I. Ang Kapighatian sa Hapag-Kainan
Si Althea, 28 taong gulang, ay isang tahimik at mapagmahal na asawa ni Renz. Matapos ang dalawang taon ng pagdarasal, sa wakas ay nabuntis siya, at pitong buwan na ang kanyang tiyan noong gabing iyon—ang family dinner ng mga Santiago, ang mayaman at konserbatibong pamilya ng kanyang asawa.
Ngunit hindi kailanman siya tinanggap ng biyenan niyang si Doña Regina—isang babaeng matapang, konserbatibo, at may matinding pag-ayaw sa “mga babaeng mababa ang pinagmulan.”
Nasa gitna ng hapag si Doña Regina, nakaupo sa kanyang “trono,” habang si Althea ay nakangiti sa kanan niya, hinihimas ang kanyang tiyan. Ang lahat ay masaya, ngunit alam ni Althea na sa bawat ngiti ng kanyang biyenan, may nakatagong pag-ayaw.
“Napaka-payat mo pa rin, Althea,” sabi ni Regina, nakangisi. “Sigurado ka bang buo talaga ‘yang bata sa sinapupunan mo?”
Ngumiti lang si Althea. “Opo, Ma. Malakas na po siya. Gumagalaw pa nga ngayon.”
“Hmm. Sana nga kay Renz ‘yan, ha?” sabay halakhak ni Regina, isang halakhak na walang sumabay.
II. Ang Sinadyang Pagbagsak
Hindi nagtagal, tumayo si Regina at sinabing, “Oh, Althea, bakit hindi mo kuhanan ng tubig ang asawa mo?”
Mabigat man ang tiyan, tumayo si Althea, ngumiti, at dahan-dahang lumapit sa mesa. Pag-upo niya pabalik, isang nakakagulat na pangyayari ang naganap: hinila ni Regina ang upuan bago pa siya makaupo.
Isang iglap. Isang matinis na sigaw. Isang malakas na thud.
Nahulog si Althea, diretso sa sahig. Tumama ang tiyan niya. Ang baso ay nabasag. At ang mga tawa—napalitan ng mga hiyawan.
“ALTHEA!” sigaw ni Renz, habang tumatakbo papalapit.
Ngunit bago pa siya makarating, may dugo na sa sahig. At ang mga mata ni Althea, dahan-dahang pumipikit.
III. Ang Hininga ng Katahimikan sa ICU
Isinugod siya sa ospital. Walang nagsalita sa loob ng kotse. Ang mga kamay ni Renz ay nanginginig, habang si Doña Regina ay tahimik, walang emosyon.
Pagdating sa emergency room, sumigaw ang mga nurse: “Placental abruption! Kailangan nating i-deliver ang bata ngayon!”
Pagkalipas ng dalawang oras, lumabas ang doktor.
“Mr. Santiago, ligtas ang asawa mo… pero ang sanggol…” Tumigil siya. “Nasa kritikal na kondisyon. Nasa incubator ngayon. Kailangan nating hintayin ang 24 oras.”
Niyakap ni Renz ang asawa, humihikbi. Si Doña Regina, nakaupo sa gilid, tahimik pa rin. Hindi niya kayang tumingin kay Althea—o marahil, ayaw lang niyang tanggapin na may kasalanan siya.
IV. Ang Punit na Pag-amin
Kinabukasan, nagising si Althea. Maputla, mahina, ngunit buhay. Sa tabi niya, nakayuko si Renz.
“Nasaan ang anak natin?” mahina niyang tanong.
“Nasa ICU, mahal. Pero lalaban siya. Sabi ng doktor, malakas daw siya—katulad mo.”
Tumulo ang luha ni Althea. “Renz…”
“Hmm?”
“Alam kong hindi aksidente ‘yung nangyari kagabi.”
Walang makapagsalita. Sa labas ng pintuan, tahimik na nakikinig si Doña Regina.
Makalipas ang ilang oras, pumasok si Regina. Mahina ang hakbang, nanginginig ang kamay.
“Althea…”
“Ma,” mahinang tugon ni Althea, “bakit niyo ‘yon ginawa?”
Walang galit sa boses ni Althea, ngunit ang tanong niya ay parang kutsilyo na bumabaon sa puso ni Regina.
“Hindi ko alam… Naiinis lang ako. Hindi kita gusto para kay Renz. Akala ko pinaglalaruan mo lang siya.”
“At ‘yon po ba ang dahilan para patayin niyo ang apo niyo?”
Umiiyak si Regina. “Hindi ko sinasadya… Diyos ko, hindi ko sinasadya…”
V. Ang Katapusan ng Pag-asa
Sa sandaling iyon, tumunog ang telepono ng doktor. Nanginig ang boses niya:
“Mrs. Santiago, tumigil na ang tibok ng puso ng bata.”
Bumagsak ang mundo ni Althea. Si Renz, napasigaw.
At si Regina—napaupo sa sahig, humahagulhol, sinasabing, “Apo ko ‘yun… apo ko ‘yun…” Ang pagkawala ng kanyang sariling dugo ang tanging paraan upang maramdaman niya ang sakit ng kanyang kasalanan.
VI. Ang Huling Pagyakap ng Pagpapatawad
Lumipas ang dalawang linggo. Inilibing nila ang bata. Walang tumitingin kay Regina, at siya mismo, halos hindi na lumalabas ng bahay.
Isang gabi, kumatok siya sa kwarto ni Althea. Bitbit ang maliit na kahon.
“Ito ang singsing ng lola ni Renz,” sabi niya, habang nanginginig ang kamay. “Para sa’yo. Kasi ikaw ang tunay na babaeng marunong magmahal ng walang kondisyon—kahit sa taong kinasusuklaman mo.”
Tahimik lang si Althea, ngunit tumulo ang luha niya.
“Ma, hindi ko kayang kamuhian kayo habambuhay. Pero sana matutunan niyo ring magmahal nang hindi kailangang saktan.”
Nagyakap sila. Sa unang pagkakataon, umiiyak si Doña Regina hindi bilang biyenan, kundi bilang isang inang natutong makiramay at makaramdam ng pagkawala.