Ang “Golden Sun Manufacturing” ay hindi basta kumpanya; ito ay itinayo sa pawis, dedikasyon, at tiwala. Sa loob ng tatlumpung taon, isa sa mga haligi nito ay si Tomas “Mang Tomas” De Castro.
Nagsimula siya bilang simpleng utility worker. Sa sipag, talino, at katapatan, unti-unti siyang umangat—tekniko, supervisor, at sa huli, Plant Manager. Kilala niya ang bawat makina, bawat tunog, at bawat kuwento ng manggagawang kanyang pinamumunuan. Para kay Mang Tomas, ang Golden Sun ay pamilya, hindi lamang trabaho.
Ngunit ang pamilya, minsan, nakakalimot.
Nang pumanaw ang orihinal na may-ari, ipinasa ang kumpanya sa kanyang anak, si Richard. Isang binatang may diploma mula sa Amerika, puno ng teorya ngunit kulang sa karanasan sa totoong operasyon. Ang panibagong motto niya: “Out with the old, in with the new.”
At ang unang “luma” sa kanyang listahan: si Mang Tomas.
Sa malamig at makintab na opisina, tahimik siyang ipinatawag.
“Mang Tomas, thirty years with us. That’s long,” wika ni Richard.
“Opo, Sir, mula pa sa panahon ng inyong ama,” sagot ni Mang Tomas.
“Precisely. We need younger blood… more energy, more modern thinking.”
“Sir…?”
“You’re being retired, Mang Tomas. The company has decided.”
Tatlumpung taon ng dedikasyon, sa isang iglap, parang basura lang na itinatapon.
Sa loob ng buwan, naghanap siya ng trabaho, pero bawat pinto ay sarado: “Masyado na po kayong matanda,” “Kulang sa computer skills.” Ang tatlumpung taong karanasan ay naging wala.
Ngunit isang gabi, habang nakaupo sa sala, napansin niya ang lumang litrato kasama si Don Manuel, yumaong may-ari. Naalala niya ang huling paalala nito:
“Tomas, ang kumpanyang ito ay hindi lang bakal at makina. Ito ay mga tao. Huwag mo ‘yan kalimutan.”
Isang ideya ang sumiklab sa isip niya. Kinabukasan, isinangla niya ang bahay, ginamit ang separation pay, at tinawag ang kanyang mga dating kasamahan.
“May plano ako,” ani Mang Tomas.
Samantala, sa Golden Sun, nagkagulo ang mga bagong proyekto ni Richard. Sirang makina, walang karanasan ang bagong staff, bumagal ang produksyon, bumagsak ang kalidad. Ang kumpanya, dati perpekto, ngayon malapit nang bumigay.
Anim na buwan ang lumipas, at isang misteryosong investment group ang biglang bumili ng malaking porsyento ng stocks ng Golden Sun. Sa board meeting, pumasok si Mang Tomas—kasama ang kanyang mga dating kasamahan.
“Magandang umaga, Mr. Sy. Ako po si Tomas De Castro, kinatawan ng Manggagawa’s United Investment Cooperative.”
Hindi makapaniwala si Richard. Ang matandang pinalayas niya, ngayo’y bagong kasosyo at may kontrol sa kumpanya.
“Simple lang, Sir,” paliwanag ni Mang Tomas. “Pinagsama namin ang aming savings at separation pay. Bumili kami ng stocks, dahil alam namin ang tunay na halaga ng kumpanya—ang karanasan at dedikasyon ng mga taong nagtayo nito.”
Isa-isang inilatag ang solusyon sa mga sirang makina, paraan para mapabilis ang produksyon, at mapabuti ang kalidad. Ang teorya ni Richard ay hindi makalaban sa tatlumpung taong praktikal na karanasan.
Sa huli, isang botohan: Richard nanatiling CEO, ngunit si Mang Tomas ang bagong Chairman of the Board. Pinagsama ang “luma” at “bagong” ideya, at muling bumangon ang Golden Sun—mas matatag at matagumpay kaysa dati.
Sa isang araw, nilapitan ni Richard si Mang Tomas sa planta:
“Sir Tomas…”
Ngumiti si Mang Tomas. “Tomas na lang, Richard. Mag-kasosyo tayo, ‘di ba?”
Ang pinalayas dahil sa edad at pagiging mabagal—ay siya palang nagturo sa batang CEO kung paano tunay na mamuno. Ipinakita niya na ang karanasan ay yaman na hindi naluluma, at ang pusong tapat sa pinagmulan ay may kakayahang bumangon, hindi para maghiganti, kundi para muling magtayo.