Ang silid-tulugan ay binalutan ng **gintong liwanag** ng kandila at matamis na halimuyak ng *champagne*. Sa labas, ang musika mula sa *reception* ay tila isang malayo nang alaala. Sa loob, ito na ang *unang gabi* nila—ang gabi ng pag-iisa nina **Miguel** at **Sofia**.
Si Miguel, taglay ang karaniwang pananabik at pagmamahal ng isang bagong kasal, ay lumapit sa kanyang asawa. Ngunit nang akala niya’y sasalubungin siya nito ng init, ang nakita niya ay isang pader—isang **nanlalamig na katahimikan**.
Tahimik na nakahiga si Sofia, nakatalikod, halos *hindi humihinga* sa ilalim ng makapal na kumot.
*“Love, anong problema?”* tanong ni Miguel, ang tinig ay puno ng pagtataka at konting *insecurity*. *“Ito ang gabi natin, hindi ba? Bakit ka nanlalamig?”*
Umiling lang si Sofia, ang kanyang boses ay mahina at **basag**: *“M-miguel… pagod ako. Gusto ko munang matulog. Bukas na lang, please…”*
### Kabanata 2: Ang Duda at ang Pagtanggal ng Kumot
Ang sagot ni Sofia ay tila *karayom* na tumusok sa puso ni Miguel. *Pagod?* Pagkatapos ng ilang taong relasyon, at ngayon, sa gabing matagal na nilang hinintay?
Unti-unting pumalit ang **duda** sa kanyang pananabik. *May iba ba?* *Bakit siya nagtatago?*
Ang *ego* ng lalaki ay nag-alab. Hindi na siya pumayag na umalis lang ang sandaling iyon nang walang kasagutan.
*“Tumingin ka sa akin, Sofia,”* utos ni Miguel, may *awtoridad* sa kanyang tinig. *“Hindi ka pagod. Nagtatago ka. Ano bang tinatago mo?”*
Hinila niya ang gilid ng kumot, pilit na inihihiwalay ang matinding *cover* na balot sa katawan ng asawa.
**Hilahod, bumagsak ang kumot.**
Hindi ang *lihim* na **pagtataksil** ang lumabas, ni hindi ang *dahilan* ng *coldness* ni Sofia. Sa halip, isang **nakakapangilabot** at **hindi inaasahang katotohanan** ang nabunyag.
### Kabanata 3: Ang Pagsabog ng Katotohanan
Sa ilalim ng gintong liwanag ng kandila, kitang-kita ang **bakas ng matinding takot** sa mga mata ni Sofia. Ngunit hindi ang takot na iniisip ni Miguel.
Sa balikat ni Sofia, at sa bahagi ng kanyang braso, nakita ni Miguel ang **nakakakilabot na mga pilat**—mga pilat na matagal nang gumaling ngunit *malinaw* na bakas ng **matinding pinsala** at **pang-aabuso**. Tila ba mga *guho* ito ng isang nakaraang digmaan.
Naputol ang hininga ni Miguel. Ang kanyang galit at duda ay agad na *naglaho*, napalitan ng **matinding takot** at **kapighatian**.
Nakita niya ang kanyang asawa—hindi bilang ang *babaeng nagtatago*—kundi bilang ang *babaeng nasaktan*.
*“Sofia…”* Pabulong niyang bigkas, halos hindi makilala ang sarili niyang boses.
### Kabanata 4: Pagsisisi at Paghingi ng Tawad
Ang kanyang mga kamay, na handang magalit, ay **nanginig** sa hiya. Ang kanyang *ego* ay durog. Paano niya naisip na ang sarili niyang *satisfaction* ang mas mahalaga kaysa sa *kapayapaan* ng kanyang asawa?
Si Miguel, ang *mayabang* na nobyo, ay biglang **napaluhod** sa tabi ng kama.
Ang kanyang mga mata ay nanubig. *Hindi na siya nagtatanong kung bakit ayaw ni Sofia.* Naintindihan niya na. Ang **intimidad** ay hindi niya *karapatan*; ito ay isang **takot** na kailangan munang pagalingin.
*“Sofia, patawarin mo ako,”* humihikbi niyang wika. *“Patawarin mo ako sa pagiging makasarili ko. Patawarin mo ako dahil naisip ko lang ang sarili ko.”*
Hindi niya hiniling na sabihin ni Sofia ang *lihim* sa likod ng mga pilat. Hiningi lang niya ang **kapatawaran** dahil sa kanyang **pagduda**.
Umikot si Sofia. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha, ngunit ngayon ay may bakas ng **pag-unawa** at **pag-ibig**. Inabot niya ang kamay ni Miguel.
*“Hindi ko pa kayang sabihin… pero salamat, Miguel. Salamat at naintindihan mo,”* mahina niyang sagot.
Sa gabing iyon, hindi naganap ang pagsasama ng dalawang katawan. Sa halip, naganap ang pagsasama ng **dalawang kaluluwa**—ang kaluluwang *nasaktan* at ang kaluluwang *nagpatawad* sa sarili.
Ang kumot ay nanatiling nakatagilid, ngunit ang **malamig na pader** sa pagitan nila ay natunaw. Sa gitna ng dilim, pinili ni Miguel na yakapin ang **sakit** at **nakaraan** ni Sofia, at hindi ang kanyang *pangangailangan*.