Lumaki ako sa Cebu, ngunit nang ikasal ako kay Miguel, lumipat kami sa Maynila upang mas madali niyang matutukan ang negosyo ng kanilang pamilya. Dahil parehong abala sa trabaho, madalas kong hindi naasikaso ang bahay—lalo na ang biyenan kong si Mang Ernesto, na matanda na at madalas ay sakitin.
Isang araw, tumawag ang matalik kong kaibigan, si Lea. Matagal na naming hindi nagkikita mula noong kolehiyo, ngunit pareho pa rin ang lambing sa boses niya. Naiyak siya habang nagsasabi:
“Wala na akong trabaho, at kailangan ko lang ng kahit anong pagkakakitaan.”
Naawa ako. Sa isang iglap, nagpasya ako.
“Lea, sa amin ka na lang muna. Kailangan namin ng kasambahay—at tiyak kong kampante ako sa ’yo. Bibigyan pa kita ng maayos na sahod.”
Ngumiti siya, may halong ginhawa at pag-asa. Wala akong kamalay-malay, iyon ang simula ng isang bangungot na ako mismo ang nagbukas ng pinto.
Ang Simula ng Kakaibang Pagbabago
Sa unang linggo, maayos ang lahat. Si Lea’y masipag, tahimik, at maasahan. Maging si Mang Ernesto ay tila tuwang-tuwa sa kanya.
“Ang bait ng kaibigan mo, hija,” sabi niya minsan. “Parang may anak akong bagong alaga.”
Akala ko, normal lang iyon. Pero paglipas ng dalawang linggo, nagsimulang maging kakaiba ang mga bagay-bagay.
Si Mang Ernesto, na dati’y halos hindi makalakad nang walang reklamo, biglang naging masigla. Laging maaga gumising, may himig sa labi, at mas madalas pang magbiro.
Si Lea naman ay kabaligtaran—pumayat, maputla, at tila laging takot. Tuwing tinatanong ko, pilit niyang nginingitian:
“Ayos lang ako, baka hindi lang sanay sa trabaho…”
Ngunit isang gabi, habang nagbubuhos siya ng tubig, napansin kong nanginginig ang kamay niya. At nang marinig naming pababa mula sa hagdan si Mang Ernesto, bigla siyang nanigas, parang natigilan sa kinatatayuan.
Ang Lihim sa Likod ng Mga Ngiti
Makalipas ang ilang araw, nagpahayag si Mang Ernesto ng kakaibang hiling sa hapag-kainan:
“Miguel, gusto kong ipaayos ang bahay. Magpapatayo ako ng kwarto na may soundproofing at lock sa loob.”
Nagbiruan lang kami noon, pero may kung anong malamig na pakiramdam sa dibdib ko.
Kinabukasan, dinala ko si Lea sa isang café sa labas ng subdivision. Tahimik siya, halos hindi makatingin. Hinawakan ko ang kamay niya.
“Lea, sabihin mo sa akin kung may nangyayari. Huwag kang matakot.”
Tumulo ang luha niya bago siya bumulong:
“Ate… gabi-gabi akong ginigising ni Mang Ernesto. Pinipilit niya ako. Ayoko na… pero takot akong umalis.”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ako agad nakapagsalita. Nanginginig ako sa galit at hiya.
At bago pa ako makapagsalita, idinugtong niya:
“’Yung dating kasambahay ninyo, Ate… hindi siya umalis. Narinig kong sinabi ni Papa Ernesto minsan, ‘Wala nang magtatanong sa kanya.’ Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin, pero tuwing naririnig ko iyon, hindi ako makatulog.”
Ang Katotohanang Nabunyag
Kinagabihan, tahimik kong pinanood ang mag-lolo sa sala. Si Mang Ernesto, nakaupo at masayang nanonood ng TV. Si Lea, tahimik sa tabi niya, hawak ang tray ng juice.
Gusto kong lapitan, gusto kong sigawan ang matanda, pero alam kong kailangan ng matibay na ebidensya.
Nagpasya akong makipagtulungan sa mga awtoridad. Naglagay kami ng nakatagong kamera sa silid ni Mang Ernesto—at nang mapanood ko ang video, halos mabasag ang puso ko. Lahat ng sinabi ni Lea ay totoo.
Ang Pagbagsak ni Mang Ernesto
Ilang araw ang lumipas, dinakip si Mang Ernesto. Kinasuhan siya ng pang-aabuso at human trafficking.
Sa harap ng mga pulis, hindi siya makatingin sa amin.
Si Miguel ay tulala, halos di makapaniwala.
“Paano nagawa ng tatay ko ito?” bulong niya habang umiiyak.
Si Lea naman ay tuluyang umalis. Lumipat sa Dumaguete para magsimula ng bagong buhay. Tinulungan ko siya sa abot ng makakaya, pero alam kong may mga sugat na hindi kayang pagalingin ng pera o paghingi ng tawad.
Pagkalipas ng isang buwan, ibinenta ko ang bahay. Hindi ko kayang manatili sa lugar na iyon—ang bahay kung saan nasira ang tiwala ko, at muntik kong ipahamak ang kaibigang itinuring kong kapatid.
Paalam sa Bangungot
Bago kami lumipat, binuksan ko ang silid ni Mang Ernesto. Nandoon pa rin ang mga blueprint ng kwartong gusto niyang ipagawa—ang “soundproof room” na muntik maging kulungan ng inosenteng kaluluwa.
Sinindihan ko ang kandila, huminga nang malalim, at mahinang sabi:
“Salamat, Panginoon. Tapos na ang bangungot.”
Minsan, ang pinakamasasakit na kwento ay hindi nagmumula sa labas, kundi sa mismong tahanang inaakala nating ligtas.
At sa mundo kung saan madalas natin ipinagkakatiwala ang ating puso, pamilya, at tahanan—ang tunay na panganib ay minsan nanggagaling sa mga taong akala natin ay walang kakayahang manakit.