Kabanata 1: Simula ng Isang Walang Hanggan
May mga pagmamahalan na dumarating na parang pagsikat ng araw—banayad, nagbibigay-init, at nagdadala ng bagong pag-asa. Ganoon nagsimula ang kuwento nina Adrian at Isabella. Hindi ito apoy na biglang sumiklab, kundi isang hardin na dahan-dahang inalagaan sa loob ng limang taon hanggang sa ito’y mamulaklak.
Si Isabella, isang gurong may mala-anghel na tinig at ngiti, ay kilala sa kanyang kabutihan. Ngunit sa likod ng kanyang kasayahan, dala niya ang bigat ng congenital heart disease. Isang pusong marupok, subalit matapang. Hindi niya hinayaang maging hadlang ang karamdaman sa kanyang pangarap na magmahal at mahalin.
Samantalang si Adrian ay isang arkitekto—tahimik ngunit matatag, kayang magdisenyo ng mga pangarap at gawing totoo. Sa isang coffee shop nagsimula ang lahat, nang hindi sinasadyang natapunan niya ng kape ang aklat ni Isabella. Imbes na inis, ngiti at pag-unawa ang nakita niya rito—at iyon ang naging simula ng kanilang tadhana.
Mula noon, naging lakas ni Adrian si Isabella, at si Isabella ang naging tahanan niya. Kahit batid ni Adrian ang kalagayan ng puso ng minamahal, hindi siya nag-atubiling manatili. Lagi siyang naroon—sa bawat gamutan, sa bawat check-up, at sa bawat takot na kinailangan nilang harapin.
“Darating ang araw, may lunas din para sa iyo,” bulong niya kay Isabella, habang hinahaplos ang buhok nito.
Ngumiti lang si Isabella, at sa kanyang puso, alam niyang sapat na si Adrian upang maging buo ang kanyang mundo.
Isang gabi sa ilalim ng mga bituin sa Tagaytay, lumuhod si Adrian at nag-alok ng kasal. Hindi “oo” ang sagot ni Isabella kundi isang matagal nang panata sa kanyang puso. At doon nagsimula ang kanilang “habambuhay.”
Kabanata 2: Pinakamasayang Araw
Dumating ang araw ng kasal. Punô ng puting bulaklak ang simbahan, sinisinagan ng araw na dumaraan sa stained-glass na mga bintana. Habang tumutugtog ang “Canon in D,” bumukas ang malaking pinto at naglakad si Isabella—tila isang anghel sa kanyang puting bestida. Nang magtagpo ang kanilang paningin, tila sila lamang ang nasa mundo.
Sa panunumpa, halos mapaluha ang lahat.
“Adrian, ipinakita mo sa akin na kahit ang pusong may depekto ay kayang magmahal nang walang takot. Ipinapangako ko na sa bawat tibok ng aking puso, hanggang sa huli, ikaw ang mamahalin ko,” wika ni Isabella.
Tumugon si Adrian, habang mahigpit na hawak ang mga kamay ng asawa:
“Ang puso mo raw ay mahina, pero para sa akin ito ang pinakamatapang na pusong nakilala ko. Iaabot ko ang lahat—pangarap, buhay, at sarili—para madugtungan ang sa iyo. Mahal na mahal kita, ngayon at magpakailanman.”
At nang ideklara ng pari ang kanilang kasal, umalingawngaw ang palakpakan. Lumabas silang magkahawak-kamay, dala ang kasiyahang walang kapantay.
Kabanata 3: Tatlumpung Minuto
Sumakay sila sa bridal car papunta sa garden reception. Sa loob ng sasakyan, puno ng tawanan at mga pangarap ang kanilang usapan—bahay, mga anak, mga biyahe. Para bang kayang abutin ng kanilang pagmamahalan ang lahat.
Ngunit sa isang iglap, isang trak na nawalan ng preno ang biglang sumalpok mula sa kabilang linya. Huling alaala ni Isabella ang yakap ni Adrian—isang yakap na handang magsakripisyo.
Pagdilat ni Isabella, nasa ospital na siya. May mga tubo sa kanyang katawan at mga matang lumuluha sa kanyang tabi. Mahina niyang tinanong, “Si Adrian?”
Ang katahimikan ang nagbigay ng kasagutan. Ang kanyang walang hanggan ay natapos bago pa man magsimula—tatlumpung minuto lamang matapos silang ikasal.
Kabanata 4: Ang Lihim
Pumasok ang doktor—si Dr. Manuel, cardiologist ni Isabella. Mahina ang kanyang tinig nang ipaliwanag:
“Kailangan mo ng heart transplant, Isabella. Hindi na kakayanin ng puso mo.”
Napahagulhol ang kanyang ina. “Pero saan tayo kukuha ng puso?”
Doon ibinunyag ng doktor ang lihim. Si Adrian, idineklara nang brain dead, ngunit nananatiling gumagana ang kanyang puso. Matagal na palang lihim itong naghanda—nagpa-test, nagpa-compatibility check—at siya ang perpektong donor para kay Isabella.
Nag-iwan pa siya ng sulat. Hindi pala aksidente ang lahat—isa itong plano ng pag-ibig. Ang mga salitang binitiwan niya sa altar ay hindi lamang panata, kundi literal na katotohanan: “Iaabot ko ang buhay ko para madugtungan ang sa iyo.”
Kabanata 5: Ang Sulat ng Isang Puso
“Mahal kong Isabella, kung binabasa mo ito, ibig sabihin nangyari na ang hindi natin inaasahan. Ang puso kong tumibok para sa iyo ay patuloy na mabubuhay sa loob mo. Huwag mong tawagin itong sakripisyo—ito’y regalo. Sa bawat tibok ng puso mo, kasama mo ako. Mabuhay ka, mahal ko, at dalhin mo ako sa bawat ngiti, bawat pangarap, bawat bukas.”
– Adrian
Matagumpay ang operasyon. Ang puso ni Adrian ay muling tumibok—ngayon, sa dibdib ni Isabella.
Epilogo: Buhay na Biyaya
Lumipas ang limang taon. Nakatayo si Isabella sa harap ng bahay na idinisenyo ni Adrian, hawak ang kamay ng kanilang tatlong taong gulang na anak na si Adi. Sa kanyang dibdib, malakas at matatag ang tibok ng pusong minsang nagmahal at nagsakripisyo.
Itinatag niya ang “Puso ni Adrian Foundation,” tumulong sa mga pasyenteng may sakit sa puso, at patuloy na nagbahagi ng pag-asa.
Doon niya natutunan na ang “habambuhay” ay hindi nasusukat sa haba ng panahon, kundi sa lalim ng pagmamahal. At ang pag-ibig ni Adrian—isang pusong ibinigay nang buo—ay magpapatuloy na tumibok sa kanya, magpakailanman.