Sa isang tahimik na baryo sa hilaga, nakatira si Mang Delfin, isang retiradong sundalo na naglingkod sa bayan ng higit tatlumpung taon. Sa kabila ng kanyang mga sakripisyo at dedikasyon sa bansa, ang kanyang pamilya ay hindi nakaranas ng maginhawang buhay. Ang kanyang asawa, si Aling Rosa, ay pumanaw nang maaga, kaya’t siya ang nagtaguyod sa kanilang tatlong anak: sina Marco, Lisa, at Ben.
Lumaki ang mga anak ni Mang Delfin na may disiplina at pagmamahal sa bayan, ngunit sa paglipas ng panahon, ang kanilang mga pananaw ay nagbago. Si Marco, ang panganay, ay naging isang matagumpay na negosyante at nagsimulang mawalan ng malasakit sa kanyang ama. Si Lisa, na may sariling pamilya, ay naging abala sa kanyang mga anak at hindi na binigyan ng pansin ang pangangailangan ng kanyang ama. Si Ben, ang bunso, ay nag-aral sa ibang bansa at bihirang umuwi.
Isang araw, nagkasakit si Mang Delfin at kinailangan ng operasyon. Dahil sa kanyang kalagayan, nagdesisyon siyang humingi ng tulong sa kanyang mga anak. Subalit, ang kanyang mga anak ay nagbigay ng iba’t ibang dahilan upang hindi siya matulungan. Si Marco ay nagsabing abala siya sa negosyo, si Lisa ay may mga gastusin sa pamilya, at si Ben ay wala sa bansa.
Dahil sa kawalan ng suporta mula sa kanyang mga anak, nagdesisyon si Mang Delfin na magtago ng kanyang kalagayan. Nagpagamot siya nang mag-isa at gumaling nang walang tulong mula sa pamilya. Matapos ang ilang buwan, nagbalik siya sa kanilang baryo at nagpakita sa kanyang mga anak.
Sa kanilang muling pagkikita, sinabi ni Mang Delfin sa kanyang mga anak, “Hindi ko kayo sinisisi sa inyong mga desisyon. Ang nais ko lamang ay maiparating sa inyo ang kahalagahan ng pamilya at ang tunay na pagmamahal.” Ang kanyang mga anak ay nahulog sa kanilang mga pagkakamali at nagsimulang magbalik-loob sa kanilang ama.
Ang kwento ni Mang Delfin ay isang paalala na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa materyal na bagay, kundi sa pagmamahal at malasakit sa pamilya.