Bumaba pa lang ako ng eroplano, ramdam ko na ang kaba at pananabik. Anim na buwan akong naka-deploy sa Middle East, at paulit-ulit kong iniisip sina Mia, ang asawa ko, at si Lia, ang walong taong gulang naming anak. Ang huli kong video call sa kanila ay dalawang linggo na ang nakalipas, kaya sabik na sabik akong mayakap silang dalawa.
Pagdating ko sa bahay, tahimik. Walang sumalubong, walang ilaw sa sala. “Siguro nasa labas sila,” bulong ko sa sarili. Pero nang tawagin ko si Mia, wala ring sagot. Biglang kumirot ang puso ko ng kaba.
Habang nag-iikot, may narinig akong mahihinang katok—hindi sa pinto, kundi mula sa likuran ng bahay. Mabilis akong nagtungo roon. Sa garahe, nakasara at may kandado ang pinto. At muling may katok.
“LIA?!” sigaw ko.
“D-daddy? Daddy, nandiyan ka?!” nanginginig ang boses ng anak ko. Dinig ko ang iyak niya.
Walang iniwang segundo. Sinipa ko ang kandado nang buong lakas at bumigay ito. Nang bumukas, nakita ko si Lia—nakaupo sa sahig, yakap ang tuhod, nanginginig at halatang ilang oras nang umiiyak.
Ni yakap ko agad siya. “Anak, ano’ng nangyari? Nasaan ang mama mo?”
“D-daddy… si Mama umalis kaninang umaga. Sabi babalik agad. Pero hindi na siya bumalik. Nakalimutan niya yata akong nakandado…”
Kumulo ang dugo ko—hindi sa galit, kundi sa takot. “Anak, kumain ka ba? Kailan ka pa dito?”
“Hindi pa, Daddy… mula tanghali pa ako…”
Habang pinainom ko siya ng tubig, sinuri ko agad ang bahay. Wala si Mia, pero naroon ang cellphone niya sa mesa—walang mensahe, walang nota. Tinawagan ko ang pamilya at kaibigan niya, pero walang nakakaalam kung nasaan siya.
Hinawakan ko ang kamay ni Lia. “Anak, hindi kita iiwan. Ayusin natin ito. Pero kakain ka muna.”
Pinainit ko ang pagkain at pinatulog si Lia sa kwarto niya. Ako naman, hindi mapakali. May mali sa nangyari—hindi ugali ni Mia na basta mawala nang walang paalam.
Makaraan ang dalawang oras, tumunog ang doorbell. Kapitbahay naming si Aling Tess ang naroon, hingal.
“Jeric! Nakita ko si Mia kanina, naglalakad papuntang kanto, mukhang hilo. Akala ko pupunta lang sa tindahan. Pero may ambulansya sa kabilang kalye. May babaeng nahimatay…”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Tumakbo ako sa pinakamalapit na clinic. Doon ko siya nakita—nakahiga, maputla, nakakabit sa IV.
Nilapitan ako ng nurse. “Kayo po ba si Jeric, asawa niya?”
Tumango ako, halos di makapagsalita.
“Low blood sugar at dehydration po siya. Ilang araw na raw siyang puyat at hindi kumakain nang maayos. Natutulog sa garahe bago umalis, akala niya nailabas niya ang anak ninyo.”
Lumapit ako kay Mia, hinawakan ang kamay niya. Dahan-dahang dumilat ang mata niya.
“Jeric… si Lia… hindi ko sinasadya…”
“Shh. Ligtas na siya. Ligtas kayong dalawa.” Napahawak siya sa mukha ko, humihikbi.
Kinabukasan, matapos siyang ma-admit overnight, umuwi siya kasama namin. Nagyakapan silang mag-ina nang matagal.
“Mama, hindi ako galit. Natakot lang ako,” sabi ni Lia.
“Anak, sorry… hindi ko sinadya. Napagod lang si Mama pero hindi ka dapat napabayaan.”
Lumapit ako at niyakap silang dalawa. “Tapos na ’yon. Ang mahalaga, buo na tayo ulit.”
Simula noon, nagpasya si Mia na magpahinga sa trabaho. Tinulungan ko siyang magkaayos sa tulog, pagkain, at pahinga. Si Lia naman, unti-unting nawala ang takot dahil palagi na kaming magkasama.
Isang gabi, habang kumakain kami ng hapunan, humawak si Lia sa kamay namin at ngumiti.
“Sabi ng teacher ko, heroes daw ang mga tatay na sundalo. Pero para sa akin, heroes din ang mga nanay na kahit pagod, lumalaban. Kaya kayo ang pinakamagaling na pamilya sa mundo.”
Napangiti kami ni Mia. Maraming beses kong hinarap ang panganib sa ibang bansa, pero walang mas matinding dagundong ng dibdib kaysa sa sandaling pinulot ko ang anak ko mula sa garahe.
Doon ko naalala: ang tunay na laban ay hindi lang sa labas ng bansa—nasa loob din ng tahanan. At kapag may pagmamahal, tiwala, at pag-unawa, walang misyon na hindi makakaya.