Si Julian Croft ay nakatira sa isang mundo ng salamin at bakal, apatnapung palapag mula sa ingay ng Maynila. Mula sa kanyang penthouse office, ang siyudad ay parang kumikislap na karpet ng mga diyamante. Siya ang tagapagtatag at CEO ng Croft Enterprises, isang pangalan na simbolo ng tagumpay at kapangyarihan. Ang mga lalaking doble ang edad niya ay yumuyukod sa kanyang desisyon. Ang mukha niya ay nasa mga pabalat ng magazine, at sa lahat ng sukatan ng mundo, siya ay hari.
Ngunit sa bawat gabi, matapos ang huling ilaw sa siyudad ay mamatay, bumababa siya mula sa kanyang trono. Lalakad siya sa bintanang mula sahig hanggang kisame, hindi upang hangaan ang kanyang kaharian, kundi upang titigan ang isang tuldok ng liwanag sa langit—ang North Star. Sa ilalim ng puting polo, lagi niyang isinasabit ang isang silver na kwintas na may pendant—kalahati ng isang bituin, may putol na gilid kung saan dapat nakakabit ang kabila. Sa labing-walong taon, ibinubulong niya sa kwintas ang isang pangalan:
“Lily.”
Labing-walong taon na ang nakalipas, siya ay si Julian, isang batang arkitekto na may pangarap na lampas sa pera. Kasama ang kanyang asawa, si Sarah, at ang limang taong gulang nilang anak na babae, si Lily, ginawa niya ang kwintas para sa kaarawan ng anak. Hatiin sa dalawang piraso, ito ang North Star na magsisiguro na laging magkakabalik sa isa’t isa.
Ngunit isang sunog ang nagwasak sa lahat. Wala siyang natagpuan—wala si Sarah, at si Lily ay nawala rin. Ang opisyal na kwento: nasawi. Ngunit sa puso ng isang ama, alam niya—buhay pa siya, hawak ang kalahati ng bituin.
Ang pighati niya ay naging gasolina ng kanyang ambisyon. Itinayo niya ang Croft Enterprises mula sa wala, isang monumento ng tagumpay, ngunit hungkag—isang gintong hawla para sa pusong nagluluksa.
Sa lobby apatnapung palapag sa ibaba, nagtatrabaho si Elara Vasquez, dalawampu’t tatlong taong gulang, tahimik at maayos, naglilinis sa makintab na sahig. Isa siyang anak ng foster care system, natagpuan matapos ang sunog sa isang warehouse. Ang tanging alaala niya: isang silver na kwintas na lagi niyang suot, isang piraso ng bituin mula sa “panahon bago ang lahat.”
Isang gabi, habang nag-o-overtime si Julian, bumukas ang pinto ng opisina. Si Elara, dahan-dahang huminto, nag-aalok ng tulong sa mga gumulong na gamit. Habang kumukuha ng pluma, lumabas ang kwintas niya, kumislap sa ilaw ng desk lamp.
Tumigil ang mundo kay Julian. Ang putol-putol na gilid, ang kakaibang ukit—ito ang kalahati ng North Star ni Lily. Labing-walong taon ng paghahanap, ng pangungulila, ng yaman na walang laman, ay nabalot sa isang saglit.
“Sir?” tanong ni Elara, nag-aalala.
Hindi makapagsalita si Julian. Hinawakan niya ang pendant ng babae. “Ang kwintas,” bulong niya.
Muling huminga siya, at dahan-dahang inilabas ang kanyang sariling kalahati. Sa kanyang palad, inilapit niya ito sa kanya. Ang mga putol na gilid ay nagtagpo, at sa isang malambot na metalikong tunog, ang North Star ay naging buo.
Ang alaala ng sunog, ang pagkawala, ang labing-walong taong pighati—lahat ay sumabog sa isang baha ng luha. “Lily,” bulong niya, at ang babae sa harap niya ay tumingin nang matagal, tumango, at sa isang tahimik na sandali, alam nilang pareho—ang isang ama at anak ay nagtagpo muli.
Sa sumunod na mga linggo, dahan-dahan nilang muling binuo ang kanilang mundo. Hindi ito fairy tale; ito ay tunay, matalino, at masakit. Si Julian ay nagbigay hindi lamang ng yaman kundi ng kasaysayan at pagkakakilanlan sa anak. Si Lily, sa kanyang unang art exhibition, ay nagpakita ng obra: dalawang kamay, isa matanda, isa bata, hawak ang buong North Star.
Si Julian ay tumayo sa gitna ng mga tao, hindi bilang CEO, kundi bilang ama—ang tagapag-alaga ng liwanag na nagbalik sa kanya sa tahanan. Sa kanyang anak, nakita niya ang kinabukasan na kasing-liwanag ng kanilang pinagsaluhang bituin. Ang North Star, sa wakas, ay naggabay sa kanila pauwi.