Tanghaling tapat. Ang init ng araw ay tila pilit na sumasalungat sa biglaang panlalamig na dumaloy sa aking buong katawan. Ako si Roberto, isang construction worker, at ang aking buhay ay biglang nagbago sa isang tawag mula sa isang *unknown number*.
“Hello? Kayo po ba ang tatay ni Kiko? Sir, pumunta na po kayo sa St. Jude Hospital. Naaksidente po ang anak niyo. Nabangga po. Maraming dugo.”
Parang bumagsak ang pinaghalong semento at bato sa aking dibdib. Ang pala ay nabitawan ko, at ang tanging alam ko lang ay kailangan kong tumakbo. Ang trabaho? Wala na akong pakialam. Ang kaisa-isa kong anak, ang aking 12-taong-gulang na si Kiko, ay nasa peligro.
Kasabay ng pag-aalala, nagbalik ang matinding pagsisisi. Bago ako umalis ng umaga, nagkagalit kami. Hindi ko siya binigyan ng pera para sa kaniyang *field trip* dahil kapos kami. Ang huli niyang salita sa akin: “Dada, ang damot mo!” Sa bawat pagpadyak ng *tricycle*, ipinagdarasal ko na sana’y hindi iyon ang huling tinig na maririnig ko.
### Ang Paghahanap sa Gitna ng Kaguluhan
Pagdating sa ospital, sinalubong ako ng maingay at nakakabinging kaguluhan—ang pinaghalong amoy ng disimpektant at iyak. Tila lalo akong nalunod sa aking takot nang makita ko ang *Emergency Room* (ER).
“Nurse! Ang anak ko! Si Kiko! Saan ang anak ko?!” Nagtangkang magtanong, ngunit walang pumansin. Lahat ay abala sa pagitan ng buhay at kamatayan.
Pagkatapos, doon ko nakita. Isang *stretcher* na mabilis na itinutulak patungo sa *Critical Care Unit*. Nakalawit ang sapatos sa dulo ng kama—isang itim na *rubber shoes*. Ang sapatos na niregalo ko sa kaniya noong Pasko. At ang puting kumot na nakatakip, puno ng dugo.
“Kiko!”
Tumakbo ako, nagwala, at nagpumiglas sa mga guwardiya. Ang tanging sigaw na lumabas sa aking bibig ay, “**Bitawan mo ako! Anak ko ‘yan! Huwag niyo akong pigilan!**” Hindi na ako nakarinig. Handa akong yakapin ang aking anak, kahit pa huli na ang lahat, at sabihin sa kaniya na mahal na mahal ko siya.
Isang nurse, maliit ngunit matibay, ang humablot sa aking braso. “Sir! Bawal po pumasok! *Sterile area* po ‘yan!” Nag-apoy ang galit at luha sa aking mata. Wala akong pakialam sa batas ng ospital. Ang anak ko ang nasa loob!
Sa aking pagpupumiglas at pagsigaw ng mga salitang puno ng kalungkutan, siya ay sumigaw pabalik, isang sigaw na nagpatigil sa mundo ko.
**“SIR! HINDI PO IYON ANG ANAK NIYO!”**
### Ang Munting Bayani sa Sulok
Napatigil ako. Huminga ang nurse, at itinuro ang isang tahimik na sulok ng *waiting area*. Doon, nakaupo sa isang bangko, ay isang batang lalaki na umiinom ng *juice* at kausap ang isang pulis. May kaunting gasgas sa siko at may mantsa ng dugo ang t-shirt, ngunit **gising siya. Buhay na buhay.**
“Kiko?” bulong ko.
Nang makita niya ako, tumakbo siya. “Papa!”
Niyakap ko siya nang napakahigpit, habang humahagulgol ako ng pasasalamat. Ang init ng kaniyang katawan, ang tibok ng kaniyang puso—ito ang pinakamahalagang kayamanan sa mundo.
Paliwanag ng nurse at ng pulis: Habang papasok sa eskwela si Kiko, nakita niya ang isang batang tumatawid na muntik nang mahagip ng sasakyan. Sa halip na tumakbo palayo, tumakbo si Kiko at itinulak ang bata papalayo sa kalsada.
Ang pasyente sa ER, ang batang may kaparehong sapatos (na sikat pala sa mga bata ngayon), ay ang batang kaniyang iniligtas. Ang dugo sa damit ni Kiko ay nagmula sa bata, dahil binuhat niya ito habang hinihintay ang ambulansya at siya pa ang nagbigay ng aking *phone number*.
Tinitigan ko ang aking anak. Ang batang kinagalitan ko kaninang umaga dahil sa *field trip*, ay isa pa lang bayani na may busilak na puso.
“Papa, okay lang po ba ‘yung bata? Buhay po ba siya?” tanong ni Kiko, na mas inaalala pa ang iba.
Niyakap ko siyang muli. “Anak, *proud* na *proud* ako sa’yo. At tungkol sa *field trip*? Sasama ka. Gagawa si Papa ng paraan.”
Nang hapong iyon, umuwi kaming magkahawak-kamay. Ang karanasang ito ay isang aral na hinding-hindi ko malilimutan: Ang buhay ay maikli at ang bawat sandali ay mahalaga. Sa huli, hindi ang pera o ang *field trip* ang batayan ng kayamanan, kundi ang pag-ibig at buo naming pamilya.