Sa loob ng isang mid-range hotel sa Malate, Manila, tahimik na nagtatrabaho si Lani bilang janitress. Hindi marangya ang kanyang trabaho, ngunit sapat upang mapag-aral ang kanyang anak na nasa kolehiyo. Sa araw-araw na paglilinis ng mga kwarto, pagpapalit ng kumot, at pagpunas ng pasilyo, nasanay na siya sa samu’t saring eksenang dumaraan sa hotel—mga sikreto, pagtatagpo, at mga kuwentong hindi kailanman isinasapubliko.
Ngunit nitong mga nakaraang linggo, may isang sitwasyong paulit-ulit na gumugulo sa kanyang isip. Gabi-gabi, alas-otso, dumadating ang isang dalaga na tinatawag na Maya, mga dalawampung taong gulang, kasabay ng isang disente at may edad na lalaki. Suot ng lalaki ang malinis na amerikana at makintab na sapatos, samantalang si Maya’y naka-simple lang—T-shirt, pantalon, at maliit na backpack. Lagi silang nagtutungo sa iisang kwarto: Room 405.
Ayon sa ilang narinig niya sa front desk, ang lalaki raw ay “bagong stepfather” ni Maya. Lalong kinabahan si Lani—sapagkat gabi-gabi, magkasama sila rito. Hindi maiwasan ng kanyang imahinasyon na maglaro: mga tawa, bulungan, minsang sigawan, at mga hikbing naririnig niya mula sa loob ng kwarto.
Isang gabi, matapos ang kanyang duty sa ikapitong palapag, nadaanan niya ang hallway ng ikaapat na palapag. Mula sa loob ng Room 405 ay may ingay: tila pagtatalo, may halong pagmamakaawa ng babae, at marahas na boses ng lalaki. Hanggang sa may marinig siyang pag-iyak.
Hindi nakatiis si Lani at sumilip sa maliit na siwang ng bintana. Nanlaki ang kanyang mga mata: nakita niya ang lalaki, nakatayo malapit kay Maya, habang ito’y umiiyak at tinatakpan ang mukha. Para kay Lani, isa lamang ang kahulugan noon—isang batang babae na inaatake ng sariling stepfather.
Mabilis siyang umurong, nanginginig at kinabahan. Buong gabi, hindi siya mapalagay, iniisip kung dapat ba siyang makialam o magsumbong. Ngunit paano? Isa lamang siyang janitor. Sino ang maniniwala sa kanya laban sa isang mayamang lalaki?
Lumipas ang ilang araw, hanggang isang Linggo ng umaga ay bumukas ang pintuan ng Room 405. Lumabas si Maya, tangan ang makakapal na aklat at ilang papel. Nang makita si Lani, ngumiti siya nang magalang.
“Madalas ka dito, ‘di ba?” tanong ni Lani, nag-aalangan.
Ngumiti si Maya at sumagot:
“Ah, opo. Nag-eensayo po kami para sa bagong dula. May international festival kasi. Kailangan namin ng tahimik na lugar.”
Napatigil si Lani. “Dula?”
Tumango ang dalaga. “Si Direk Miguel po—dating kilalang direktor sa CCP. Siya ang coach ko. Kaya gabi-gabi kaming nagpa-practice dito para walang istorbo.”
Ipinakita pa ni Maya ang hawak na script. Sa pabalat, malinaw na nakasulat ang pamagat: “The Stranger Father.”
Parang binuhusan ng malamig na tubig si Lani. Ang mga tawa, sigaw, at iyak na kanyang naririnig ay hindi pala trahedya—kundi bahagi ng rehearsals ng isang dula. Ang lalaking inakala niyang abusado ay isa palang direktor, at si Maya ay isang batang aktres na nag-aaral para abutin ang kanyang pangarap.
Namula ang mukha ni Lani at napangiti ng pilit. Sa wakas, naunawaan niya—ang lahat ng kanyang naiisip ay produkto lamang ng kanyang imahinasyon.
Kinagabihan, nang muling marinig ang tawanan mula sa Room 405, napangiti na lamang siya. “Hindi lahat ng akala mo, totoo,” bulong niya sa sarili. “Minsan, ang drama ay para lang talaga sa entablado.”