Ang buhay ko ay parang isang modernong fairytale. Ako si Clara, isang simpleng curator sa isang art gallery, na hindi kailanman inakalang maiinlove sa isang bilyonaryo—si Marco de Villa, isang lalaking kilala hindi lang sa yaman kundi sa talino at karisma. Hindi ako nabighani sa pera o kapangyarihan, kundi sa paraan ng kanyang pagtingin—parang nakikita niya ang kaluluwa ko sa bawat titig.
Sa loob ng isang taon, para kaming isinulat sa mga pahina ng isang love story. Dinala niya ako sa mundong puno ng karangyaan, ngunit kahit sa gitna ng mga mamahaling bagay, ramdam kong ako ang pinakamahalagang pag-aari niya. Kaya nang mag-propose siya, walang pag-aalinlangan kong tinanggap. Ang aming kasal ang tinawag ng media na “The Wedding of the Year.”
Ngunit sa likod ng kasiyahan, may mga matang nagmamasid.
Ang kanyang ina, si Doña Victoria, ay isang babaeng malamig ang titig at mapait ang ngiti. Mula sa unang pagkikita, alam kong hindi niya ako gusto. Ang kanyang kapatid, si Anton, ay laging may mapanuksong ngiti—tila alam ang mga lihim na ako lamang ang walang kamalay-malay.
“Wala kang dapat ikatakot,” sabi ni Marco tuwing kinakabahan ako. “Ako ang pakakasalan mo, hindi sila.”
Sa lahat ng tao sa mansyon, tanging si Yaya Nena lamang ang nakaramdam ako ng tunay na kabaitan. Siya ang nag-alaga kay Marco mula pagkabata, at naging parang ina na rin sa kanya. Sa bawat pagbisita ko, may nakahandang tsokolate at ngiti siya para sa akin. Siya lang ang tila kakampi ko sa mundo ng mga De Villa.
Dumating ang araw ng kasal. Puno ng puting bulaklak ang Manila Cathedral, at bawat panauhin ay kabilang sa pinakamakapangyarihang tao sa bansa. Habang naglalakad ako sa aisle, nakangiti si Marco sa altar—at sa kanyang mga mata, naroon ang lahat ng dahilan kung bakit ako nandito.
Ngunit sa mismong sandaling lalagyan na ako ng belo, lumapit si Yaya Nena. Isa siya sa aking abay. Nanginginig ang kanyang kamay habang inaayos ito sa aking ulo. Pagkatapos ay dahan-dahan siyang yumuko sa aking tainga.
“Clara,” bulong niya, puno ng panginginig, “kapag sinabi ng pari na ‘You may now kiss the bride,’ magpanggap kang himatayin. Huwag mong pipirmahan ang kasunduan ng kasal. Ang buhay mo ang kapalit.”
Nanginig ang katawan ko. Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin—pero ang takot sa kanyang tinig ay totoo.
Nang magsimula ang pari, bawat salita ay parang mabigat na kampana sa dibdib ko.
“Do you, Marco, take Clara…”
“I do,” mahinahon ngunit matatag niyang sagot.
“Do you, Clara…”
Tumingin ako kay Marco, pagkatapos ay kay Yaya Nena. Nakatingin siya sa akin, mariin, umiiyak.
“I… I do,” mahinang tugon ko.
“You may now kiss the bride.”
Paglapit ni Marco, ginawa ko ang sinabi ng matanda. Ipinikit ko ang mga mata, huminga nang malalim, at hinayaan kong bumagsak ako sa sahig.
Kaguluhan. Sigawan. “Clara!” ang huling salitang narinig ko bago tuluyang dumilim ang paligid.
Nang magising ako, nasa isang silid ako sa likod ng simbahan. Si Marco ay nakaupo sa tabi ko, hawak ang kamay ko. Naroon din si Doña Victoria, malamig ang ekspresyon, at ilang bisita.
“Nahilo lang ako,” paliwanag ko. “Siguro sa sobrang kaba.”
