Hapong-hapo ang hangin sa Oktubre habang dahan-dahang naglalakad si Doña Clarissa Dela Vega sa sementadong daan ng Heritage Memorial Park sa Taguig. Tatlong taon na ang nakalipas mula nang mawala ang kanyang nag-iisang anak na lalaki, si Miguel — ang tanging ilaw ng kanyang mundo. Sa bawat hakbang, bumabalik sa kanya ang alaala ng kanyang ngiti, tinig, at init ng yakap na ngayon ay wala na.
Ngunit sa paglapit niya sa puntod, biglang huminto siya. Isang tanawing hindi niya inasahan ang bumungad: isang babaeng nasa kanyang trenta, nakaluhod sa harap ng puntod, umiiyak nang tahimik. Sa bisig nito, may batang lalaki, tatlong taong gulang, na tila repleksyon ni Miguel noong bata pa ito.
—“Imposible…” bulong ni Clarissa sa sarili, habang nanginginig ang tuhod.
Lumapit siya, halos hindi makahinga, at nagtanong nang nauutal:
—“Sino ka? At bakit ka nandito?”
Namumula ang babae sa pag-iyak, mahigpit ang pagkakayakap sa bata:
—“Pasensiya po… gusto ko lang na makilala ng anak ko ang ama niya… kahit isang beses lang.”
Tila bumigat sa dibdib ni Clarissa ang mga salitang iyon.
—“Ama? Anong ibig mong sabihin?”
Humina ang boses ng babae.
—“Ang batang ito… si Rafael… anak siya ni Miguel Dela Vega.”
Pagbalik niya sa mansyon, halos hindi makahinga si Clarissa. Buong gabi, umiikot sa isip niya ang mukha ng bata — parehong mata, ngiti, at tikas. Kung totoo ang sinabi ng babae… may pamilya pala si Miguel na hindi niya nakilala.
Kinabukasan, pinahanap niya agad ang babae. Sa tulong ng tagapangalaga ng sementeryo, nalaman niyang si Elena Cruz ang pangalan ng babae, isang guro sa pampublikong paaralan sa Antipolo. Pinapunta niya agad si Elena at ang bata sa mansyon.
Sa maliit na bahay ni Elena, inilahad niya ang lahat: apat na taon na ang nakalipas, nakilala niya si Miguel sa isang outreach program ng Dela Vega Foundation. Sa una, propesyonal lang ang relasyon, ngunit kalaunan ay nahulog sila sa isa’t isa. Nang malaman ni Miguel na buntis si Elena, natakot siyang ipagtapat sa ina dahil baka hindi matanggap ang sitwasyon. Pinili nilang itago ang lahat. Ilang buwan matapos manganak si Elena, pumanaw si Miguel sa isang aksidente.
—“Hindi ko po gustong guluhin kayo,” paliwanag ni Elena, umiiyak. “Ngunit habang lumalaki si Rafael, palaging tinatanong niya kung nasaan ang tatay niya. Kaya dinala ko siya rito… para makilala kahit papaano.”
Tahimik lang si Clarissa. Ngayon, lahat ng palaisipan — ang mga business trip, ang tawag sa gabi, ang mga lihim na ngiti — nagkaroon ng linaw. May pamilya pala si Miguel na hindi niya kailanman nakita.
Ilang araw ang lumipas, ipinatawag niya si Elena sa mansyon. Tahimik silang nagkape sa hardin hanggang sa lumakas ang loob ni Clarissa:
—“Elena, kailangan kong malaman ang katotohanan. Si Rafael… tunay bang anak ni Miguel?”
Tumango si Elena, inilabas ang mga dokumento — birth certificate, larawan, at isang DNA test na lihim na ginawa ni Miguel bago siya namatay. 99.9% match.
Napaiyak si Clarissa sa katahimikan. Tumayo, niyakap ang bata, at humikbi:
—“Apo ko… salamat at dinala ka sa akin ng langit.”
Ilang linggo ang lumipas, ipinahayag ni Clarissa sa publiko ang katotohanan:
“Si Rafael Cruz Dela Vega ay anak ng aking yumaong anak na si Miguel. Mula ngayon, bahagi siya ng aming pamilya.”
Hindi na alintana ni Clarissa ang bulung-bulungan. Para sa kanya, higit sa reputasyon ang dugo at pagmamahal. Ginamit niya ang kanyang yaman at impluwensya upang tiyakin ang magandang kinabukasan ni Elena at Rafael.
Simula noon, ang mansyon ng Dela Vega ay muling napuno ng tawa at halakhak. Tuwing tumatakbo si Rafael sa hardin, nakangiti si Clarissa — dahil sa bawat ngiti, nakikita niya ang anino ng anak na minahal niya nang higit sa lahat.
Minsan, ipinapaalala ng buhay: ang mga nawala sa atin ay maaaring bumalik, hindi sa anyo na inaasahan natin, kundi sa mga mata, ngiti, at tawa ng mga batang ipinadala ng langit upang pagalingin ang sugatang puso.