Ang St. Jude’s Medical Center ay isang simbolo ng marangyang kalusugan—isang gusaling kintab, nilalakaran ng mga doktor na naka-puting uniporme na parang mga diyos sa pagitan ng buhay at kamatayan. Sa ospital na iyon, ang bawat hininga ay may katumbas na halaga.
Isang hapon na binabayo ng ulan, dalawang pigura ang lumitaw sa harapan ng ospital—si Mang Lando, isang matandang lalaki na halata ang pagod sa mukha, at ang anak niyang si Marco, isang binatang matipuno ngunit basang-basa at nanginginig. Sa likod ni Marco, nakasakay ang batang si Lena, walong taong gulang, walang malay at may mataas na lagnat.
“Tulong po…” garalgal na sabi ni Mang Lando sa guwardiyang humarang sa kanila. “Ang anak ko, baka hindi na kayanin.”
Tiningnan sila ng guard mula ulo hanggang paa. “Pribadong ospital ito. Subukan n’yo sa pampubliko, doon sa kanto.”
“Pakiusap po,” sabat ni Marco. “May konti po kaming pera, ipon po ng tatay ko. Basta maipagamot lang siya.”
Sa awa ng ilang staff, nakapasok sila sa emergency room. Ngunit sa loob, mas malamig pa sa ulan ang pagtanggap sa kanila.
Isang nurse na may matalim na tingin ang lumapit. “Admission muna bago gamutan. Fifty thousand pesos down payment.”
Parang binagsakan ng mundo sina Mang Lando. Ang dalawampung libong dala nila ay bunga ng pagbebenta ng huling ani sa kanilang baryo.
“Miss,” nanginginig na sabi ni Mang Lando habang nilalabas ang kulubot na pitaka, “ito lang po ang meron kami. Pero babayaran namin ang kulang. Isasangla ko kahit kalabaw namin. Maawa po kayo.”
Ngunit tumawa lang ang nurse. “Hindi po kami tumatanggap ng kalabaw. Kung wala kayong pera, palabas.”
Narinig iyon ng hospital director, si Dr. Alcaraz, isang lalaking nakasuot ng mamahaling relo at may matalim na dila. “Anong gulo ‘to?” singhal niya. “Palabasin n’yo ‘yang mga ‘yan. Hindi ito charity!”
Sa gitna ng maringal na lobby, pinagtinginan sila ng mga tao. May mga bulungan:
“Mga taga-baryo siguro.”
“Bakit ba pinapasok ‘yan dito?”
Buhat-buhat ni Marco ang kapatid habang lumuluha si Mang Lando. Ngunit bago pa sila makalabas ng pinto, isang malakas ngunit kalmadong tinig ang nagsalita:
“Sandali lang.”
Isang matandang lalaki ang tumayo mula sa waiting area. Simple ang suot, ngunit halata ang awtoridad sa kanyang tindig.
“Doktor, ito ba ang paraan n’yo sa pagtulong?” tanong ng matanda.
Sumimangot si Dr. Alcaraz. “At sino ka para pangaralan ako?”
Ngumiti ang matanda. “Hindi ako pasyente. Ako ang may-ari ng ospital na ito.”
Natigilan ang lahat. Ang tahimik na matanda ay si Alejandro Santos, ang bilyonaryong bihirang makita sa publiko—ang mismong nagtatag ng St. Jude’s Medical Center.
Mabilis siyang nag-utos, “Dalhin agad ang bata sa ICU. At siguraduhin n’yong magaling ang tatanggap.”
Walang nagawa ang mga doktor kundi sumunod.
Habang ginagamot si Lena, lumapit si Mr. Santos kay Mang Lando. “Patawad sa inasal ng mga tao ko. Hindi ganito dapat tumakbo ang ospital ko.”
Nang gumaling si Lena makalipas ang ilang araw, pinatawag ni Mr. Santos ang buong staff.
“Ang ospital na ito ay itinayo para magligtas ng buhay,” aniya. “Hindi para pagkakitaan ang kahinaan ng mahihirap. Simula ngayon, sinumang magtataboy ng pasyente dahil sa pera—aalis.”
Pagkatapos, bumaling siya kay Mang Lando. “Salamat sa pagpapaalala kung sino talaga ang dapat naming paglingkuran.”
Ngunit nang mapansin ni Mr. Santos ang suot ni Marco—isang simpleng kwintas na may kakaibang bato—napahinto siya. Kinuha niya ang sarili niyang pendant, na may parehong anyo. Nang magdikit ang dalawa, kumislap ito sa liwanag.
“Nasaan n’yo nakuha ito?” tanong niya.
“Pamana pa po ng lolo ko sa tuhod,” sagot ni Marco. “Sabi niya, bigay daw ng lalaking tinulungan niya noong panahon ng Hapon.”
Napaiyak si Mr. Santos. “Ang lalaking iyon… ay ama ko.”
Noong digmaan, ang ama ni Mr. Santos ay isang sugatang sundalo na tinulungan ng isang magsasaka—ang ninuno ni Marco. Bilang pasasalamat, hinati ng sundalo ang kanyang anting-anting at ipinangakong ang dalawang pamilya ay mananatiling magkaugnay.
Pagkaraan ng maraming dekada, tinupad ng tadhana ang pangakong iyon.
Pinag-aral ni Mr. Santos si Marco sa medisina. Si Mang Lando naman ay ginawang “consultant” ng ospital—ang tagapangalaga ng karapatang pantao ng bawat pasyente, mayaman man o mahirap.
At mula noon, binago ng St. Jude’s ang sistema nito. Hindi na pera ang unang tanong sa mga pasyente, kundi “Ano ang nararamdaman mo?”
Dahil sa huli, napagtanto ni Mr. Santos na ang tunay na may-ari ng ospital ay hindi ang may kapital—kundi ang bawat taong pumapasok dito dala ang pag-asang mabubuhay pa.