Ngunit agad sumingit si Doña Victoria, “Tapusin natin ang seremonya. Kailangan na nating pirmahan ang kontrata.”
Tumanggi ako. “Hindi. Hindi maganda ang pakiramdam ko. Gusto kong magpahinga.”
Sa huli, nanaig ang kagustuhan ni Marco. Umuwi kami sa kanilang mansyon, hindi sa bagong bahay na inihanda niya.
Nang gabing iyon, pinuntahan ko si Yaya Nena. “Yaya, anong ibig n’yong sabihin kanina?”
Umiiyak siyang yumakap sa akin. “Clara, may mas malalim na dahilan ang lahat. Ang pamilya de Villa… hindi sila basta mayaman. Ang kanilang yaman ay bunga ng kasunduan—isang kasunduan ng dugo at kapangyarihan.”
Isinalaysay niya ang madilim na lihim ng pamilya. Ang kasal na ito ay hindi tungkol sa pag-ibig, kundi sa alyansa sa pagitan ng mga De Villa at isang makapangyarihang pamilyang politiko. Ang “kasal” ay bahagi ng isang kasunduan na magpapatibay sa kanilang kontrol sa negosyo, at ang dokumento ng kasal ay may addendum—isang maliit na probisyon na, kapag napirmahan ko, ay maglilipat ng lahat ng ari-arian at karapatan ko sa kanila.
“Handog ka, Clara,” aniya. “At pagkatapos mong pumirma, mawawala ka. Tulad ng kapatid ko—na muntik nang maging biktima ng parehong kasunduan, bago siya ‘naaksidente’.”
Ngunit bago pa ako makasagot, bumukas ang pinto. Si Anton, nakangiti.
“Aba, mukhang nalaman na ng ating nobya ang sekreto,” aniya. “Sayang. Maganda pa naman sana ang palabas.”
Kasunod niya, dalawang lalaki—mga guwardiyang armado.
“Anong ibig mong sabihin?” tanong ko.
“Simple lang,” sagot ni Anton. “Pagkatapos mong pumirma, mawawala ka. At ang lahat ng iyong yaman—mapupunta sa amin. Isang aksidente, isang pighati, isang kwentong walang magtatanong.”
Ngunit bago sila makalapit, isang tinig ang umalingawngaw.
“Huwag ninyong gagalawin ang asawa ko.”
Si Marco, nasa pinto, kasama ang mga pulis. Galit ang kanyang mukha—hindi sa akin, kundi sa kanila.
“Akala n’yo tanga ako?” sigaw niya kay Anton at sa kanyang ina. “Alam ko ang lahat. Matagal na akong nagdududa sa pamilya natin.”
Ikinwento ni Marco na bago ang kasal, nakita niyang nahulog ang maliit na recorder mula sa bulsa ni Yaya Nena. Nakinig siya—at narinig ang babala nito. Sa halip na humarang, nagplano siya. Nakipag-ugnayan sa NBI, at ginamit ang seremonya upang mahuli ang kanyang sariling pamilya sa akto.
Naaresto sina Doña Victoria at Anton. Bumagsak ang sindikatong De Villa.
Pagkatapos ng lahat, lumapit si Marco sa akin.
“Patawad, Clara,” sabi niya, halos mangiyak. “Kung gusto mong umalis, maiintindihan ko.”
Ngunit ngumiti ako, humawak sa kanyang mukha, at bulong ko:
“Minahal kita, Marco. Hindi dahil sa iyong apelyido, kundi sa puso mong kayang labanan ang sarili mong pamilya.”
Wala nang engrandeng kasal. Wala nang bulaklak o media.
Sa isang maliit na simbahan sa probinsya ni Yaya Nena, sa harap ng ilang tunay na kaibigan, sinabi namin ang aming mga I do—ng walang kasinungalingan, walang takot, at walang kontratang kailangang pirmahan.
Ang kwento naming dalawa ay hindi isang fairytale. Isa itong patunay na kahit sa gitna ng kadiliman, ang pag-ibig na totoo ay marunong lumaban.