Si Amanda ay isinilang para sa karangyaan. Maganda, matalino, at fiancé ng isa sa pinakamatagumpay na batang CEO sa bansa, si Mark Anthony Reyes, ang nalalapit nilang kasal ay tinaguriang “Wedding of the Year.” Ang kanyang buhay ay tila fairytale—perpektong kwento na maingat niyang iningatan. Ang bawat damit ay designer, bawat kilos ay pinag-isipan, at ang imahe niya ang pinakamahalaga sa lahat.
Si Mark, sa kabilang banda, ay lumaki sa hirap. Pinagtagumpayan niya ang lahat sa pamamagitan ng talino at sipag, itinayo ang kanyang tech company mula sa wala. Ang inspirasyon niya: ang kanyang ina, isang simpleng babae na nag-isang nagtaguyod sa kanya. Para kay Amanda, ang kahalagahan ng kanyang ina ay hindi pa lubusang malinaw.
“Kailan ko ba makikilala ang Mama mo, love?” tanong ni Amanda.
“Malapit na,” sagot ni Mark, may bahagyang lungkot na ngiti. “Nasa probinsya pa siya. Darating din siya, at sigurado akong magugustuhan ka niya.”
Isang linggo bago ang kasal, dumating sa mansyon ang bagong kasambahay na pansamantalang tutulungan si Amanda—si Aling Martha. Maliit, payat, laging nakayuko, at suot ang simpleng damit, agad siyang naging “sakit sa mata” ni Amanda.
“Saan mo naman napulot ‘yan, Mark?” reklamo ni Amanda sa telepono. “Hindi marunong gumamit ng vacuum! At amoy lupa pa!”
“Pagpasensyahan mo na, love,” sagot ni Mark. “Mabait siya at mapagkakatiwalaan. Kamag-anak ng dati naming hardinero. Para lang may kasama ka diyan.”
Sa mga araw na iyon, naging matinding pagsubok si Aling Martha para kay Amanda. Laging inaalipusta, pinapagalitan sa maliliit na bagay, at ipinaparamdam na isa siyang hamak na utusan. Ngunit si Aling Martha ay tahimik, tinatanggap ang lahat ng utos at panlalait, may mga matang nagtataglay ng malalim na lungkot.
Dalawang araw bago ang kasal, naguluhan si Amanda nang mawala ang kanyang mamahaling diamond earrings—regalo mula kay Mark.
“Nasaan na ang mga hikaw ko?!” sigaw niya, sabay galugad sa kwarto.
Si Aling Martha lang ang kasama niya.
“Hindi ko po alam, Señorita,” mahinang sagot ng matanda.
“Magnanakaw ka!” sigaw ni Amanda.
Umiiyak si Aling Martha at ipinaliwanag, ngunit sarado na ang isip ni Amanda. Kinuha niya ang walis at hinampas ang matanda sa likod, sa gitna ng malakas na ulan, at itinulak palabas ng mansyon.
Pagkatapos, natagpuan ni Amanda ang kanyang mga hikaw sa ibabaw ng lababo—nahulog lamang pala. Ngunit ang pride niya ay nanaig.
Kinagabihan, bumalik si Mark mula sa Singapore, ngunit siya ang namangha. Kalma at tila walang nangyari si Amanda.
“Nasaan si Aling Martha?” tanong niya.
“I sent her away. She was stealing my earrings,” sagot ni Amanda nang kaswal.
Tahimik si Mark. Lumakad siya patungo sa mesa at kinuha ang isang silver picture frame.
Sa larawan: batang Mark, mga sampung taon, masayang nakayakap sa isang babae—simple, nakangiti, may mga matang puno ng pagmamahal.
Ang babae sa larawan… si Aling Martha.
“Hindi mo pa ba namumukhaan?” sabi ni Mark, basag sa galit. “Ang babae na hinamak mo, sinaktan, at pinalayas… ay ang nanay ko.”
Gumuho ang perpektong mundo ni Amanda. Ang matandang kasambahay ay magiging biyenan niya.
“Dahil ito ay isang pagsubok!” sigaw ni Mark. “Sabi ni Mama: kung mamahalin ka ng babaeng pakakasalan ko, mamahalin ka niya kahit sino ka pa, at mamahalin niya ako kahit isa lang akong simpleng labandera. Gusto niyang makita kung paano mo tratuhin ang mga taong mas mababa sa iyo.”
Ang pagtitiis ni Amanda ay nauwi sa kabiguan. Kinuha ni Mark ang engagement ring at sinabing:
“Tapos na tayo. Hindi ako magpapakasal sa babaeng hindi kayang igalang ang babae na nagbigay-buhay sa akin. Maaari ka nang umalis.”
Ang fairytale ni Amanda ay naging bangungot, at pinalayas siya sa paraiso, dala ang kahihiyang haharapin habang buhay.
Si Mark, sa kabilang banda, niyakap ang kanyang ina sa basang bahay, pinatawad ang kahihiyan at ibinalik siya sa probinsya, sa bahay na tanaw ang dagat—ang paboritong lugar ng kanyang ina.
Natuto si Mark: ang tunay na pag-ibig ay hindi lang tungkol sa dalawang tao, kundi sa pagtanggap sa buong mundo ng taong mahal mo. Natutunan naman ni Amanda na ang isang dusing sa damit ay madaling labhan, ngunit ang isang dusing sa pagkatao ay mantsang mahirap, kung hindi man imposibleng burahin.
At ikaw, sa tingin mo, may pag-asa pa bang magbago si Amanda? Nararapat pa ba siyang bigyan ng pangalawang pagkakataon? I-comment sa ibaba!