Sa ilalim ng maaraw na Sabado, kumikislap ang St. Gabriel Parish. Ang bawat sulok ng simbahan ay napapalibutan ng puting bulaklak at organza, handa para sa binyag ng nag-iisang apo nina Don Emilio at Donya Sofia—si Baby Gabriel. Isa itong marangyang selebrasyon na dinaluhan ng kilalang elite ng Maynila: politiko, negosyante, at artista.
Si Sofia, ina ni Baby Gabriel, ay puno ng ligaya. Kasama niya ang kanyang mga magulang, ang asawang si Anton, at ang kanyang mga ninong at ninang—lahat ay pawang kilalang personalidad. Ngunit may isang Ninang na matagal na niyang hinihintay—isang tao na nakatanim sa kanyang puso mula pagkabata: si Ninang Elena.
Si Elena ay dating kasambahay ng kanilang pamilya. Isang mabait at masipag na babae na tumulong sa ina ni Sofia upang mapag-aral siya. Ngunit matagal na silang hindi nagkita, lalo na matapos pumanaw ang ama ni Sofia.
Habang nagpapatuloy ang seremonya, narinig ang ugong ng isang tricycle na biglang pumunit sa katahimikan. Isang lumang tricycle ang dumating sa harap ng simbahan. Mula rito, bumaba ang isang matandang babae: payat, may uban, nakasuot ng simpleng bestida, at may hawak na maliit na puting kahon na nakabalot ng ribbon.
“Sino ‘yan?” bulong ng isa sa mga bisita. “Mukhang galing lang sa palengke.”
Ngunit nang makita ni Sofia ang matanda, napuno siya ng luha.
“Ninang Elena!” sigaw niya. Tumakbo siya at niyakap ang matanda nang mahigpit, walang pakialam sa mga tingin at bulungan ng mga sosyal na panauhin.
Dinala ni Sofia si Ninang Elena sa loob ng simbahan, at sa gitna ng marangyang seremonya, ipinagmamalaki niya ang kanyang ninang.
Sa reception sa isang 5-star hotel, tahimik na nakaupo si Ninang Elena sa isang sulok, nakikipagkwentuhan sa ilang matagal nang kakilala. Lumapit si Donya Cynthia, ina ni Sofia, na may mapanuksong ngiti:
“Ninang Elena, pasensya na po kung hindi namin kayo natulungan noon.”
“Okay lang po, Cynthia,” sagot ni Elena. “Ang mahalaga, buhay.”
Ngunit hindi alam ni Donya Cynthia na naririnig ni Don Emilio at ni Anton ang kanilang usapan. Nang dumating ang oras para sa toast, umakyat si Anton sa entablado.
“Ngayong gabi, gusto ko pong kilalanin ang isang taong napakahalaga sa buhay ng aking asawa at anak,” sabi niya, tumingin kay Ninang Elena. “Umakyat po kayo dito.”
Sa una, nag-atubili si Ninang Elena, ngunit sa pagpupumilit ni Sofia, pumayag din siya.
“Inaalala natin ang nakaraan,” patuloy ni Anton. “Noong may sakit ang ama ni Sofia, walang makakatulong sa napakamahal na operasyon. At sa huli, ang nagligtas sa buhay niya ay si Ninang Elena.”
Si Ninang Elena, noon ay isang simpleng kasambahay, ay nagbenta ng kanyang nag-iisang lupa upang makalikom ng pera para sa operasyon ni Don Emilio. Isang malaking sakripisyo para sa isang simpleng babae.
“Ang lahat ng yaman at marangyang buhay ng pamilya Santos ay bunga ng kabutihan ni Ninang Elena,” ani Anton. “Kung wala siya, hindi sana narito si Sofia, at wala ring Baby Gabriel.”
Namutla si Donya Cynthia, at sa wakas, inamin niya ang kanyang pagkakamali. Niyakap ni Don Emilio si Ninang Elena:
“Patawad sa lahat.”
“Wala nang kailangang patawarin,” sagot ni Elena. “Ang mahalaga, buhay ka at masaya ang pamilya mo.”
Sa huli, tinanggap ni Ninang Elena ang alok ni Anton na ang kanyang lupa ay maging “Bahay Elena,” isang ampunan para sa mga batang ulila, sa halip na ipagbili.
Lumaki si Baby Gabriel na may isang lola na hindi sa dugo, kundi sa puso, ang nagturo sa kanya ng tunay na kahulugan ng kabutihan—ang liwanag sa likod ng isang simpleng tricycle.