Labis ang kinang sa mundo ni Isabella “Belle” Monteverde — ang nag-iisang anak ng real estate tycoon na si Don Emilio. Sa kanya, ang bawat araw ay isang selebrasyon ng luho: mamahaling alahas, sports car na iba-iba ang kulay kada linggo, at bakasyon sa ibang bansa tuwing maisipan. Wala siyang alam sa salitang “hirap,” at ang tanging desisyon niyang pinoproblema ay kung alin sa mga designer bags ang babagay sa kanyang sapatos.
Ngunit sa likod ng marangyang buhay, unti-unting nadudurog ang pasensya ng kanyang ama. Si Don Emilio, na nagsimula bilang isang construction worker, ay nagsumikap hanggang sa maabot ang rurok ng tagumpay. At habang pinagmamasdan niya ang anak na walang alam sa sakripisyo, naramdaman niya ang takot—na baka isang araw, ang lahat ng kanyang pinaghirapan ay mawala sa kamay ng isang batang walang disiplina.
Ang lahat ay nagbago nang minsang ibangga ni Belle ang bagong Ferrari sa isang boutique dahil lang sa pagkainip.
“Isabella!” sigaw ng ama, nanginginig sa galit. “Kailangan mong matutong mabuhay! At sisiguraduhin kong hindi mo ito malilimutan.”
Kinabukasan, dinala niya ang anak sa Nueva Ecija—sa gitna ng malawak na palayan, sa harap ng isang lumang bahay-kubo.
“Daddy, what is this place? It smells like… animals!” reklamo ni Belle.
Lumabas mula sa kubo ang isang lalaking kayumanggi ang balat, matipuno, at tahimik ang tikas. Siya si Leo, isang magsasaka.
“Simula ngayon,” mariing sabi ni Don Emilio, “dito ka titira. Si Leo—ang bago mong asawa. Dito mo matututunan kung ano ang halaga ng buhay.”
Halos mapahiyaw si Belle. “What?! You can’t be serious!”
“Kung ayaw mo,” malamig na tugon ng ama, “wala ka nang ama, at wala ka nang mamanahin.”
Sa unang linggo, parang impyerno ang buhay ni Belle. Wala siyang cellphone, aircon, o kahit kutson. Ang mga kamay niyang dati’y puro alahas ay ngayon puno ng kalyo. Si Leo nama’y tahimik lang na nagtatrabaho, tila walang pakialam. Ngunit araw-araw, ipinapakita niya kay Belle—hindi sa salita kundi sa gawa—ang halaga ng tiyaga.
Isang gabi, natanong ni Belle habang kumakain sila ng pritong isda,
“Hindi ka ba napapagod sa ganitong buhay?”
Ngumiti si Leo. “Ang magtanim, mag-ani, at mabuhay nang payapa—iyan ang kayamanan ko.”
Doon nagsimulang mabago si Belle. Dahan-dahan, tinanggap niya ang buhay sa bukid. Natutong mag-ani, magluto, at ngumiti nang walang dahilan. At sa gitna ng araw at putikan, natutunan niyang tumawa muli. Ang dating prinsesang walang alam sa trabaho ay natutong magmahal—hindi sa yaman, kundi sa kababaang-loob.
Ngunit dumating ang unos—isang bagyong sumira sa mga tanim at tahanan. Habang marami ang sumuko, si Leo ang nanguna sa pagtulong. Sa tabi niya, si Belle, na ngayo’y marunong nang magpakain sa mga kapitbahay at magbigay ng pag-asa. Sa gitna ng trahedya, nakita niya ang katatagan ni Leo… at mas lalo siyang nahulog dito.
Pagkalipas ng isang taon, muling bumalik si Don Emilio. Ang inaasahan niyang anak na mahina at umiiyak ay pinalitan ng isang babaeng matatag, kayumanggi, at may ningning sa mga mata.
“Handa ka nang bumalik, Isabella,” sabi ng ama.
“Daddy,” sagot ni Belle, “natutunan ko na ang lahat ng gusto mong ituro—ang halaga ng pera, at ng paggawa. Pero may natutunan pa akong higit doon… ang magmahal.”
At bago pa man makasagot ang ama, nagsalita si Leo.
“Kung hindi n’yo na po siya ituturing na anak, maaari ko na po bang bawiin ang sa amin?”
Naguluhan si Don Emilio. “Ano’ng ibig mong sabihin?”
Ngumiti si Leo, at sa isang iglap, nagbago ang lahat.
“Ang lupang ito—at kalahati ng Central Luzon—ay pag-aari ko. Ako si Leonardo de Leon, anak ni Don Andres… ang negosyanteng tinraydor n’yo dalawang dekada na ang nakalipas.”
Nanlaki ang mga mata ni Don Emilio. Ang lalaking inakala niyang magsasaka lamang, ay isa palang tagapagmana ng kayamanang higit pa sa kanya.
“May dalawang pagpipilian ka, Don Emilio,” mahinahong sabi ni Leo. “Pakasalan ko si Belle nang may basbas mo, at titigil ako sa pagbili ng kumpanya mo. O ipagpatuloy mo ang laban—at babalik ka sa pagiging construction worker.”
Tahimik na lumuhod ang matandang lalaki, tinanggap ang pagkatalo—hindi sa negosyo, kundi sa buhay.
At sa huli, nanaig ang pag-ibig.
Pinagsama ni Belle at Leo ang kanilang yaman at puso para tulungan ang mga magsasaka. Si Don Emilio, sa kanyang pagtanda, natutong yumuko at magpasalamat. At si Belle—ang prinsesang minsang nabubuhay sa ginto—ay natagpuan ang kayamanang walang presyo: ang pag-ibig na itinanim sa lupa at dinilig ng katotohanan.