I. Ang Bigat ng Simpleng Pangarap**
Ako si **Lara**, 34 taong gulang. Dati akong *accounting assistant* sa isang maliit na kumpanya sa Quezon City. Tahimik lang ang buhay ko. Trabaho, bahay, at ang pagmamahal sa asawa kong si **Marco**, isang masipag na *construction worker*. Simple lang ang pangarap ko: mabuhay nang payapa, mahawakan ang kamay ng asawa ko tuwing gabi, at magising sa mundo na hindi ganoon kabigat.
Ngunit isang araw, ang bigat ng mundo ay biglang bumagsak.
Bigla na lang bumagsak si Marco sa trabaho. Ang *diagnosis*: **Liver failure**. Malubha. Hindi na siya makapagtrabaho.
Sa loob ng dalawang linggo, ang 160 lbs na bigat niya ay naging 110. Nanginginig siya tuwing umiinom ng tubig. At bawat gabing ramdam niya ang hirap, ako ang sumisigaw sa unan para hindi niya marinig ang sakit ko.
Nang sinabi ng doktor na kailangan niya ng tao sa tabi niya araw at gabi, nagdesisyon akong tumigil sa trabaho. Hindi ko alam kung paano kami mabubuhay, pero **mas hindi ko kayang mawala ang asawa ko.**
—
**II. Ang $7,000 na Regalo**
Pagdating ko sa opisina, humarap ako sa *boss* kong si **Mr. Toledo**. Matanda na siya, kilalang suplado, at halos walang ngiti. Ngunit nang sabihin ko ang dahilan ng aking pagre-*resign*, napatingin siya sa sahig.
“Lara… kung kaya kong pigilan ka, pipigilan ko. Pero mas kailangan ka ng asawa mo.”
Inabot niya ang isang sobre. **Makapal. Mabigat.**
“Hindi ito *part* ng *separation pay* mo. Regalo ko lang. Huwag kang magpasalamat. Gamitin mo sa ospital.”
Pagbukas ko, **$7,000** ang laman. Halos mapaupo ako sa gulat.
“Sir… hindi ko po ito kayang tanggapin—”
“Tumanggap ka. Hindi dahil kaawa-awa ka, kundi dahil may taong mahal ka na kailangan mong iligtas.”
Umiiyak akong lumabas ng *building*. Nakatayo ako sa may kanto, yakap ang sobre, habang hinihingan ang langit ng konting pahinga.
At doon… doon dumating ang bus.
—
**III. Ang Hindi Inaasahang Pagbaba**
Huminto sa harap ko ang bus, at bumukas ang pinto. **Tatlong pulis** ang bumaba. Seryoso ang mukha, may hawak na papel, at lumapit sila diretso… **sa akin.**
“Ma’am, kayo po ba si Lara Santiago?”
Nanlamig ang kamay ko. “O-opo…”
Inabot ng isa ang dokumento. “May kailangan po kayong malaman. **Tungkol po sa perang hawak ninyo.**”
Parang huminto ang mundo. Kinabahan ako, halos hindi makahinga.
“Ma’am… ang perang $7,000 na binigay sa inyo ng *employer* ninyo…”
*Nananatili ang katahimikan.*
**“…ay pera ng asawa ninyo.”**
—
**IV. Ang Pagsuko ng Katotohanan**
Natigilan ako. “Ano pong ibig ninyong sabihin?”
Huminga nang malalim ang pulis.
“Ma’am, bago siya maospital, lumapit ang asawa ninyo sa kumpanya ninyo. Nagpatulong siya kay Mr. Toledo na kumuha ng *cash advance* para sa ‘*future expenses*.’ Pero sinabi niyang…”
Bumaba ang boses ng pulis—tila nahihirapang sabihin ang kasunod.
**“…kung sakaling hindi siya mabuhay, ibigay ito sa inyo bilang huling regalo.”**
Napatakip ako ng bibig. Tuluyang bumigay ang tuhod ko. Umiiyak ako, hawak ang dibdib, habang pinipilit intindihin ang bigat ng katotohanan.
“Bakit… bakit hindi niya sinabi sa akin? Bakit kailangan niya pang pagdaanan ito nang mag-isa?”
Lumapit ang babaeng pulis. Hinawakan niya ang balikat ko.
> “Ma’am… minsan ang mga taong pinakamalapit sa atin, **sila pa ang ayaw magpabigat sa atin.** Ang $7,000 ay hindi lang pera. Ito ang **pag-ibig na ibinalot sa porma ng pananagutan.** Alam niya na iiwanan ka niya, kaya sinigurado niyang mayroon kang panimula. Iyan ang pag-ibig, Ma’am.”
Sa sandaling iyon, ang $7,000 ay hindi na *regalo* ni Mr. Toledo, kundi ang **huling paalam** ng aking asawa. Isang patunay na kahit paalis na siya sa mundo, ang huli niyang iniisip ay ang aking kaligtasan.