Maagang nagising si Adrian, suot ang long sleeves na hiniram niya sa pinsan. Ngayon ang araw ng matagal na niyang inaasam na job interview sa isang kilalang kumpanya. Pitong buwan na siyang walang permanenteng trabaho, umaasa lang sa kung anong raket ang may dumating. Bitbit ang resumé sa folder, dahan-dahan siyang lumabas ng bahay.
Habang sakay sa jeep papuntang terminal, mabilis ang tibok ng puso niya sa kaba at pag-asa. “Para sa Mama at sa mga kapatid ko,” bulong niya sa sarili.
Pagbaba sa highway, mga labinlimang minuto na lang sa bus papuntang siyudad. Pero napahinto siya nang mapansin ang isang buntis na babae sa gilid ng kalsada—namumutla, nanginginig, at mahigpit ang hawak sa tiyan.
“Miss, ayos lang po ba kayo?” tanong niya agad.
Humugot ng malalim na hininga ang babae. “Kuya… masakit… parang lalabas na ang baby… wala akong kasama…”
Kinaumagahan ang oras—isang oras pa lang bago ang interview—pero hindi kayang umalis ni Adrian na parang walang nakita.
“Tutulungan ko po kayo. May matatawagan ba kayo?”
“Wala… ako lang…” sagot ng babae, nanginginig.
Agad niyang hinanap ang tricycle at sinigurong makarating sila sa pinakamalapit na lying-in clinic. Sa bawat segundo, halong kaba para sa babae at sa oras.
“Konti na lang po, tiis lang po,” hikbi ni Adrian.
Pagdating nila, sinalubong sila ng mga nurse at agad inasikaso ang buntis. Naiwan si Adrian sa labas, pawis at hila-hilo, pero nanatili. Nag-text siya sa HR, humihingi ng paumanhin sa pagka-huli—walang sagot.
Maya-maya, lumabas ang nurse.
“Sir, salamat po, sabi daw ng pasyente. Kayo lang ang tumigil para tumulong.”
Ngumiti si Adrian. “Ayos lang po. Basta ligtas siya.”
Bago pa siya tuluyang umalis, narinig niya ang mahina at pamilyar na boses:
“Sandali lang…”
Nilapitan niya, at doon nakita ang babae—humihinga nang maayos, nakaupo sa kama.
“Wala akong maibabayad sa’yo, pero salamat. Hindi ko makakalimutan ito.”
Ngumiti si Adrian. “Walang problema po. Ingat kayo.”
Lumabas siya, naupo sa waiting shed. Hindi sigurado kung nawala na ba ang interview o hindi, pero may kapayapaan sa puso niya.
Kinabukasan, may kumatok sa kanilang bahay. Isang lalaking naka-itim na coat ang nasa labas.
“Kayo po ba si Mr. Adrian Santos?”
“Opo,” sagot niya, nagtataka.
“Inaanyayahan po kayo ng chairperson ng SilverCore Corporation. May sasakyan pong naghihintay.”
Napakunot-noo si Adrian. “SilverCore? Yun po yung company na dapat may interview ako kahapon…”
Tumango ang lalaki. “Opo. Sumama na po kayo.”
Sa opisina, huminto si Adrian sa ganda at laki ng lugar. Sandali lang, pumasok ang isang babaeng naka-corporate suit—elegante, tiwala sa sarili, at halatang respetado.
Biglang napahinto si Adrian. Siya ang buntis na tinulungan kahapon—ngunit ngayon, maayos, nakangiti, at CEO ng kumpanya.
“Good morning, Adrian,” sabi ng babae. “Ako si Serena Alday, CEO ng SilverCore. Pasensya na kung hindi ko agad nasabi ang totoo. Nanganak ako nang wala sa oras pero stable na ang baby ko ngayon.”
Halos hindi makapagsalita si Adrian.
“Nabasa ko ang message mo kahapon,” patuloy ni Serena. “At nakita ko kung bakit hindi ka nakarating. Tumulong ka sa isang hindi mo kilala kahit kapalit ay ang oportunidad mo.”
Tumitig siya kay Adrian.
“Adrian Santos… hindi mo na kailangang mag-interview. Simula ngayon, ikaw na ang bagong Operations Coordinator—full-time, may benefits, at may signing bonus.”
Naluha si Adrian.
“Ma’am… seryoso po ba ‘to?”
Ngumiti si Serena. “Oo. At may isa pa. Bibigyan kita ng scholarship habang nagtatrabaho ka rito. Nakita ko ang puso mo, at ang mga taong gaya mo ang gusto kong kasama.”
Hindi napigilan ni Adrian ang mapahagulgol.
“Maraming salamat po… hindi ko alam paano ko susuklian.”
“Sapat na ang ginawa mo,” tugon ni Serena. “Hindi lahat ng kabutihan may kapalit—but minsan, may gantimpalang nakalaan.”
Pag-uwi niya, sinalubong siya ng nanay niya.
“Anak… bakit may mamahaling sasakyan sa labas? At bakit may coat ka?”
Ngumiti si Adrian. “Ma, may kwento ako… pero kakain muna tayo nang masarap.”
Sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, kumain silang pamilya nang may saya, pag-asa, at bagong umpisa.
Sa isip ni Adrian, malinaw ang aral: Kapag tumutulong ka nang walang hinihintay, may paraan ang tadhana para suklian iyon sa tamang oras.