“NAPILITAN AKONG PAKASALAN ANG ISANG MATANDA, MATABA, AT MAYAMAN — PERO ANG HINDI KO ALAM, ANG MALA-HALIMAW NA ITSURA NIYA AY MASKARA LANG… AT ANG LALAKING NASA LOOB NOON, ANG NAGPATUNAY NG TUNAY NA PAG-IBIG.”
Ako si Lyrra, 21 taong gulang.
Lumaki kami sa kahirapan—hindi exaggeration, literal na kakapusan sa lahat.
May araw na isang lata ng sardinas ang pinagsasaluhan ng apat na tao.
May panahon na ako ang nagpaligo kay Mama sa harap ng poso dahil hindi na niya kayang tumayo.
At may gabi na umiiyak ako sa sulok dahil wala akong pera pangbilhin ng gamot niya.
Hanggang sa dumating ang araw na halos mawalan kami ng bahay, halos mawalan ng pag-asa… at halos mawalan ng buhay.
ANG ALOK NA HINDI KO MAAKALA
Isang gabi, dumating si Don Guillermo sa bahay namin.
Isang matandang mayaman — malaki ang tiyan, pawisin, hirap huminga, at laging may seryosong ekspresyon. Sa unang tingin, para siyang kontrabida sa pelikula.
“Lyrra,” sabi niya, “gusto kitang pakasalan. Kapalit: babayaran ko ang lahat ng utang ninyo. Papagamutin ko ang nanay mo. Paaaralin ko ang kapatid mo.”
Walang salita ang lumabas sa bibig ko.
Ang nakaharap ko ay hindi isang lalaking pinapangarap kong pakasalan, kundi isang kapalarang pilit kong tatanggapin para sa pamilya ko.
Hindi ko siya mahal.
Hindi ko siya gusto.
Kahit titingnan ko siya, nanginginig ako sa takot.
Pero habang nakahawak ako sa malamig na kamay ni Mama, naalala ko ang sinabi niya noon:
“Anak… minsan, kailangan mong lunukin ang sakit para magkaroon ng bukas na mas maganda.”
Pumirma ako sa kasunduan.
Pumasok ako sa isang kasal na hindi ko pinangarap.
ANG SIMULA NG PAGKALUNGKOT
Ang kasal namin ay tahimik, halos parang libing.
Si Don Guillermo ay nariyan, malaki at malakas ang presensya, pero wala akong nadama kundi kaba.
Pagkatapos ng kasal, dinala niya ako sa mansyon niya: malaki, malamig, tahimik.
Walang emosyon sa mukha niya.
Hindi niya ako hinawakan kahit isang beses.
Sa gabi, magkaibang kwarto kami.
Sa umaga, magkaharap kami sa mahabang mesa, nag-uusap ng dalawa lamang pangungusap.
Akala ko, galit siya.
Akala ko, gusto niya lang akong gawing palamuti.
Ngunit napansin ko: tuwing hindi niya alam na nakatingin ako, iba ang aura niya — malungkot, parang may tinatago.
ISANG HINDI INASAHANG TUNOG
Isang gabi, habang naglalakad ako papunta sa kusina, narinig ko ang ingay mula sa kwarto niya:
parang paghila ng zipper, pagbagsak ng mabigat na bagay, at mahinang pag-ungol.
Lumapit ako, nanginginig. Bago ko pa siya maabutan, tumigil ang tunog.
Lumabas siya ng kwarto, payat ang hakbang, parang nahihiya.
“Matulog ka na, Lyrra,” sabi niya.
Parang ibang tao siya sa sandaling iyon.
ANG SEKRETO SA LOOB NG MASKARA
Dumating ang gabing may bagyo. Malakas ang kidlat, nawalan ng kuryente.
Habang nakatitig sa bintana, nakita ko ang anino ng tao sa loob ng kwarto niya.
Hawak ang kandila, dahan-dahan kong binuksan ang pinto.
At doon ko siya unang nakita:
Hawak ang isang maskara — isang buong mukha na ginagawang matanda at mataba.
Sa harap ng salamin, nakaharap siya sa sarili niya, at nakatayo ang isang lalaking matangkad, maayos ang katawan, halos kasing-edad ko.
Ngunit puno ng takot ang mata niya.
“Ikaw…?” napabulong ako.
Napatalon siya, tumalbog ang maskara sa sahig.
At doon niya ako hinarap:
“Lyrra… hindi ako si Don Guillermo. Ako si Adrian Mendoza, anak niya.”
ANG TUNAY NA PAG-IBIG
Lumapit ako, nanginginig:
“Bakit mo ako niloko?”
Hawak niya ang dibdib, nangingilid ang luha.
“Lyrra, lahat ng babaeng lumalapit sa akin… gusto lang ng pera.
Kaya gusto kong malaman kung sino ang puwedeng magmahal… kahit hindi guapo, kahit hindi mayaman sa paningin nila.”
Tahimik ako.
“Ikaw ang unang babaeng pumayag makipagkasal hindi dahil sa yaman… kundi dahil mahal mo ang pamilya mo.”
Sa sandaling iyon, bumukas ang pintuan ng puso ko.
Nakilala ko ang lalaki sa likod ng maskara — matulungin, maaalalahanin, tahimik na nagmamahal sa akin kahit hindi ko alam.
Lumapit siya. Marahan.
“Lyrra… kung gusto mong umalis, papayagan kita.
Pero kung gugustuhin mong manatili…
ako ang lalaking mamahalin ka habang buhay.”
Hindi ko napigilan ang luha.
Nilapitan ko siya, hinawakan ang totoong mukha niya.
“Adrian… wala na akong hahanapin pa. Ako mismo ang pipili sayo.”
Yakap na walang pera, kontrata, o utang — kundi pag-ibig na totoo.
ARAL NG KWENTO
Ang tunay na pag-ibig, hindi nasusukat sa itsura, sa pera, o sa pangako.
Minsan, nakatago ito sa takot, sa maskara, at sa pagsubok.
At kapag natutunan mong mahalin ang tao sa likod ng lahat ng iyon — doon nagsisimula ang pag-ibig na hindi na matitinag.