunit hindi ko kayang magpanggap na parang walang nangyari. Kakaunti lang ang nakakaalam, pero ang babaeng iyon,” itinuro niya si Meera, “ang dahilan kung bakit ako buhay ngayon.”
Tahimik ang buong silid.
“Tatlong taon na ang nakalipas,” nagpatuloy siya, “nasangkot ako sa aksidente sa Jaipur. Nahulog ang sasakyan ko sa ilog. Habang ang iba’y nagmamasid, siya ang tumalon—sa gitna ng malamig at rumaragasang tubig—para iligtas ako. At nang magpasalamat ako, tumanggi siyang tumanggap ng anumang gantimpala.”
Napatigil ako, halos hindi makagalaw.
Ngunit hindi pa doon nagtapos.
“Hindi lang iyon,” sabi ni Mr. Khanna. “Pagkatapos ng kanyang diborsyo, tinanggihan niya ang alok kong tulong. Sa halip, nagtrabaho siya sa gabi bilang waitress para masuportahan ang kanyang ina at anak. Siya rin ang isa sa mga unang nagbigay ng donasyon sa aming Khanna Foundation, kahit kapos siya sa pera.”
Napaawang ang bibig ko. Ang babaeng inakala kong mahina, ang iniwan kong luhaan, ay siya palang may pusong higit pa sa akin.
Ang Babaeng Hindi Ko Na Muling Makakamtan
Ang mga bisita ay nagbulungan.
“Diyos ko, siya pala iyon?”
“Ang bait niyang babae.”
“At si Arjun… siya pala ang iniwan siya?”
Dahan-dahang binalot ng hiya ang dibdib ko. Ang init ng silid ay biglang naging malamig. Ang dating yabang ay napalitan ng pighati.
Tumingin ako kay Meera—may luha sa kanyang mga mata, ngunit marangal pa rin, tahimik na nagpatuloy sa kanyang trabaho na parang walang nakarinig.
Lumapit ako, nanginginig ang boses ko.
“Meera…” bulong ko. “Patawad.”
Ngunit tumingin lang siya sa akin, may mapait na ngiti.
“Hindi mo kailangang humingi ng tawad, Arjun. Ang buhay ay nagtuturo sa atin sa iba’t ibang paraan. Ang akin—ay nagturo ng kababaang-loob. Sana, matutunan mo rin iyon.”
Pagkatapos ay tumalikod siya, dala ang tray, at tuluyang nawala sa likod ng kurtina.
Ang Aral ng Araw na Iyon
Habang patuloy ang musika, pakiramdam ko’y ako ang nag-iisang tao sa silid na iyon. Ang mga ilaw, tawa, at bulaklak—lahat ay biglang nawalan ng kulay.
Doon ko lang naintindihan:
Hindi kayamanan, karangyaan, o bagong asawa ang tunay na tagumpay.
Ang tunay na halaga ng isang tao ay hindi nasusukat sa posisyon, kundi sa kabutihang hindi nakikita ng mundo.
At sa gabing iyon, sa gitna ng sarili kong kasal, natanto kong ako ang pinakamahirap na lalaki sa buong silid—sapagkat iniwan ko ang tanging babaeng tunay na mayaman sa puso.