“Ang akala ko, niloloko niya ako. Pero noong malaman ko ang totoo, halos hindi ko kayaning tingnan siya sa mata — sa sobrang hiya at pagmamahal.”
Kabanata 1: Ang Mga Gabi ng Pagbabago
Ang asawa ko ay isang nars — dedikado, masipag, at halos nakatira na sa ospital dahil sa dami ng pasyente.
Sanay na ako na tatlong beses lang siyang umuuwi sa isang linggo. Alam kong mabigat ang trabaho niya, kaya’t pinipili kong umunawa kaysa magreklamo.
Pero nitong mga huling buwan, may kung anong nagbago.
Pag-uwi niya, diretso sa cellphone. Wala na ang dating kwentuhan sa hapag, o ang mga ngiting puno ng pagod ngunit totoo. Kapag tinatanong ko kung pagod siya, simpleng “oo” lang ang sagot niya, sabay harap muli sa screen.
Minsan, iniisip ko — baka ako na ang problema. Baka ako na ang nawawala sa focus niya.
Kabanata 2: Ang Itim na Medyas
Isang gabi, malakas ang ulan. Basang-basa siyang dumating mula sa duty. Habang inaabot ko ang tuwalya, napansin kong itim ang suot niyang medyas — panglalaki.
“Bakit ganyan ang medyas mo?” tanong ko.
Ngumiti siya, parang walang bigat.
“Wala nang pambabae sa duty room. Bumili ako sa tapat, ito lang meron.”
Makatwiran naman, pero may kung anong kirot sa dibdib ko. Isang kakaibang kutob na hindi ko mapawi.
Kabanata 3: Ang Mensaheng “Bumaba Ka Na”
Kinagabihan, habang patuloy ang ulan, niyakap ko siya mula sa likod. Dahan-dahan niyang itinulak ang kamay ko.
“Pagod ako, matulog ka na,” sabi niya.
Tumalikod ako, pero hindi ako dinalaw ng antok. Hanggang biglang — ting!
Isang tunog ng mensahe. Dahan-dahan akong pumihit, at nakita kong binasa niya ang cellphone. Mula sa kinahigaan ko, natanaw ko ang ilang salitang mabilis niyang itinago:
“Bumaba ka na.”
Parang biglang bumagsak ang mundo ko. Sino iyon? Bakit ganitong oras?
Nagpanggap akong tulog habang pinagmamasdan siyang bumaba ng kama. Sinundan ko siya, tahimik, dahan-dahan.
Sa hagdan, narinig ko ang mahinang boses niya —
“Wag mong sabihin sa asawa ko…”
Doon na ako natigilan.
Parang may pumunit sa dibdib ko. Hindi ko na siya sinundan. Umupo lang ako sa gilid ng kama, nakatingin sa kawalan, habang paulit-ulit sa isip ko ang mga salitang iyon.
Kabanata 4: Ang Regalo
Pagsikat ng araw, nagising ako sa liwanag ng araw na tumatama sa aming kwarto. Sa tabi ng unan ko, may isang susi — makinang, bago — at maliit na papel.
Nakasulat doon, sa pamilyar niyang sulat-kamay:
“Maligayang kaarawan, mahal.
Isang taon akong nag-ipon at nangutang pa ng kaunti para bilhan ka ng kotse.
Ang mga gabing wala ako — iyon ang mga oras na inaasikaso ko ang mga papeles, ang loan, at ang pagproseso ng lahat.
Sana magustuhan mo.”
Napatitig ako sa papel, nanginginig ang kamay ko habang binabasa ko ulit at ulit.
Ang mga gabing pinaghinalaan ko, ang mensaheng kinatakutan ko, pati ang medyas na hindi ko maintindihan — lahat pala bahagi ng lihim niyang sorpresa.
Kabanata 5: Ang Aral ng Isang Ulan
Lumabas ako ng bahay, habang patuloy ang ambon. Sa harap ng garahe, nakatayo ang isang simpleng puting kotse, may laso sa harap.
Hindi ko napigilang umiyak.
Hindi dahil sa tuwa — kundi sa hiya, sa pagsisisi, at sa pagmamahal na hindi ko nakita agad.
Minsan pala, ang mga lihim ng mga gabi ay hindi laging pagtataksil.
Minsan, ito’y pagod, sakripisyo, at pagmamahal na tahimik na binubuo sa likod ng ating mga pagdududa.
At sa ilalim ng ulan na araw na iyon, natutunan ko:
Ang tiwala ay regalo. Kapag ibinigay mo ito sa taong marunong magmahal, ibabalik niya ito nang higit pa sa iyong inaasahan.