Madalas maaga gumising si Mang Lando, isang 46-anyos na magsasaka mula San Miguel. Karaniwan ang kanyang umaga: kape sa lumang baso, pandesal na nilublob sa gatas, at mahabang lakad papunta sa kanyang palayan. Ang bawat hakbang niya ay may kasamang pangarap — ang makaahon sa kahirapan at bigyan ng mas magandang kinabukasan ang kanyang pamilya.
Ngunit isang umaga, hindi karaniwang tanawin ang sumalubong sa kanya. Sa halip na huni ng ibon o kaluskos ng hangin, isang mahina at paulit-ulit na iyak ang kanyang narinig. Noong una, inisip niyang pusa ang pinagmumulan. Pero habang papalapit siya sa gitna ng palayan, lalo itong lumilinaw. At doon, sa gilid ng pilapil, natagpuan niya ang tatlong sanggol na nakabalot lamang sa maruruming tela, nanginginig sa lamig.
Napaatras siya sa gulat. “Diyos ko,” mahina niyang bulong. Sino ang nagawang iwan ang tatlong musmos sa ganitong lugar?
May boses sa loob niya na nagsasabing lumayo at huwag nang makialam — baka madamay pa siya. Pero mas malakas ang isang damdamin: hindi niya kayang talikuran ang tatlong inosente. Sa huli, iyon ang kanyang pinili.
Dahan-dahan niyang kinuha ang mga sanggol at iniyakap sa kanyang dibdib. Ramdam niya ang hina ng kanilang hininga, kaya’t mabilis siyang naglakad pauwi. Pagdating sa bahay, sinalubong siya ng kanyang asawa, si Aling Rosa. Nanlaki ang mga mata nito.
“Lando! Saan galing ang mga iyan?”
Ikinuwento niya ang buong pangyayari. Sa una, natakot si Rosa na baka magdala iyon ng panganib. Ngunit nang marinig niya ang iyak ng sanggol, natunaw ang kanyang pangamba. “Mga anghel sila… ipinadala ng Diyos,” mahina niyang sabi habang karga ang isa.
Agad nilang dinala ang mga sanggol sa barangay hall. Nagulantang ang mga kapitbahay, may mga naluha, may mga nagtaka. Walang nakapagsabi kung kanino galing ang tatlong bata. Kahit ang barangay at pulisya, walang makuhang impormasyon. Ang tanging malinaw: misteryo ang kanilang pinagmulan.
Iminungkahi ng kapitan na ipasa ang kaso sa DSWD. Ngunit kinagabihan, hindi mapakali si Mang Lando. Paulit-ulit niyang naiisip ang mga munting kamay na kumakapit sa kanya. Para bang tinatawag siya ng kapalaran.
Lumipas ang mga araw, hindi maiwasan nina Lando at Rosa na bumisita sa tatlo. Tinuruan nilang ngumiti, pinakain ng gatas, pinalitan ng lampin. Habang tumatagal, mas nararamdaman nila ang hindi maipaliwanag na ugnayan. Matagal na nilang pinapangarap ang anak — at tila, sagot ito sa kanilang panalangin.
Isang gabi, habang nakaupo sila sa beranda, nagsalita si Mang Lando:
“Rosa, paano kung tayo na lang ang mag-alaga sa kanila? Baka ito ang biyayang hinihintay natin.”
Tahimik si Rosa. Ngunit nang tumingin siya sa mga sanggol, napangiti. “Kung ito ang kalooban ng Diyos, handa akong yakapin ang hamon.”
Hindi naging madali — may mga gabing walang tulog, may mga araw na ubos ang pera’t lakas. Pero sa bawat ngiti, unang hakbang, at unang salita ng mga bata, napapawi ang lahat ng pagod.
Pagkalipas ng tatlong taon, dumating ang balita mula sa DSWD: hindi pa rin natutukoy kung sino ang tunay na magulang ng tatlo. Dahil sina Lando at Rosa ang nagpakita ng walang sawang pagmamahal, inalok silang maging legal na magulang sa pamamagitan ng adoption.
Sa araw ng pirmahan, halos hindi mapigil ang luha ng mag-asawa. “Simula ngayon,” wika ng hukom, “kayo ang kanilang tunay na mga magulang.”
Ngayon, kilala si Mang Lando hindi lamang bilang magsasaka, kundi bilang ama ng tatlong batang itinuring niyang biyaya ng langit. Sa bawat pagtatanim ng palay, dala niya ang alaala ng araw na iyon — ang araw na hindi lamang palay ang kanyang natagpuan, kundi isang bagong pag-asa at bagong pamilya.
Wakas.